Australie rondreis, Victoria en South Australia

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Mar 3, 2010

De volgende dag rijden we de route Melbourne-Adelaide. Aanvankelijk is het landschap niet spectaculair, maar eenmaal bij de kust aangekomen verandert dat langzaam. Bij Torquay begint de Great Ocean Road, een weg die zich slingerend, stijgend en dalend langs de rotsige kust beweegt, de rotsen lopen hier vrijwel loodrecht af in zee. De Twelve Apostles zijn adembenemend: fraaie alleenstaande steile rotsen die uit zee oprijzen. Het licht is heel bijzonder.
Wat zien we nog meer? Veel. Dolfijnen in de zee, koala’s langs de kant van weg in een boom, wallabies. In een krater van een uitgedoofde vulkaan (een soort mini Ngorongoro-krater) die ongelooflijk groen is zien we overal wallabies, kangaroes, emoes. In Otway Park (Maits Rest) maken we een fraaie wandeling door heel bijzonder regenwoud, met oeroude enorme bomen en reuzevarens. Papegaaien en kaketoes, koala’s. De route door soms heuvelachtig, dan weer weids landschap is fraai.
We overnachten halverwege in Warrnambool, een slaperig stadje, ruim opgezet. Er is weinig te beleven.
De volgende ochtend een tegenvaller. Lione is de hele nacht ziek geweest en wordt steeds beroerder. En dat met een busrit van nog eens 500 km. voor de boeg. Als we de bus instappen blijkt dat de halve groep zich niet in orde voelt. We bereiken Mount Gambier, een typisch plattelandsstadje, weer die ruime lanen met vrijstaande huizen en huisjes. Een hoofdstaat met alle winkels. Hier een uur pauze, maar zittend op het terras in het zonnetje wordt Lione steeds zieker.
Even buiten de stad een opzienbarend en spectaculair natuurverschijnsel: the Blue Lake. Een meer dat is ontstaan in de krater van de uitgedoofde vulkaan Mount Gambier. Het water in dit meer verandert in de loop van het jaar van asgrauw naar hemels blauw. Het is nu in november al zo onwerkelijk blauw (het wordt nog blauwer), dat het onnatuurlijk aan doet. Dit kan niet echt zijn, maar het is het toch! Het is bijna verblindend, zo fantastisch blauw is het water. Zoiets heb ik nog nooit eerder gezien.
De rit gaat verder. De helft van de groep staat inmiddels te wankelen op zijn benen en het wordt duidelijk dat er iets moet gebeuren. Terwijl de groep achterblijft, gaan we met zo’n 7 van de ziekste mensen (waaronder Lione dus) naar een ziekenhuis, 25 km verder. Het personeel neemt ons uiterst serieus, is behulpzaam en vriendelijk. Lione krijgt een injectie die haar er snel bovenop moet helpen. Het heeft snel effect en langzaam knappen ook de andere zieken weer op. Dit ziekenhuis rekent ons niets voor de geleverde inspanningen!! De rit naar Adelaide is vervolgens nog erg lang en door de vertraging opgelopen in het ziekenhuis, komen we ’s avonds laat in een regenachtig Adelaide aan.

Adelaide, je kunt het een grote plattelandsstad noemen, hoewel er toch nog ruim 1 miljoen mensen wonen. Uitgestrekt. Fraai gelegen omringd door heuvels aan de ene kant en de zee aan de andere kant. Ook hier weer een ruim opgezet centrum (dat goed te belopen is) met opmerkelijk veel fraaie oude monumentale gebouwen. Rundle Street is de bekendste winkelstraat, een voetgangersgebied met in de zijstraten veel malls. Het beeld hier verschilt niet eens zo veel van de gemiddelde Nederlandse hoofd-winkelstraat. ’s Avonds is het koopavond en het komt ons allemaal bekend voor: veel drukte, gezelligheid, groepjes opgeschoten jongeren die rondhangen, families die winkelen. Sommige dingen zijn overal ter wereld hetzelfde. Het enige dat echt opvalt, is dat iedereen (ondanks het relatief koele weer, 22 graden) in korte broek en luchtige kleding loopt, terwijl de kerstverlichting al in volle glorie aanwezig is!
Veel parken in en rond het centrum. Adelaide is ook een echte cultuurstad. Een bijzonder fenomeen is ook (je komt het in alle steden trouwens tegen) de food plaza’s. Vierkante pleinen met aan alle zijden kleine toko’s waar je voedsel uit de hele wereld kunt krijgen. Je bestelt, betaalt (het is erg goedkoop en lekker!) en je zoekt een tafeltje in het midden van het plein uit. Eten uit India, Korea, Mongolië, Vietnam, Mexico, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er.

De volgende ochtend vertrekken wij ’s morgens om half 7 met de taxi naar Glenelg, het Scheveningen van Adelaide. Zomers, als het ook in Adelaide ruim 35 graden is, zit het hier bomvol. Zwemmen kan echter niet, vanwege de haaien. Zoals overal in Australië heeft men dit opgelost door of een strandbad aan te leggen of een stuk zee met netten af te zetten. In Glenelg stappen we op de boot voor een dolfijnentocht. Het idee is om achter de boot te gaan zwemmen (aan een touw) en dan, als er dolfijnen worden gespot naar beneden in het water te kijken om ze onder je langs te zien zwemmen. Door de wilde en vrij koude zee lukt dat niet echt. Als we besluiten om dan maar niet meer de zee in te gaan en op het dek te blijven, zien we opeens scholen dolfijnen langs zwemmen tot heel dichtbij de boot.
Na een lunch in Glenelg, met de tram terug naar downtown Adelaide. We nemen de taxi naar Cleland Wildlife Park, 20 km buiten de stad op de top van Mount Lofty, van waaruit je een prachtig uitzicht over de stad hebt. Ook hier weer veel inheemse dieren “ in het wild “. Ze lopen vrij rond in het park, maar er staat wel een hek omheen. De kangaroes en wallabies laten zich gemakkelijk aaien en ook andere dieren (pas op voor de emoe!) laten zich benaderen. De vele vogels, die hier allemaal voorkomen, zoals de pelikanen, wilde ganzen en papegaaien vinden we een belevenis! Terug met de bus (1x overstappen) naar de stad. Terug in ons hotel doen we de was, goede service, kost bijna niets. We strijken op onze kamer, je kunt dit overal in het land op je kamer doen. Het weer begint nu echt op te knappen en vanaf nu zullen we in Australië alleen nog maar hitte, hitte en nog eens hitte meemaken.