Vaarwel Sydney, op naar de grandprix van melbourne

Door: Blablablaak

Geplaatst op Jul 30, 2012

Dag Sydney, Hallo Melbourne; van huis naar hostel.

Proloog.

Terwijl de vrienden van het eerste uur reeds terug waren gekeerd naar Sydney, stond er ook het onoverkomelijke afscheid van de nog reeds aanwezige vrienden tegenover. Binnen een tijdsbestek van vijf dagen zou ik afscheid moeten nemen van David, Lous en Inge. Stijn was inmiddels weer terug en ook Sander zou spoedig volgen. Echter, ook mijn vertrek uit Sydney zou niet te lang op zich laten wachten. Men zou mij kunnen betitelen als een bange reiziger, wanhopig vasthoudend aan hetgeen inmiddels weer als vertrouwd lijkt. Haaks daarop staat dat het ook puur doorzettingsvermogen zou kunnen zijn, als laatste der mohikanen, over te blijven in de harde wereld van Sydney. Geen van beide doet er werkelijk toe. Soms moeten dingen gewoon zo zijn.

Dat ik slecht ben in afscheid nemen is de meesten wel bekend. Ik vind het al moeilijk het toilet door te spoelen na een grote boodschap. Afschijt en afscheid! Het afscheid nemen van de vertrekkenden en het zelf vertrekken uit , wat afscheid nemen van de achterblijvers inhoud, ging zoals ik het graag zie. De dames vertrokken terwijl ik aan op pad was. Een sms als vaarwel. Lekker makkelijk. David vertrok rond zes uur in de ochtend. Half slaapdronken iemand uitzwaaien gaat ook uitstekend. Mijn eigen vertrek ging gepaard met een afscheids etentje in en met alle bewoners van het huis, gevolgd door een avondje stappen. Te dronken om te beseffen dat iedereen me een goede reis wenste, was ook dit afscheid prima.

Dat ik me de volgende dag zou verslapen voor mijn trein en mijn definitieve vertrek dus nog een dag uitgesteld werd deed niet ter zake. Die ene dag heb ik prima besteed met Stijn en Sander. Die avond zou ik hen weer bezoeken om tot ziens te zeggen, maar omdat ik zo van afscheid hou, heb ik slechts een sms gestuurd. Na een goede nachtrust heeft Rianna mij die ochtend op het station afgezet. Vaarwel Sydney, welkom avontuur.

De wereld is mijn huis, overal voel ik me thuis. Uiteraard op de ene plaats meer dan op de andere. Hoewel ik Sydney soms heb gehaat, ik zal het toch gaan missen. Het is toch mijn thuis geworden in die drie en halve maand. Een net te korte periode om als "local" gezien te worden, maar net te lang om voor toerist aangezien te worden. Mooie herinneringen aan de stad en de mensen die ik er heb ontmoet.

En zo ben ik dus ineens eindelijk echt backpacker. Een vreemd woord eigenlijk. Het klinkt meer als een term uit de homo scène. "Zo ventje, zal ik jou eens lekker back packen?" Maar wat klinkt als een "pain in the ass", is eigenlijk een bevrijding.

Blue Mountains.

Dag twee stonden de Blue Mountains op het programma. Evelien ging niet mee vanwege haar blessure. Ze had de bergen een aantal jaar geleden al gezien dus zo heel erg was het niet. De taaie tante Vennix wilde echter van geen wijken weten en zo belandden we in de twee uur durende treinrit naar Katoomba, in het hart van de Blue Mountains.

Deze bergen danken hun naam aan de blauwige gloed die er boven de bomen hangt als je vanaf een afstandje kijkt. Deze nevelgloed bestaat uit ultrafijne olie welke de eucalyptusbomen afgeven. Weer wat geleerd! Eenmaal in Katoomba was het nog ruim een half uur lopen naar de toeristische trekpleisters. Echo Point, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de vallei en omringende bergen, was de eerste stop. De volgende wandeling bracht ons aan de voet van de Three Sisters, welke we al vanaf Echo Point hadden waargenomen. Three Sisters, een opvallend rotspartijtje in het grote geheel. Ook hier zit een verhaal aan vast, maar dat ben ik even vergeten.

Hierna was het tijd voor een fikse boswandeling. Na een ruime twee en half uur lopen via honderden traptreden en smalle paden, kwamen we bij oude mijnen aan. Prachtige wandeling vol rust en frisse lucht! Bij de mijnen was het oude transporttreintje nog aanwezig. Dit diende nu als toeristenvervoer terug de berg op. Dus die hebben we maar genomen om boven te komen. Het, er als een karretje van een onveilige achtbaan uitziende, treintje ging haast vertikaal omhoog. Al krakend en piepend baande het zich een vijf minuten durende weg door de rotsen omhoog. Eenmaal boven was het tijd voor de laatste wandeling, terug naar het station. Tijd om de rust weer te gaan verruilen voor de drukte van de stad.