Met de Indian Pacific door de ruige outback
West Australië
Australië
Annettoz
Met de Indian Pacific door de ruige outback
Zo. Ik heb net mijn langste treinreis OOIT gemaakt. Er zijn aardig wat lange treinroutes in de wereld, maar probeer deze maar eens te overtreffen: van Adelaide naar Perth met de Indian Pacific, 40 uur! En 15 uur lang hebben we geen enkele bocht gemaakt! Mijn lichaam staat nu inmiddels in de vorm van een treinstoel en mijn voeten zijn twee keer zo dik als normaal. Misschien had ik iets meer moeten bewegen in plaats van continu passief uit het raampje te kijken naar het adembenemende landschap. Niets dan rood zand met donkergroene bosjes, zo ver als de horizon rijkt. Het wordt slechts afgebroken door de vele kangeroe's die voorbij springen en de grote roofvogels in actie.
Het feit dat hier geen weg doorheen loopt bezorgde me kippenvel, want hier kom je echt alleen met deze trein doorheen. Toch nog het idee dat er zoiets als “ongerepte natuur” bestaat. Zodra de zon ondergaat en de silhouetten van bomen tekent en bladeren goud kleurt en de trein de laatste zonnestralen tegemoet rijdt, voel je je even een heel nietig mens die extreem bevoorrecht is om hier onderdeel van uit te mogen maken.
Zaterdagavond stapte ik in Melbourne op de bus naar Adelaide. Na tien uur in de bus te hebben gezeten kom ik de volgende ochtend uitgeput aan om kwart over zes 's ochtends. Geen idee waar ik heen moest gaan om op de Indian Pacific te stappen. Ik vroeg aan een stokoude 'hostellokker' waar het treinstation was. Mijn trein zou pas om zeven uur 's avonds vertrekken, dus ik wilde mijn backpack ergens in een kluis dumpen. Zo zou ik op mijn gemak door Adelaide kunnen slenteren en misschien even ergens bijslapen in een botanische tuin. Toen de oude man hoorde waar ik moest zijn kreeg hij medelijden met me. “Het treinstation is meer dan twee uur lopen hier vandaan. Weet je wat, kom naar ons hostel. Je mag er gratis blijven en vanavond zetten we je met ons busje af bij het station.” Sprakeloos keek ik de man aan. Wow. Niet alle hostellokkers zijn dus aasgieren die je laatste centjes willen afpakken. Deze man wil mij oprecht helpen! Dus ik ging op zijn aanbod in. Ik kreeg een eigen kamer tot mijn beschikking in het huiselijke hostel, zodat ik wat kon bijslapen en mocht gebruik maken van de douche en kreeg zelfs gratis ontbijt, ijs en warme appeltaart! 's Avonds heeft de man mij samen met een groep Aziaten naar het treinstation gebracht, waar hij met tranen in zijn ogen afscheid van de groep nam. Om ons nog iets voor onderweg te geven, had hij dozen TimTam's meegebracht voor iedereen! Als ik niet op weg zou zijn naar de liefde van mijn leven, had ik nog wel een week bij de oude goedaard in zijn knusse hostel willen blijven, maar ik moest de trein halen naar Perth en naar Kisse!
We hebben tijdens de treinrit een keer een stop gemaakt in een plaatsje genaamd Cook, waar twaalf mensen wonen die vroeger in de mijnen werkten. Sinds die gesloten zijn, zijn de meeste huishoudens naar de stad vertrokken op deze gezinnen na. Zij zijn nu volledig afhankelijk van de levering van goederen door de Indian Pacific. Nog een bizar feit; toen we de onzichtbare grens van de deelstaten passeerden, kwam er een mannetje langs met een vuilniszak. Daarin moest iedereen zijn fruit gooien om verspreiding van bacterien en virussen te voorkomen. Het enige wat ik verder gedaan heb is met mijn slaapzak om me heen gewikkeld in de stoel gezeten en naar buiten kijken. Lekker muziek luisteren, een boek lezen en slapen. Oh ja, en doen ALSOF ik slaap, want ik zat naast een Chinese hoogleraar die druk bezig was met een Engelse taalcursus. Hij wilde van elk woord de betekenis weten en tikte me steeds op m'n arm zodat ik hem kon uitleggen wat het betekende. Ik wil best helpen, maar veertig uur lang Engelse woorden uitleggen is iets teveel van het goede! Daarnaast gierden bij mij de gedachten, en de zenuwen, door het hoofd met alle mogelijke scenario's van hoe het straks zou gaan als Kisse me in Perth ziet. Hij weet nog steeds niet dat ik onderweg ben! Ik hoop dat hij het leuk vindt.
Inmiddels zit ik in een hostel in Perth, samen met een Duits meisje dat ik ken uit de trein. Ik heb net een e-mail gestuurd naar Holle om te laten weten dat het gelukt is. Dat ik in The Rainbow Hostel in Perth zit en dat ze me kunnen komen ophalen. Nu hoop ik alleen dat Holle inderdaad zijn e-mail in de gaten houdt en dat ze niet al ergens duizend kilometer verderop langs de westkust zitten. Anders ben ik voor niks deze kant opgekomen!
Foto's
