Ik heb mijn wagen volgeladen... deel 1

Door: Reefje

Geplaatst op Jun 18, 2012

Een week later is het dan zover. We zijn inmiddels met ons werk gestopt, hebben afscheid genomen van een aantal mensen, nog wat inkopen gedaan en hebben (als het goed is) alles ingepakt voor vertrek. Via Ebay hebben we een goedkoop roofrack (een halve kooi waar je je spullen op het dak van de auto kan opslaan) gevonden, waar we al onze zooi in kwijt kunnen. En om de kosten een beetje te drukken (uiteraard ook voor de gezelligheid) hebben we twee travelmates via internet gevonden. Damian (Frans) en Chris (Duits) zullen een tijdje met ons meereizen langs de oostkust. Om 17 uur zitten we dan bepakt en bezakt in de auto.
In deze tijd van het jaar (herfst) wordt het al vroeg donker. We besluiten daarom na een rit van een kleine 200 km, net boven Newcastle te stoppen.

In onze Camps Australia Wide gids (onze bijbel voor het vinden van een gratis plekje om te overnachten!) vinden we een truckersstop bij een tankstation, waar we langs de snelweg kunnen overnachten. Onderweg hebben we al een stop gemaakt om inkopen te doen voor ons diner. En zo staan we dan om 20.30 uur bij een picknicktafel in onze pannen te roeren. Een half uurtje later zitten we met zijn vieren met een kleurrijk bord (we hebben 6 mooie roze, groene en blauwe plastic plates in onze collectie) spaghetti voor onze neus, aan tafel. Na ons diner praten we onder het genot van een glaasje wijn over onszelf, zodat we in ieder geval een beetje een idee hebben wie we achterin de auto hebben zitten! Chris is 24, woont in Berlijn en studeert Business Management. Hij wilde, in de eerste instantie, een semester aan Surfers Paradise College studeren. Maar hij was te laat voor de inschrijving en besloot om te gaan reizen. Damian is 25, tevens fransoos en werkzaam als grafisch ontwerper. Beiden lijken op het eerste gezicht erg sociaal en vooral gezellig.

Rond een uur of 10 loopt iedereen richting zijn tent of auto. Quentin en Yahoo hebben hard aan ons uitklapbaarbed in de auto gewerkt. Het vergt wat van je energie en tijd (achterbank plat leggen en alle rugzakken en aanhangsels onder het bed plaatsen) maar dan heb je ook wat. Via de passagiersstoel en de driversseat kruip ik voorzichtig in de tijgerpositie, over de houten plank. Als ik eenmaal relaxed op ons nieuwe bed lig, realiseer ik me ineens dat ik me ook nog moet uitkleden. Zucht... Rechtop zitten zit er niet in, dus met een beetje gehannes, gedraai en een paar nieuwe blauwe plekken (moet nog enigszins wennen aan de ruimte waarmee ik moet werken ), heb ik mijn kleren eindelijk op een hoopje aan de zijkant van het bed liggen. De volgende dag brand ik zowat de auto uit, wanneer de zon op komt. Ik krijg een lichte paniek / claustrofobische / hitte aanval wanneer ik wakker word. Een beetje geïrriteerd reageer ik op Quentins vraag, of alles wel goed gaat. Ik weet niet hoe snel ik de auto uit moet kruipen. Wanneer we aan het ontbijt zitten, bied ik hem mijn verontschuldiging aan en zeg zachtjes dat ik hoop dat het morgen beter gaat. Hopelijk is het gewoon een kwestie van wennen, denk ik bij mezelf.