Maandthema: Verrassende muurschilderingen.
West Australië
Australië
Doppie
Maandthema: Verrassende muurschilderingen.
Australie Juli 2000
De massa heeft haast, als een kolonne mieren rent ze over het pad.
Op het pad liggen twee paar schoenen.
De massa heeft stress, ze moet op tijd zijn.
Aan de schoenen zitten twee paar benen vast.
De massa ergert zich, vloekt.
De benen gaan over in twee bovenlichamen.
"Welke gek gaat hier nou op zijn rug liggen ?"
De lichamen worden bekroond met twee roodverbrande hoofden.
De massa heeft highlight nummer een afgevinkt.
De hoofden maken enthousiast geluid.
De beroemde rotsschilderingen van Ubirr, de massa gunt ze een minuutje.
"Goed idee Doppie om je hoofd onder die rots te steken."
De massa moet door, springend over het obstakel op het pad.
"Kijk dan Mul, die vissen daar en daar, ze lopen helemaal door tot het eind."
De massa golft verder, een tsunami die zich niet laat stoppen.
Felix en ik liggen onder een overhangende rots, een kleine meter boven de grond.
Wij nemen de tijd voor deze verrassing, twintig volgeschilderde meters lang.
Vanaf het in rood en bruintinten gehulde rotsplafond kijken 40.000 jaar aboriginal geschiedenis op ons neer.
Werelderfgoed Ubirr trekt jaarlijks honderdduizenden bezoekers die even langs de hoofdgalerij trekken met de, dat moet gezegd worden, zeer fraaie taferelen in de beroemde X-ray stijl.
Een gestaag druppelende stroom die zich tegen de avond verveelvuldigt tot ongekende aantallen.
De avond brengt attractie twee, de zonsondergang over de floodplains van Kakadu.
"De mooiste zonsondergang ter wereld, een spirituele ervaring die je niet gemist mag hebben."
De massa rent naar het uitzichtpunt, voor je het weet ben je te laat.
Op ons dooie gemak kuieren Felix en ik over het inmiddels verlaten pad, de stralen van de verkleurende zon werpen prachtige effecten op de rotsen om ons heen.
We zoeken een plekje tussen de luid pratende en lachende massa wachtend op een unieke levensveranderdende ervaring.
Wat zal ik zeggen van de zonsondergang ? Nou ja, eerst is de zon op, dan gaat ie steeds lager en daarna is ie onder.
Spiritueel ? Misschien met oordoppen in en je ogen dicht.
Maar die schilderingen, die hebben een diepe blijvende indruk gemaakt.
Anderhalf jaar later.
Bijna niemand komt er, zeker niet nu zo net voor zonsopgang, Mirima National Park. Over twee uur zullen de gestreepte kalkzandsteen rotsen van de Hidden Valley liggen te zinderen in de 40 graden van de Westaustralische zomer. Vanaf de camping net naast het park wandel ik zo naar het begin van een korte uitgezette route. Borden geven uitleg bij landschapskenmerken die een bijzondere plek innemen in de Aboriginal geschiedenis. Wat zeg ik geschiedenis ? Nee, de Dreamtime maakt deel uit van het dagelijkse leven van de oorspronkelijke bewoners van Australie. De verhalen zijn en blijven een leidraad, gewoon op praktisch gebied maar zeker ook met een enorme spirituele betekenis.
Ik verlaat het gebaande pad op het verste punt, vanaf nu wandelen we Doppie stijl: het landschap bepaalt de route. Slingerend door smalle kloven, klauteren als een rotsblok de boel blokkeert. Een waterhole is een mooie stop, kleurrijke Gouldian Finches vliegen af en aan terwijl de ruim aanwezige mieren een uitdaging hebben gevonden in mijn beenharen. Vanaf de hoogste heuvel heb ik een prachtig zicht over het landschap om mij heen, in de verte zie ik het plaatsje Kunnunurra waar ik verblijf. Ik zoek een paar orientatiepunten om mijn weg terug te bepalen richting een welverdiend ontbijt.
Mijn oog valt op een gat in de rotswand, het oog dat als zo vaak wint van mijn knorrende maag, toch maar even kijken. Met een paar meter klimmen heb ik mijn doel bereikt, voor mij zie ik een in schaduwen gehulde grot waar ik net rechtop in staan kan. Mijn ogen hebben moeite met het donker na de felheid van de inmiddels genadeloos brandende zon. Even zitten en wachten, mijn zicht verbetert, details komen tevoorschijn. Eigenlijk is er helemaal niks te zien, zoals ik al had verwacht, gewoon een grot, stoffig en vol spinnewebben. Net als ik bedenk dat het nu wel mooi geweest is openbaart zich in het donkerste hoekje een verrassing. Afgetekend tegen de rode rots staan in witte lijnen getekende figuren geschilderd. De bijna lege batterijen van mijn camera weten er nog net een flits uit te persen voor ze er definitief mee ophouden.
Pas twee maanden later kan ik thuis op het computerscherm het plaatje in volle glorie bewonderen. Een rode handafdruk met daaronder vier vrijwel identieke figuren. Ik kan ze niet helemaal plaatsen, zijn het kruiken ? Of misschien afbeeldingen van mensen maar dan zonder benen ? Als ik het plaatje draai denk ik het antwoord te hebben: vier vissen hangend aan hun staart. Zou dan dat laatste figuurtje een schildpad zijn ?
[img width=500 src= http://www.columbusmagazine.nl/images/user_images10/ddd01/ddd01.jpg][/img]
Ik ben geen kenner, wat ik weet van de Aboriginals heb ik uit boekjes en van de verklarende borden langs het pad. Heb ik echt een originele rotsschildering gevonden ? Of is dit een grap van iemand, dwalend met een pot verf in het doolhof van Mirima ? Wie het weet mag het zeggen, de verrassing voor mij was er niet minder om.
Hongerig wandel ik het dorp in, rechtstreeks naar de supermarkt. Ik sta voor een gesloten deur, wat is dit nou weer voor gekkigheid ? Het moet toch ondertussen al wel een uur of 10 zijn, zo te zien aan de zon ? Ik leef al weken op de klok van de zon, opstaan als ie opkomt, slapen in de schaduw als ie op zijn hoogst staat. Mijn horloge wat ik opdiep uit mijn broekzak geeft een duidelijk antwoord, het is nog maar half 9. Een dag eerder ben ik de grens tussen het Northern Territory en Western Australia overgestoken. De zon volgt strak zijn eigen onveranderlijke ritme, volgens de mens die alles beter weet is het nu anderhalf uur vroeger.
Foto's
