Romantiek in de Outback

Door: Femkeopwereldreis

Geplaatst op Aug 24, 2010

Heldere sterrenhemels, kampvuurtjes onder vol maanlicht en adembenemende zonsondergangen. Dat is romantiek in de Outback. Geen tropische eilandjes, azuurblauwe wateren en melk uit kokosnoten meer voor ons. Die plaatjes zijn voorbij. Nu is het stofhappen in de Australische woestijn. Romantiek denk je dan? Ja, romantiek. Nieuwsgierig? Leest u verder…

Met het raampje op een kiertje, tuur ik naar buiten en droom ik weg bij de uitgestrektheid van dit landschap. Af en toe schrik ik op van een overstekende emu, kangoeroe of kameel. Mike met een hand aan zijn stuur en een opgetrokken knie, manoeuvreert eenvoudig om het wild heen. We neuriën mee op de rasta sounds van Bob Marley, gaan uit ons dak op wilde meezingnummers en hebben lol met elkaar. No worries, we hebben de weg namelijk voor onszelf! Lachen, gieren, brullen. Midden op de weg stoppen we en zetten de auto aan de kant. We sprokkelen wat overgebleven hout van de Old Ghan railway voor een knetterend houtvuurtje vanavond. Met mijn camera in de ene hand en nog wat houtjes in de andere hand, loop ik terug naar de auto. Voor de vorm kijk ik even of er verkeer aan komt. Maar nee, in de gehele wijde omtrek geen enkel spoor van leven te bespeuren. Mike neemt hier profijt van en ziet zijn kans schoon. Midden op de weg gaat hij door zijn knieën en kijkt naar me op vanaf het rode zand van de Oodnadatta Track. En dan komt de vraag waar je als het goed is maar een keer in je leven op hoeft te antwoorden. “Fem, wil je met me trouwen?” En natuurlijk zeg ik volmondig “Ja!”

Om mijn trouwe lezers toch van dienst te blijven, blik ik nog even terug op ons tripje door de Flinders Ranges. Zoals ongeveer ieder Australisch gezin het liefst doet, gaan ook onze vrienden graag mee voor een weekendje kamperen in de ‘countrysite’. Om een vuurtje te bouwen, een kratje Coopers-bier weg te tanken en van de frisse omgeving te genieten. Na wat wilde kangaroos te hebben gespot en vluchtig een blik te hebben geworpen op de Alligator Gorge, zoeken we snel dekking bij de Blacksmith in het dorpje Melrose, en warmen ons aldaar op met een kop warme chocomel bij het haardvuur. Brrr… De winter is in volle gang in Zuid-Australië.
’s Ochtends worden we in plaats van een stralend zonnetje, gewekt door het tikken van de regen en het geluid van honderden kaketoes. We besluiten onszelf vandaag te upgraden naar een campsite met stroom; zodat we nu met wat meer luxe de stromende regen vanachter de beslagen raampjes kunnen gadeslaan. De volgende dag besluiten we door te rijden naar Wilpena Pound, een hoogtepunt van dit natuurpark. Waar je normaal gesproken een fantastisch uitzicht zou moeten hebben over de Pound, gooit het weer helaas roet in het eten en is er weinig te zien.

Voorspellingen voor de rest van de week zijn slecht, maar geen treuren, wij laten de Flinders Ranges voor gezien, en rijden via een gravelroad in onze gehuurde campervan dwars door de Parachilna Gorge. Op naar het noorden! Verschillende gaten, stenen en hobbels in de weg, maken dit een mooi voorproefje voor de 600 kilometer onverharde Oodnadatta Track. Natuurlijk knijp ik ‘m wel in onze gehuurde campervan, want uiteraard dekt het verhuurbedrijf geen 2WD’s die over onverharde wegen rijden. Als ik echter naar Mike kijk, ken ik geen angst meer en heb alle vertrouwen in de weg; “Yeah, you should be fine”, luidt het antwoord van Australische medekampeerders, die overigens allemaal vrachtwagens van 4WD’s besturen.

Inderdaad, ‘we should be fine’. We hebben de vuurproef doorstaan en vieren dit door in het uit 1800 stammende Prairie Hotel, een schotel met emu-, kangaroo, en kamelenvlees te bestellen. Smullen! Inderdaad een vuurproef. Want, vanaf hier vervolgen wij de legendarische onverharde Oodnadatta Track. Onderweg groeten we slechts 4WD’s met minimaal drie reservebanden op het dak. ‘No problem mate, we should be fine’, herhaal ik in mezelf. Ondanks de ingeslepen hobbels en door jeeps ontstane geulen, haalt onze acht jaar oude Toyota met 320.000 kilometer op de teller, de finish zonder een kick te geven. Ik slaak een zucht van verlichting als ik de onverharde Oodnadatta Track en de geasfalteerde Stuart Highway bij elkaar zie komen. We volgen het bordje Coober Pedy, een opaalmijn stadje middenin de woestijn. De volgende dag horen wij het nieuws dat de gehele Oodnadatta Track door hevige regenval afgesloten is voor al het verkeer. Fjoei…

Omdat de temperatuur in Coober Pedy soms wel boven de vijftig graden reikt, leeft een groot deel van de bevolking onder de grond, zodoende zie je schoorsteenpijpjes uit de heuvels opdoemen. Een aparte waarneming. Net zoals de duizenden zandhoopjes het stadje een grappig aangezicht geven; sinds 1914, toen het eerste opaal gevonden werd, drijft het stadje op de winning van de edelstenen. Er wordt flink wat gegraven in die schatrijke woestijn dus! Verder heeft Coober Pedy voor ons weinig betekenis, behalve de juwelierswinkeltjes dan , en rijden de volgende dag door op weg naar Ayers Rock. Nu op een heerlijk verharde weg. ’s Nachts kamperen we langs de kant van de weg, maken vuurtjes en kijken naar vallende sterren. Overdag maken we honderden kilometers totdat we de grote rode steen aan de horizon zien verschijnen; dat is Ayers Rock. Iets verder ligt de rotsformatie Kata Tjuta, ook wel de Olga’s genoemd. We maken een paar wandelingen en ik schets nog wat hier en daar. Dan rijden we verder naar de Kings Canyon, een hoogtepunt van Central Australia; en inderdaad de Rim Walk, een wandeling langs de rand van de Canyon, geeft ons een spectaculair uitzicht.

Ik kijk nog eens naar mijn ring met echt opaal, en denk terug aan dat mooie moment dat nog steeds onwerkelijk aanvoelt. Het was ’t avontuur waard! Ja, die ring noemen ze geloof ik een verlovingsring…