Overstromingen in Brisbane: Dag 3 en 4

Door: MJ1972

Geplaatst op Jan 15, 2011

Dit wordt waarschijnlijk mijn laatste blog over de overstromingen in Brisbane. Niet omdat het verhaal met het zakken van het water afgerond is, maar omdat mijn persoonlijke aandeel (als je het zo mag noemen) in het drama ten einde is gekomen en ik me nu weer wil richten op andere, iets minder heftige verhalen.

Het water is inmiddels behoorlijk gezakt. Veel overstroomde stadsdelen zijn nu watervrij; het enige wat daar rest van de catastrofe is een dikke laag bruine modder die vreselijk stinkt, en troep. Veel troep. Op tv zijn beelden te zien van vuilniscontainers, kasten, hekken en motorfietsen die door het water boven op de daken zijn gedeponeerd. Er zullen professionele opruimdiensten aan te pas moeten komen om die dingen weer van de daken te verwijderen. Verder liggen de straten en tuinen vol puin, en dan is er nog alle natte huisraad die weggegooid moet worden. De afvalbergen zijn inmiddels enorm, en het opruimwerk is nog maar net begonnen; er zit nog veel meer aan te komen. Politici spreken van een naoorlogse schoonmaak c.q. wederopbouw die anderhalf tot twee jaar in beslag zal nemen.

Gelukkig staan de getroffen bewoners er niet alleen voor. Zo’n 1200 soldaten zijn vandaag op ‘Salvation Saturday’ (‘de zaterdag van de redding’) bezig met het verwijderen van troep. Ook hebben duizenden vrijwilligers gehoor gegeven aan de oproep om de handen uit de mouwen te steken. In hun oudste kleren en met rubberen laarzen aan staan ze huizen en winkels leeg te halen en straten en huizen schoon te schrobben. Het is zwaar en vies werk dat verschrikkelijk stinkt en ook nog eens gepaard gaat met veel muggen, maar niemand klaagt, want in dit soort omstandigheden is klagen nutteloos en ook enigszins ongepast.

Er zijn meer initiatieven waaruit grote solidariteit met de slachtoffers spreekt. Zo namen gisteren een paar elektriciens het initiatief om andere elektriciens, bouwvakkers, loodgieters, timmermannen, schilders en andere vaklieden op te roepen elke week een x aantal uur te besteden aan onbetaald werk in de huizen van slachtoffers. Binnen een paar uur hadden duizenden vaklieden zich aangesloten bij het initiatief. Ook mensen die zelf geen nuttige wederopbouwvaardigheden hebben proberen zich nuttig te maken. Veel gezinnen staan dit weekend eten te barbecuen voor de vrijwilligers en soldaten die afval staan weg te dragen en staan te schrobben. Anderen delen gratis water, bier en limonade uit, en weer anderen hebben zonder enige vorm van vergoeding kamers en huizen beschikbaar gesteld aan de naar schatting zevenduizend mensen die nu dakloos zijn. Uit alles blijkt een enorme solidariteit, en dat is een grote troost bij al dit ongeluk.

Tot mijn grote opluchting is mijn eigen omgeving grotendeels gespaard gebleven. Mijn voorstadje heeft het, zoals ik een paar dagen geleden al meldde, bijna helemaal droog gehouden. Ook mijn vrienden, collega’s, schoonfamilie en turnclub hebben weinig schade opgelopen, al kwam het water in sommige gevallen behoorlijk dichtbij. Helaas is een aantal van mijn turnsters er minder licht vanaf gekomen. Een van mijn meiden is waarschijnlijk haar huis kwijt. Ze woont in Fairfield, een van de zwaarst getroffen delen van Brisbane, waar het water in veel gevallen tot aan de daken reikte. Na de overstroming stond de hele benedenverdieping van haar huis blank. Het gezin had de meeste spullen naar de bovenste verdieping gebracht, en zou dus niet alles kwijt moeten zijn, maar het huis zelf kan waarschijnlijk afgeschreven worden, zoals veel huizen in Brisbane en omgeving. Ook maakt de club zich zorgen om een turnster die in een van de zwaarst getroffen voorsteden woont maar momenteel op vakantie is in het buitenland. We hopen van harte dat haar huis er nog staat als ze terugkomt van haar vakantie, en dat haar familie en buren erin zijn geslaagd hun spullen in veiligheid te brengen, want het moet vreselijk zijn om terug te komen van je vakantie en te horen dat je je hele hebben en houwen kwijt bent...

Wat mijzelf betreft, mijn leven is niet echt geraakt. Ja, een cursus die ik deze week zou volgen is afgezegd omdat de cursuslocatie nu het hoofdkwartier van de hulpdiensten is. Daar kan ik mee leven. Verder doe ik er de komende weken langer over om op mijn werk te komen, aangezien zowel het openbaar vervoer als het reguliere vervoer last heeft van de wegen die nog her en der zijn gesloten. Ten slotte houd ik er rekening mee dat groente, fruit en graanproducten de komende tijd duurder zullen worden, aangezien een groot deel van de oogst van dit jaar is verwoest. Dat zijn echter de enige echte veranderingen die de ramp in mijn leven teweeg heeft gebracht.

Hoewel… Gisteren betrapte ik mezelf erop dat mijn relativeringsvermogen erop vooruit is gegaan. Telkens wanneer er nu iets kleins tegenzit in mijn leven, denk ik terug aan een interview dat ik een paar dagen geleden op tv zag, waarin een boer redelijk laconiek vertelde dat hij zijn hele oogst was kwijtgeraakt maar daar vrede mee had. Dan denk ik: Als die boer zo goed met zijn enorme verlies kon omgaan, dan kan ik me over dit kleine probleem heen zetten. En dat helpt.

Verder ben ik van plan binnenkort kennis te maken met mijn buren. Een van de dingen die me de afgelopen dagen heeft geraakt was het feit dat onze buurvrouw, die ik nog nooit eerder had gesproken, ons spontaan het gebruik van haar barbecue aanbood toen afgelopen woensdag de stroom uitviel in onze buurt. We hebben zelf ook een barbecue, dus we hoefden geen gebruik te maken van haar aanbod, maar ik vond het wel een ontzettend lief gebaar. En nu ik zie hoe verschrikkelijk goed iedereen zijn buren in de rampgebieden helpt, denk ik dat het tijd wordt dat ik mijn buren ook maar eens ga leren kennen – een geluid dat ik de afgelopen dagen vaker om me heen heb gehoord. Laten we hopen dat we de verbroedering van de afgelopen dagen ook in de niet-getroffen buurten kunnen doortrekken, zodat we in elk geval nog iets goeds overhouden aan deze tragedie…