The circle of life
New South Wales
Australië
Regien
The circle of life
"Natalie schiet zonder blikken of blozen de koe door haar hoofd en John snijdt de buik open. Terwijl de moeder sterft ziet haar kalf het levenslicht. Het boerderijleven is hard...het boerderijleven is prachtig!"
Als voormalig paardenmeisje én fan van de Australische tv-serie McLeods Daughters is het natuurlijk geen grote verrassing dat ik tijdens mijn trip door Australië een verblijf op een echte working farm inlas. Een jackeroo/jilleroo cursus, het leren veedrijven te paard en het verrichten van allerlei voorkomende boerderijwerkzaamheden zoals het taggen van schapenoren, het drenchen, enten of zelfs castreren van vee! En dit alles in een tot de verbeelding sprekend weids heuvellandschap met goudkleurig helmgras, rood zand, opstuivend stof, adembenemende zonsondergangen en eucalyptusbomen. Ik verblijf op Garrawilla, de homestead van John, een echte Aussie jackeroo in Bingara.
De farmstay overtreft al mijn verwachtingen! Te paard drijven we een kudde schapen naar de buurman, die ettelijke kilometers verderop woont. De sheepdogs putten zichzelf ondertussen volkomen uit, hoppen van links naar rechts over de schapen heen en leggen volgens mij het dubbele aantal kilometers af. Relaxt stappen we met onze paarden achter de blatende kudde aan, genietend van de hete Australische zon en van het levendige uitzicht voor ons. Ook worden onze paardrijskills op de proef gesteld tijdens het opdrijven van cattle. Koeien en vooral stieren zijn een stuk minder meegaand en moeten telkens in galop bij de kudde gedreven worden, wat ons een leuke uitdaging biedt. We zwemmen met de paarden in de rivier en de avonden brengen we door met bier en barbie’s op de veranda of bij het kampvuur. Dit is het échte farmleven! Of...toch niet helemaal?
Het valt me op dat John tijdens onze ritten veel aandacht heeft voor een koe die er maar stilletjes bij ligt aan de rand van een paddock. Dag drie alweer en de koe ligt nog steeds op dezelfde plek, moedeloos voor zich uit turend. Wat zou het arme beestje mankeren? John geeft Natalie, een Europese intern, zijn jachtgeweer en zonder uitleg schiet zij de lijdende koe door haar hoofd. Met open mond kijken we toe terwijl John zijn mes in de koeienbuik zet en er een levend kalf uithaalt! “It had to be done” is zijn enige commentaar. Hij melkt de dode koe nog om het kalf een goede start te kunnen geven en sleept het kadaver daarna met zijn UTE uit het zicht. Roofvogels en vossen kunnen er zo nog een prima maaltijd aan hebben, is zijn nuchtere mening.
Ondertussen ontfermen we ons over het weesje en verzinnen namen, terwijl het kalf stuntelig probeert op zijn nog wankele pootjes te gaan staan waarbij hij keer op keer omtuimelt. De ene na de andere naam wordt geopperd. Op het moment dat iemand ‘Freddy’ zegt, zegt het kalf voor het eerst ‘mooohhhh’. We beschouwen dat als instemming van het jonge stiertje, dus we zijn er uit. Freddy mag achterop de UTE met ons mee naar de farm en het is verwonderlijk te zien hoe snel zo’n beestje zijn balans vindt. Binnen een uur loopt hij al als een uit de kluiten gewassen hond achter ons aan, duwt met zijn kop tegen onze benen en doet niets liever dan op onze vingers sabbelen. Wij zijn immers de enige ‘familie’ die hij kent. Buurman Phil brengt daar echter snel verandering in. Hij heeft nog een koe staan die ‘n kalf verloren heeft, dus Freddy krijgt nog diezelfde dag een échte pleegmoeder, waardoor we niet veel later ons pleegkalf alweer moeten uitzwaaien.
Foto's
