Off road

Door: Reefje

Geplaatst op Jun 18, 2012

Iedereen weet dat Australië een mega groot land is. How big? Dat realiseer je je pas, wanneer je zelf on the road bent. Onze reis van oost naar west is zeker bijzonder te noemen. Het vergt enige planning om deze route, die twee woestijnen doorkruist en voornamelijk uit onverharde wegen bestaat, te nemen. Soms rij je meer dan 300 km voordat je enige vorm van beschaving tegen komt. Het gevoel voor avontuur, dat soms plaats maakt voor lichte paniek(!) (redden we het wel tot het volgende benzinestation?), de omgeving en de mensen die we tegen komen, maken deze trip zeker de moeite waard!

Soms volgen wij de highway, maar voor het grootste gedeelte rijden Quentin en ik via off road tracks. Dit is de perfecte manier om je rijvaardigheden te testen en te verbeteren! Je rijdt over zand, stenen, rivierbeddingen, kiezel en paden die zo klein zijn dat je half van de weg gedrukt wordt, wanneer er een tegenligger voorbijkomt. De omgeving van de outback (zoals midden Australië ook wel wordt genoemd) is vooral erg droog met hier en daar een groen struikje en zeer stoffig. Overal vind je de bruinige kleur terug in de auto, wanneer jouw voorganger of tegenligger een stofwolk achterlaat. Het typische woestijnklimaat neemt overdag een warme tot hete temperatuur aan (zo’n 25-30 graden) en koelt ‘s avonds zo snel af, dat je niet meer weg te slaan bent bij het kampvuur. De lange recht toe recht aan weg is een ‘cemetery’ van autobanden, uitgebrande auto’s, dode koeien en kangeroes.

Rond 9 uur ‘s ochtends vetrekken we meestal naar onze volgende bestemming. Er zijn dagen dat je niemand voorbij ziet komen en je van geluk mag spreken wanneer je tien auto’s voorbij ziet komen. Maar als er een voorbij komt, word je hartelijk begroet met een buschauffeurs groet! Wanneer het echt heet begint te worden (tussen 12 en 14 uur) lassen we een lunch pauze in. In het midden van Australië bestaat 90% van de bevolking uit Aboriginals, die in hun eigen dorp wonen. Meestal proberen we de Aboriginal communities te omzeilen en stoppen we langs de weg. Vooral rondom de steden hebben de Aboriginals een slechte naam, omdat ze voor nogal wat problemen zorgen wanneer ze dronken over straat lopen. Die paar keer dat we in zo’n community waren gestopt, werden we meteen omgeven door Aboriginals die onze autobanden uitcheckten of kids die snel hun weg naar het autodak wisten te vinden op zoek naar eten.

Om ervoor te zorgen dat we geen kangeroes onder of tegen de auto hebben plakken, stoppen we altijd voor zonsondergang om ‘het kamp’ op te zetten. Er zijn weinig echte campings en dus moeten we het doen met de 24 uurs rustplaatsen langs de weg. Meestal zijn deze erg primitief (alleen voorzien van prullenbakken) en mag je van luxe spreken wanneer er toiletten en BBQ’s aanwezig zijn. Om toch niet helemaal verlaten en alleen in de bush te overnachten, zoeken we altijd een plekje waar anderen te vinden zijn. Zo ontmoeten we de meest interessante Ozzies (van middelbaar tot senior) voorzien van tent of luxe caravan op doorreis in dit mooie land. De meesten hebben al een groot deel van de wereld gezien (uiteraard Amsterdam en Parijs!) en praten makkelijk mee over wereldproblemen en verschillende culturen. Jack reisde samen met zijn vrouw Sherly in dezelfde Toyota als wij, naar het noorden van het land. Hij wist een gebrekkig ‘iek spwreek un baitje Nederlands’ uit te brengen en wist feiten en metaforen mooi te verwoorden. Zo is Nederland bijvoorbeeld 27 keer de grote van Nieuw Zeeland en is Nieuw Zeeland 27 keer de grote van Australië!