Roadtrip Perth-Darwin deel 1
Perth
Australië
Annettoz
Roadtrip Perth-Darwin deel 1
Ken je dat gevoel van jaren door de woestijn zwerven tot het moment dat je eindelijk thuiskomt en voor het eerst water drinkt? Of een tikkeltje minder dramatisch; dat je als 19-jarig meisje door Australie rondzwerft en na drie maanden tussen de vreemde vrienden opeens iemand tegenkomt bij wie je echt thuis bent? Ik ken het gevoel en het heeft mijn plannen drastisch verandert!
Twee dagen nadat ik Holle op de hoogte heb gesteld dat ik in Perth ben, beginnen de zenuwen een beetje toe te slaan. Ik heb nog geen enkele reactie gehad van de twee Duitsers. Ze zijn me vast vergeten of zijn er allang vandoor! Een beetje in gedachten verzonken zit ik met Katja aan een ontbijt van pannenkoeken met blauwe bessen, in The Rainbow Hostel in Perth. De tijd begint te dringen, want mijn visum nadert zijn einde en mijn vlucht naar huis is slechts een maand van me verwijdert. Ik kan het me niet veroorloven om hier mijn tijd te verslijten, wachtende op de reactie van een jongen die het misschien niet eens leuk vind dat ik hem achterna gereisd ben. Ik moet knopen gaan doorhakken.
Mijn onrustige gedachten verstommen zodra mijn lichaamsonderdelen even lijken op te houden met al hun taken. Mijn ogen worden getrokken naar de deur schuin achter me. Daar in de opening staat een jongen van bijna twee meter met een klein baardje, een dikke grijns op zijn gezicht en zijn armen wijd open. Om de verloren tijd in te halen beginnen al mijn lichaamsfuncties twee keer zo hard te werken en met een kloppend hart laat ik in een waas mijn pannenkoek op het bord vallen en ren naar die twee open armen. Zodra ik voel hoe ze me omsluiten en dicht tegen zijn borst aandrukken, weet ik dat alles zelfs nog beter is dan ik me had kunnen voorstellen. Mijn zorgen zijn in een flits verdwenen, alsof ze nooit echt bestaan hebben. Diep snuif ik zijn lichaamsgeur in me op en bleef het liefste de hele dag zo staan. Helaas stonden we in een deuropening dus moesten er natuurlijk mensen langs. Vanachter Kisse's rug komt ook Holle tevoorschijn die een beetje onwennig naar het tafereel stond te kijken. Terwijl het hele hostel in St. Kilda in de gaten had wat er tussen ons aan het ontwikkelen was, bleef ons eigen reisgenootje in het ongewisse. Hij had, tot hij ons nu samenzag, zelfs geen vermoeden. Nu zijn we dat inmiddels wel van hem gewend, de helft lijkt altijd langs hem heen te gaan!
Terwijl we ons even afzonderen van de rest om een paar dingen te bespreken, kom ik erachter dat Kisse zijn afgelopen drie dagen ongeveer hetzelfde hebben aangevoeld als de mijne. “Zodra ik op het vliegtuig stapte kwam er een zwaar gevoel over me heen te hangen en toen Holle vanochtend tegen me vertelde dat je ook hier bent, was ik erg zenuwachtig over hoe het verder zou gaan, maar ook eindelijk weer opgetogen. Zodra ik je zag waren alle zenuwen verdwenen en was ik gewoon erg blij dat je hierheen gekomen bent.” Na deze uitwisseling van gevoelens, bestaat er voor geen van beiden meer twijfel. We horen gewoon bij elkaar en gaan nu samen de westkust van Australie ontdekken en elkaar beter leren kennen.
Kisse en Holle hebben de afgelopen dagen gebruikt om een busje te kopen. Een Iers stel heeft hun voor een redelijke prijs een schijnbaar goedlopend busje verkocht met alles erop en eraan. De volgende dag gaan we beginnen aan de roadtrip langs de hele westkust naar Darwin. Ook Katja moet die kant op en gaat mee op de vijfduizend kilometer lange toer!
Die avond hebben we met z'n viertjes enorm veel lol in de gang van het hostel. Al moet ik eerlijk toegevend dat vooral Kisse en ik het erg leuk vonden. Katja en Holle leken niet echt een klik te hebben met elkaar. Omdat de jongens nog meer backpacker zijn dan ik, besluiten ze om niet netjes voor een bed te betalen, maar na sluitingstijd via het raam naar binnen te klimmen en op de grond van de slaapzaal te slapen. Binnen de bebouwde kom mag je namelijk niet in je vervoersmiddel overnachten. Dit zorgde 's ochtends vroeg voor een grappig tafereel.
Voordat de receptie weer openging, wilden zij buiten staan, want als de staf erachter zou komen dat ze in het hostel hebben geslapen hebben ze een probleem. Op hun tenen slopen ze naar een deur die naar de aangrenzende slaapzaal leidde. Die kamer ligt op de begane grond en heeft een eigen veranda. Zo stil mogelijk proberen ze de krakende deur open te trekken en sluipen de kamer binnen. Als de deur met een klap dichtvalt komen ze tot de ontdekking dat de aangrenzende slaapzaal het onderkomen van het personeel is, die net een voor een wakker schrikken van de dichtvallende deur. Alletwee in niet meer dan hun boxershort rennen ze naar de balkondeur, gooien hem open en vanuit onze kamer zie ik nog net twee jongens in hun ondergoed over de veranda heenspringen. Rennend naar hun busje die een paar meter verderop geparkeerd staat, snel instappen en wegscheuren.
Een uur later staan ze weer op de stoep met een uitgebreid ontbijt voor ons allemaal en klaar om aan de lange roadtrip te beginnen! Terwijl Katja achterin het busje duikt, waar Holle nog wat laatste dingen monteert, kruip ik naast Kisse achter het stuur en rijden we onze eerste meters van de vijfduizend kilometer! Mijn terugvlucht lijkt plotseling weer mijlenver weg te zijn en ik geniet met volle teugen van elk moment met deze lieve bruin-oogige Duitser.
Foto's
