Surfen met dolfijnen en oude hippie's!
New South Wales
Australië
Annettoz
Surfen met dolfijnen en oude hippie's!
Na een week rond getrokken te hebben door afgelegen parken en langs verlaten stranden, ben ik weer in de bewoonde wereld. Het surfkamp was echt een bijzondere beleving! In een week tijd zijn we van Sydney naar Byron Bay gereden en elke dag stopten we op een ander strand om te surfen.
Samen met nog twee Nederlanders stond ik om acht uur 's ochtends op het Centraal Station van Sydney te wachten. Met een zware backpack op mijn rug en de slaap nog in mijn ogen probeerde ik een praatje aan te knopen met de duidelijk enthousiaste surfers-in-spe. Er was ons verteld dat we we moesten instappen bij een grote blauwe bus met de naam "WAVES" erop. Dat kan je niet missen zou je denken! Vooral tussen alle andere degelijk-gekleurde tourbussen.
Ruim een half uur - en twee koppen afhaal koffie - later was er nog geen enkel spoor te bekennen van onze grote blauwe bus. Alleen de groep wachtende backpackers werd steeds groter en onrustiger. Zoals communicatie-experts je kunnen vertellen is dit een uitstekende manier om saamhorigheid te kweken en vreemden met elkaar te laten praten. Het was dan ook erg gezellig onderling! Terwijl andere touroperators netjes hun passagiers hadden opgehaald, bleef onze groep nog als enige achter op het nu lege station.
Weer een half uur later hadden we de hoop opgegeven ooit nog opgehaald te worden voor onze spannende surfcursus. We staarden dan ook in ongeloof toen we tussen al die luxe, van-airco-voorziene-bussen twee witte mini busjes zagen opduiken met iets van een aanhanger erachteraan zwiepend. Achter het stuur zaten twee kleine mannetjes met half lang zongebleekt haar, houten kettingen om en vieze kleren aan. En...op de zijkant van de busjes stond inderdaad "WAVES"...of iets wat er ooit op had geleken ten minste.
Met een zwaar Australisch surferdude's accent (ter vergelijking: kijk de film "Finding Nemo" en let op hoe die schildpad praat) maakten ze ons duidelijk dat de tassen achterin moesten en wij ergens in moesten stappen. Natuurlijk was er een overboeking, dus er waren niet genoeg zitplaatsen. Aangezien ik kwa lengte de kleinste ben, mocht ik gezellig voorin zitten tussen aan de ene kant een ver-australischd Duits meisje (onze chauffeuse) en aan de andere kant een beer van een Canadees. De rest zat op een stoel of een zitzak, die helemaal achterin het busje lagen!
We hadden geen airco, de radio hing met tape aan elkaar (wat door de slechte schokdempers afscheurde en we dus geen muziek hadden), het was dik 30 graden en de vering in mijn zitting stak pijnlijk door het stof heen. Maar wat is er nou leuker dan een trip van drie uur met mensen die je niet kent, in een busje die zijn gloriedagen allang achter de rug heeft terwijl je op weg bent naar je eerste surfles op een verlaten strand!
Na een lange tocht kwamen we aan bij een verlaten hippiecommunity. De grote blokhut staat midden in het bos en is alleen bereikbaar via een paar hobbelige zandwegen, waar ik bijna mijn eerste roadkill heb beleefd van een kangeroe die duidelijk levensmoe was. Het houten huis wordt omringd door witte tipi's en kleinere blokhutten. Dit was onze accomodatie voor de nacht en het was er echt fantastisch!! De inrichting was verrassend modern met een grote zitruimte, een breedbeeldtv, een grote collectie DVD's, een bar en acht chille hangbanken. Buiten hadden we een zwembad tot onze beschikking en een groot terras met een muziekinstallatie en barbecue's.
Er stond bij binnenkomst een uitgebreide lunch op ons te wachten en we zijn daarna meteen gaan surfen. Onze eerste les!! We werden verdeeld over twee groepen en ik werd ingedeeld bij de "Kurt Cobain-tweeling" zoals we de mannetjes die ons hadden opgehaald noemden.
Het surfen ging echt verrassend goed. Al na de eerste les konden de meesten even blijven staan op hun plank. Het zag er nog wel klungelig uit maar we stonden! De omgeving was schitterend. Speciaal voor het kamp hebben ze de beste stranden uitgezocht, waar bijna geen toerist te vinden is. De locals zijn daar in het verleden boos over geweest, maar daar merk je zelf niets van. In de lokale barretjes zijn ze juist blij met de nieuwe gezichten en maken ze er altijd weer een groot feest van als de Waves-busjes langskomen.
Elke dag werd afgesloten met een grote barbecue, groepsspellen en veel live-muziek en elke nacht sliepen we op een andere unieke locatie. De leukste overnachting was bij een oude hippie familie. De woonkamer stond vol met de meest bizarre instrumenten en de oude, trouwe hond en de huisgeit waren ieders beste vriend. 's Ochtends had de gastvrouw voor de hele groep heerlijke pannenkoeken met blauwe bessen en "chocolate chip" gebakken. Die dag hebben we een bezoek gebracht aan het "Legend Surf Museum", wat gerund wordt door Australie's oudste surfer. De man was 85 jaar oud en ondanks dat hij een jaar geleden nog zijn heup had gebroken, surft hij nog elke dag. Ik heb zelden iemand ontmoet die met zoveel passie en gekte over zijn hobby kan vertellen!
Toen we even later in het water lagen op onze surfplanken, werden we opgeschrikt door een groep dolfijnen die vlak langs ons zwommen. In volle paniek vluchtte de halve groep het water uit in de veronderstelling dat het haaien waren. De "Kurt Cobain-tweeling" lachtte hard om deze vergissing en legde ons uit hoe je het verschil kunt zien tussen dolfijnen en haaien. "Sharks swim straight forward. Dolphins make happy rainbows."
Om de week af te sluiten werd er een kampioenschap gehouden. Je kreeg extra punten voor sabotage en valsspelen en daar werd dan ook gretig gebruik van gemaakt. Met name door de Britten! Door puur geluk eindigde ik bij de laatste drie en dat werd gevierd met natuurlijk...een overheerlijke barbecue op het strand. Een perfecte afsluiting voor een prachtige week!
Foto's
