Darwin - Perth, Deel 10, Dandaragan
West Australië
Australië
Doppie
Darwin - Perth, Deel 10, Dandaragan
09/01/2002 Dandaragan
Hoi,
“In den beginne ...”, nee, die hadden we al gehad. Miljoenen jaren geleden zag de Aarde er compleet anders uit dan nu, woeste oceanen, een giftige atmosfeer, zure regen en knetterende onweersbuien. In deze oersoep ontstonden door chemische reakties stabiele verbindingen, aminozuren, eiwitten, en op den duur de eerste simpele vormen van leven zoals cyanobacterieen. Deze bacterieen vormden als afvalprodukt van hun stofwisseling zuurstof, en wel zoveel dat ze de weg vrijmaakten voor hogere levensvormen zoals de mens (Frank Masmeijer een hogere levensvorm, tja dubieus).
Lullig voor die bacterieen was dat ze hiermee hun eigen doodvonnis tekenden, er zijn nog maar een paar plekken op de wereld waar de omstandigheden zo zijn dat ze kunnen overleven. Een van die plekken is Hamelin Pool in het Shark Bay Werelderfgoed Gebied in Western Australia. In een door een zandbank afgesloten baai met ,dankzij voortdurende verdamping, extreem zout water komen Stromatolieten voor. Dit is een primitief soort koraal op de rand van land en zee, ziet er uit als doodgewone keien, maar toch wel heel bijzonder om te zien.
Zoals ik al had gemeld in mijn vorige mail heb ik dit stuk met de auto gedaan, en blij toe, de weg naar Denham is een echte Australische ofwel kaarsrecht met halverwege na 80 km een bocht en daarna weer kaarsrecht tot vlak voor Denham.
Denham is de meest westelijke plaats van Oz en dat willen ze weten ook, het meest westelijke Caravan Park, de meest westelijke bakker, de meest westelijke pisbak en ga zo maar door.
Boven Denham ligt het Francois Peron N.P. wat vooral interessant is omdat daar de rode Australische zandduinen tot aan de oceaan lopen, de wegen zijn allemaal “4WD Only”, dus dat betekende weer een leuk stukje fietsen. Vaak plakken de Ozzies het etiket terreinwagenpad op een weg omdat er een paar heftige stukjes in voor komen, maar hier was ‘t toch echt raak, een kilometerslange mulle zandbak, ik ben dan ook maar 6km ver gekomen, tot aan de oude Peron Homestead, hier kun je zien hoe vroeger een schapenboerderij er uit zag. Wel erg lekker na een dagje autorijden je ff stevig uitleven.
De grote attraktie hier zijn de dolfijnen van Monkey Mia, vroeger sorteerden de vissers hier hun vangst en de dolfijnen kwamen af op de vis die overboord ging. De vissers zijn er niet meer, maar de dolfijnen komen nog steeds dagelijks naar het strand.
klik voor foto
Behalve dolfijnen komen er in Shark Bay grote hoeveelheden Dugongs (zeekoeien), Manta Rays en uiteraard haaien voor, vanaf Eagle Bluff, een uitzichtpunt ten zuiden van Denham, heb ik in een kwartier tijd er zeker twintig voorbij zien zwemmen (dat wordt lachen bij het foto’s kijken, “zie je dat wazige vlekje, dat is een haai”).
De afslag naar Shark Bay ligt zo’n beetje halverwege de 480 km van Carnarvon naar Geraldton, bij het Overlander Roadhouse. In Carnarvon had ik bij het Tourist Information Centre geinformeerd of er vanaf Overlander een georganiseerde tour Shark Bay inging, nee dus volgens de dame achter de balie. Enfin ik heb een dag lang achter een bus aangereden met het opschrift “Overlander- Denham-Monkey Mia”. Mijn tweede vraag was hoe het landschap langs de route er uitzag, volgens die trut 480 km lang alleen maar dorre (half)woestijn, ofwel hetzelfde als waar ik al 400 km doorheen had gefietst vanaf Exmouth.
De eerste 200 km had ze gelijk maar daarna begint het landschap compleet te veranderen en zo’n 100 km ten noorden van Geraldton begint een schitterend gebied met glooiende akkers en weilanden afgewisseld met stukken bos. Hier gaat de Outback over in de “beschaafde” wereld, en dat had ik erg graag vanaf de fiets gezien. Een welgemeende dikke middelvinger omhoog dus voor het Carnarvon Tourist Info Centre.
Maar goed, dankzij de tuut heb ik Kalbarri N.P. even meegepikt en dat was toch ook wel erg fraai, dik 90 km door het park gefietst, uiteraard weer stomverbaasde blikken van de andere bezoekers. Erg charmant vond ik hier dat de typisch Australische rode grond zich hier mengt met het in het zuiden meer voorkomende gele zand, de af en toe behoorlijke mulle zandweg verandert elk moment van kleur, dieprood, knalgeel en alle tinten daartussen.
klik voor foto
In Geraldton de wagen ingeleverd en weer verder op de fiets. Een van de toeristische trekpleisters hier zijn de leunende of liggende bomen, die groeien ongeveer een meter normaal omhoog maar daarna gaan ze dankzij de wind horizontaal verder, dankzij diezelfde wind heb ik dat allemaal prachtig kunnen zien want veel harder dan 12 km/uur ging het niet.
De Ozzies zijn zo aardig geweest om de afgelopen jaren een toeristische route langs de kust aan te leggen, lekker rustig, eindelijk van de steeds drukkere highway af. Als je gewend bent aan 10 auto’s per uur is 10 per minuut een behoorlijke overgang. Vanuit het kustplaatsje Cervantes een tochtje gemaakt naar de Pinnacles van Nambung N.P., dat zijn duizenden zandstenen pilaren, tot wel 4 meter hoog in een stukje echte zandwoestijn, een heel bijzonder gezicht.
klik voor foto
Helaas mist er een stuk van de kustroute dus vanaf Cervantes ben ik weer het binnenland ingetrokken en daar heb ik een prachtige weg gevonden ten oosten van de highway. Een golvend boerenlandschap, een soort Australische mix van de Ardennen en het Sauerland.
In één van de afdalingen gemerkt dat de trailer boven de 65 km/uur nogal begint te slingeren, minpuntje. Morgen weer richting de kust, ‘ns kijken of ik nog een Koala kan schieten in Yanchep N.P., en dan m’n weg proberen te vinden door Perth, zonder kaart natuurlijk.
Vanuit Dandaragan, groetjes Karel.
O ja, voor het eerst sinds een maand weer een spaak gebroken, en m’n tweede en derde lekke band gehad, ik mag nog steeds niet klagen met dik 4500 km op de teller.
Vorige Volgende
Foto's
