Backpacken in Australië

Door: Nienkekrook

Geplaatst op Oct 13, 2010

Een beetje verloren stond ik voor de eerste keer van mijn leven in een hostel. In Sydney. Backpacken is hip, dus ook ik zal er aan moeten geloven - het schijnt nou eenmaal dat je jezelf het beste kunt ontdekken als je eerst 10.000 kilometer gevlogen hebt. Mijn moeder had een weekje uitwaaien op Texel ook geen slecht idee gevonden.

Het voelde weer als de eerste dag middelbare school: sta ik hier als brugger zonder vrienden met mijn veel te grote tas. En niemand die zegt dat je niet elke dag álle boeken en je atlas hoeft mee te slepen. Nu moest ik uit een ingewikkeld cijfer systeem het juiste kamertje zien te vinden, ondertussen begluurd en stilletjes uitgelachen door de laatstejaars. Moedig sloeg ik me door deze eerste etappe heen.

Een lichte schok overviel me toen ik mijn 10-persoons dormitory binnenstapte. De ravage die ik aantrof had iets weg van een gebied dat zojuist door een heftige storm was getroffen; zo te zien zocht men nog naar overlevenden. Voorzichtig sprong ik over spullen - waar de rechtmatige eigenaar ongetwijfeld thuis een comfortabelere versie van had - heen, richting het bed dat er het minst onbeslapen uitzag.

Na het polsstokhoogspringen bleek het volgende onderdeel steile wand klimmen te zijn. Met mijn 20 kilo aan tas nog op mijn rug probeerde ik via de stalen treden aan de achterzijde van het bed omhoog te klauteren, wat natuurlijk resulteerde in een oncharmante dreun op de grond.
Tweede poging meer succes. Ik lanceerde mijn tas over de reling van het bed en middels een zweefduik en halve koprol kwam ik, met het betongruis nog aan mijn voorhoofd, tot stilstand tegen de muur aan het hoofdeinde van het bed.
Vanwege de dubbele axel met bewegingloze afsprong eindigde ik met een juryrapport van 34,10 punten. Geen WK-score, maar genoeg om door te mogen naar de vervolgcursus van Backpacken voor Beginners.

Ik zat nog geen minuut van mijn eerste overwinning na te genieten, toen er een jongen met warrig haar binnen stampte. Met grote passen baande hij zich een rechte weg door de kamer en gooide in één beweging zijn rugzak bovenop een bed. Daarna hees hij zijn afgezakte korte broek op, stelde zich voor als 'Scott from Canada' en verdween gelijk de kamer uit 'to use the internet for a bit'.
Voor ik goed en wel antwoord had kunnen geven, was de Canadees alweer verdwenen en leek ik opnieuw de enige overlevende in het rampgebied.

Ik vroeg mezelf stilletjes af hoelang ik nodig zou hebben om niet meer op te kijken van de bende in een hostel en in één oogopslag kon zien welk bed voor mij bedoeld was. Hoe snel ik me de overlevingstechnieken van de ervaren rugzaktoerist eigen zou maken. Hoe zal ik de komende maanden doorkomen in mijn uppie? Ik besloot maar te beginnen met het nemen van een douche.

Dat moest zelfs mij wel lukken.