Bizarre busrit in Australië

Door: Nienkekrook

Geplaatst op Oct 29, 2010

Ik had van tevoren al begrepen dat busreizen in Australië niet te vergelijken zijn met lijndiensten in Nederland. Na een aantal ritten met de Greyhound wist ik dat de bussen hier formaat touringcar hebben, je gemiddeld niet korter dan drie uur onderweg bent, vanwege de lange afstanden regelmatig van chauffeur wisselt en dat plassen in het kleine wc'tje achterin de wiebelige bus technisch onmogelijk is en puur en alleen bedacht om buitenlanders eens flink door elkaar te rammelen. Vandaag heb ik echter een nieuwe kant leren kennen van de wereld die 'reizen door Australië met de bus' heet.

De reis begon zoals alle andere dagen dat ik op dit continent in een bus ben gestapt. Mijn boekingsnummer werd door mijn buschauffeur (blauw shir t, shorts en bijpassende lange kousen) gecontroleerd, ik werd naar de juiste plaats verwezen (hoewel er niet meer dan elf mensen meereisden, mochten we niet zelf een plek uitkiezen. Zou de bus soms omvallen als we allemaal aan de linkerkant besloten te gaan zitten? Vindt de chauffeur het ongezellig als we allemaal achterin kruipen? Ik zal het nooit weten…) en de bus zette zich in beweging.

De chauffeur hield in een dik Australisch accent een onverstaanbaar welkomstpraatje over -naar ik denk- de stops die we onderweg zouden maken, het rook- en eetverbod en het ongetwijfeld afgeraden gebruik van het toilet achterin de bus.
Het is meer dan drie uur zitten van Townsville naar Mission Beach, maar dan ben je wel aangekomen op dé plek om je uit een vliegtuig te werpen (desgewenst met parachute) of een iets rustiger uitstapje naar Dunk Island te maken; het tropische eilandje dat door de Aboriginals 'Coonanglebah', ofwel 'The Island of Peace and Plenty' genoemd wordt. Met beelden van de relaxte komende dagen in mijn hoofd, sloot ik de ogen en werd ik keurig rond kwart over drie wakker, de tijd dat we mijn halte in Mission Beach zouden bereiken. Zouden.

Met mijn handbagage al in de startblokken, wachtte ik geduldig af tot de bus zou stoppen. Na een kwartier van ongemakkelijk op mijn stoel schuiven stopten we dan eindelijk, maar toen ik de plaatsnaam 'Innisfail' las, begon ik me langzaam af te vragen of er inderdaad iets gefailed had. Ik zou toch niet mijn stop gemist hebben?
Met kloppend hart haastte ik me richting chauffeur en liet ik hem weten dat ik er op Mission Beach uit had gemoeten. Of we daar toevallig al voorbij waren? Dat waren we 'toevallig' inderdaad.

Toen ik mijn hartslag weer terughad, begreep ik uit het gemompel van de chauffeur dat we wel degelijk op Mission Beach gestopt waren en dat er ook andere passagiers waren uitgestapt. Nee, hij had het niet omgeroepen. "Sorry Mate".
Nou ben ik normaal gesproken vrij snel boos, maar de tijd waarin deze man het voor elkaar kreeg was met geen meetapparatuur vast te leggen. Wel gloeiende kangoeroevoeten!
"Sorry Mate?", riep ik uit. "U (want ik bleef wel beleefd) begrijpt het niet, ik MOET daar naartoe! Ik heb daar met een vriendin afgesproken! Waarom heeft u me niet gewaarschuwd? Wat moet ik nu doen?". Die laatste vraag was meer aan mezelf gericht, maar toch kreeg ik een reactie. Een vrij bijzondere.

De chauffeur leek dit óf vaker te hebben meegemaakt, óf in het bezit te zijn van een vreemd gevoel voor humor, óf het niets te kunnen schelen (wellicht een combinatie van alle drie), want zijn antwoord was zo mogelijk nóg onbegrijpelijker dan het feit dat hij niet even had omgeroepen dat we op mijn eindhalte waren aangekomen.
"No Worries. I can take you there on the way back". Een zenuwachtig, hoog lachje ontschoot mij.
Op de terugweg? Ik breng je er wel heen op de te-rug-weg? Ik voelde vier aderen knappen en mijn lip begon te trillen. Wat een emoe.

De afstand tussen Mission Beach en Cairns is 140 kilometer. Ik ben geen rekenwonder, maar om vanaf Mission Beach naar Cairns te rijden en daarna hetzelfde stuk weer terug te kachelen, ben je 280 kilometer verder! Voor de duidelijkheid: dit is ongeveer de afstand tussen Amsterdam en Luxemburg! Met de bus doe je daar ongeveer vier uur over…

Op de grens van agressie en totale verbijstering liet ik me terug in mijn stoel zakken. In vier uur tijd kan ik mijn huis stofzuigen, strijken, alle kamers opruimen, de ramen lappen, het vuil buitenzetten de koelkast ontdooien, de voorraadkast ordenen en de hond uitlaten. En ik heb niet eens een hond.
In vier uur tijd kan ik mijn groep 6 basisschoolkinderen leren wat een zelfstandig naamwoord, persoonsvorm én onderwerp in een zin is, ze uitleggen hoe je een afstandentabel kunt lezen en hoe je onder elkaar de som 145 + 145 uitrekent, kan ik ze de middelgrote tot grote plaatsen uit Queensland uit hun hoofd laten leren, in een kringgesprek praten over conflictbeheersing en ze als afsluitende opdracht een opstel laten schrijven over Australische busmaatschappijen met al het net geleerde daarin verwerkt. En dan hou ik nog tijd over om met ze buiten te spelen.
Ik overwoog kort mijn opties, maar al snel was me duidelijk dat er niets anders op zat dan me bij de situatie neer te leggen en alvast mijn hostel in Cairns te waarschuwen dat ik wat eerder op de stoep zou staan.

Het eiland van Peace and Plenty mag ik dan nooit bereikt hebben (in plaats daarvan kreeg ik te maken met Panic and Patience), maar aan de andere kant is maar weer eens bewezen hoe je op reis soms gewoon gedwongen wordt je planning 180 graden bij te stellen. En dat het achteraf gezien misschien niet het eind van de wereld is.

De stad Cairns heeft als slogan “Living In Paradise as first choice”, wat in mijn situatie nogal ironisch klinkt, maar als second choice ben ik bereid me aan de nieuwe situatie aan te passen en te genieten van al het moois dat het noorden van Queensland me nog te bieden heeft. Over een tijdje kan ik hier waarschijnlijk hard om lachen.