Winter-Warm
Sydney
Australië
Nienkekrook
Winter-Warm
Het is winter in Sydney. Niet dat jullie gelijk medelijden met ons hoeven te krijgen hoor. Winter in Sydney komt over het algemeen niet boven een milde herfst in Nederland uit. Nee, zelfs dat niet eens. Meer een 'iets mindere' zomerdag. Nou, eigenlijk nog best een vrij lekkere dag. Het is hier deze week bijvoorbeeld gemiddeld 18 graden. Het feit dat wij afgelopen weekend zijn gaan schaatsen in Bondi is dan ook volstrekt waanzinnig. Dat de schaatsbaan op het strand lag en dat je vanaf de baan naar de surfers in zee kon kijken maakte het er allemaal niet geloofwaardiger op.
Het 'Bondi Bergstation' bestaat uit niet meer dan een kunstmatig koud gehouden plas met water, een verhuur van knaloranje, slecht gemaakte plastic schaatsen en een rijtje eetstalletjes met gerechten die totaal niet bij het weer of de omgeving passen (ik noem een warme chocolademelk, currywurst en poffertjes), maar toch is het een gezellig komen en gaan van nieuwsgierige en licht opgewonden bezoekers. De Oostenrijkste accordeonist met artiestennaam 'Fritz von Trapp' brengt –ganz froh - de complete Sound of Music soundtrack ter gehore en iedereen die langs de kant van de ijsbaan staat, heeft een topdag met het kijken naar te pletter slaande schaatsers.
Ook wij kunnen het niet laten om de Australische bevolking eens flink toe te spreken. Want wat zij 'schaatsen' noemen ziet er voor ons natuurlijk alleen maar pijnlijk uit. We zien rijen volwassenen met de knieën tegen elkaar en wapperende armen richting reling van de baan stuntelen, waar hun kinderen al zeiknat en met angst in de ogen vastgeklampt stonden. Gillende vriendinnen die alleen maar naar beneden kijken en al trippelend bijna de complete 45 minuten schaatstijd nodig hebben om één rondje te maken. Of vaders, die ogenschijnlijk moedig hun kinderen voortduwen op de knaloranje plastic zeehond-sleeën, maar zwaar door de mand vallen zodra hun kroost iets te snel vooruit gaat en daardoor languit op het ijs eindigen. Papa kan wel janken, zeg maar. Nee, die Australiërs hebben duidelijk te weinig bevroren ijs in hun jeugd gezien.
Na een broodje currywurst achterover te hebben gedrukt, besluiten we dat het tijd is dat we die Australiërs toch maar eens even laten zien hoe het werkelijk moet. Want wij zijn ten slotte opgegroeid met bevroren sloten, de gemiste stempel van Piet Kleine en scheutjes Beerenburg door de muesli. Ons Nederlanders kun je geblinddoekt achterstevoren een schaatsbaan opflikkeren en dan nog rijden we keurige rondetijden van 30.6. Voor een binnenbochtje meer of minder draaien we onze hand niet om.
We slaan met wilde armgebaren de kleinste kinderen aan de kant en banen ons een weg naar de poort van de ijsbaan. De ondergebonden schaatsen houden het bijna niet meer. Ze zouden eindelijk deze week eens een fatsoenlijk ritje maken.
Viel dat even tegen.
We weten niet of we gestraft werden door het feit dat we eerst een Duits eetstalletje benaderd hebben, terwijl er een Nederlands eetstalletje naast stond, of het alleen aan het ijs lag dat duidelijk niet voor schaatsen geschikt was, of dat het gewoon alweer 5 jaar geleden is sinds we voor het laatst op het ijst stonden, maar wat kwamen wij een partij niet vooruit! Schan-da-lig!
De eerste tien minuten scheld ik het complete ijs bij elkaar en kijk ik met angst naar de grote plassen water op het ijs. Ze hebben hier duidelijk nog nooit van een dweilmachine (of zelfs maar een stevige zwabber) gehoord, want het water spat met elke slag (die haast niet te maken is, omdat je door al dat water totaal geen grip hebt) tot je oksels omhoog. De eerste lading stumperaars die onderuit gaan, zuigen al een groot deel van het overtollige water in hun spijkerbroeken en t-shirts op, maar helaas blijft er nog genoeg over om ook flink nat te worden.
Natuurlijk duurt het niet lang of ik lig (vlak voor de tent waar iedereen de schaatsers vanaf een veilig afstandje aan het uitlachen en fotograferen is) spartelend op mijn gat. Nick trekt me gelukkig vrij snel omhoog, zodat alleen mijn linkerbil doorweekt is, maar het duurt een vrij lange tijd voor ik hem weer los durf te laten. En nog langer voor ik het schaatsen leuk begin te vinden. Dit is niet wat ik me er van kan herinneren! Pas als we, na ongeveer een half uur, door hebben hoe je op dit werkelijk onmogelijke ijs vooruit kan komen, krijgen we de smaak te pakken en komen er zelfs enthousiaste blosjes op onze wangen. Zoals dat bij schaatsen hoort!
Tja, winter in Australië, wat zal ik erover zeggen. Zolang je niet al te gehecht aan zaken als dikke pakken sneeuw, wollen mutsen, lekker guur weer en dan thuiskomen en bij de open haard een beker warme choco drinken bent, is het allemaal best te doen.
Maar je moet niet verwachten dat een plak ijs op het strand ook maar een beetje recht doet aan welke Nederlandse schaatsbaan dan ook. Want dan begeef je je pas echt op glad ijs!
Foto's
