Tasmanië
Tasmanië
Australië
Judith
Tassie Devils
Hiya mates,
En daar zijn we dan, Tasmanie! Na een enorm lange vlucht met 3 keer overstappen, waarvan een ontzettende warrige overstap in Sidney (maar de grondstewardess vertelde dat dat heel normaal was; 5 vluchten door elkaar in 1 lange rij waarvan de passagiers voor 3 vluchten het sowieso niet meer gingen redden en dus omgeboekt moesten worden), zijn we dan toch geland in Hobart, Tasmanie afgelopen zondagavond. We hebben ons de luxe gepermitteerd om met de taxi naar ons hotel te gaan en kregen een alleraardigste Koreaanse chauffeur die hier studeerde maar zich blijkbaar niet zo had verdiept in de achtergrond van Tasmanie. Volgens hem wonen er 15 miljoen mensen in Hobart en 20 miljoen in heel Tasmanie! Dat had dus 500.000 inwoners in Tasmanie moeten zijn en 20 miljoen voor heel Australie!
En waar al die mensen dan waren op zondagavond? Heel Hobart was uitgestorven en na flink wat zoeken hebben we eindelijk een KFC gevonden, het enige ' restaurant' wat open was, nu dus tegen wil en dank cultuurbarbaren! De volgende ochtend werden we keurig op tijd opgehaald door de organisatie waar we een 4-daagse tour hadden geboekt. Erg leuk en nu al veel gezien, Port Arthur, een voormalige gevangenis waar zelfs kinderen vanaf 9 jaar naar toe werden gestuurd, helemaal vanuit Engeland (stel je je Joostje voor die in z'n eentje de boot op moet, 2 maanden moet reizen om dan naar de gevangenis te moeten, alleen maar omdat je een zakdoekje had gestolen!), de Devils Kitchen, de Tasman Arch, de Blowhole en Wineglass Bay. Vooral het laatste was prachtig. Wel een klim van een uur naar boven (normaal een half uur maar wij deden er wat langer over ;-) en toen we eindelijk boven waren, stak er een enorme storm op! Dat was wat jammer maar het bleef een prachtig uitzicht. Het verhaal achter Wineglass Bay is wat minder; 100 jaar geleden (of zoiets) gingen de mensen hier op jacht naar walvissen en sleepten die op het strand. Al het bloed wat weer terug de baai instroomde, gaf de baai de kleur van een glas wijn.....
We hebben hier onze eerste walibi's gezien (een soort kleine kangaroo's). Eentje had zelfs een kleintje in haar buidel, erg schattig. Ze waren helemaal niet bang voor ons en je kon ze zelfs aanraken, zo wild waren ze dus inmiddels niet meer en waarschijnlijk te vaak eten gekregen van de toeristen. Wat overigens erg grappig is (tenminste dat vinden wij dan) is dat we ook 3 Japanners in de groep hebben en ja, zij hebben ook het ' slaap zodra je zit'-gen!
En nu zitten we dan in Bicheno, te wachten op het moment dat de pinguins uit zee komen om te gaan slapen. Er schijnen er dan honderden tegelijkertijd uit zee te komen dus dat moet een mooi gezicht zijn. Net trouwens overvallen door een hagelbui, voor het weer had ik niet 20 uur hoeven te vliegen! En een meneer ontmoet die hier inmiddels alweer 57 jaar woont maar toen hij 20 was, is verhuisd van Nederland naar Australie en graag zijn Nederlands wilde oefenen. En vertelde en passant dat hij vanuit zijn terras diezelfde pinguins kon zien maar helaas, dit keer geen visitekaartje!
We hadden trouwens voor vertrek nog een ' discussie' over of wij nu wel of geen echte backpackers waren op het werk. Het is me inmiddels duidelijk geworden dat er blijkbaar een nieuwe generatie backpackers is ontstaan, the flashpackers! Maar ook de ' jonge' mensen reizen inmiddels niet meer met rugzak maar met van die handige koffers op wieltjes (waar ik er een van thuis heb staan die ik erg mis....).
Vrijdag vliegen we naar Melbourne waar Lotje ons op zal wachten en ons mee zal nemen naar de Great Ocean Road.
Tot over een paar dagen weer!
Liefs,
Judith
PS de fohn hebben we de laatste avond nog ontdekt in Tokyo, in een restaurant! Ook niet echt een aanrader maar wel erg handig met alle bidet-opties!