Een stapelbed in Byron Bay

Door: YvettevdBrand

Geplaatst op Dec 10, 2010

“Weren’t you going to Byron Bay?” Ik schrik op van mijn stoel, mijn wang is rood van het raam van de Greyhound Bus waar ik zojuist even onbedoeld vier uur tegenaan heb geslapen. De jongen naast mij kijkt me veelzeggend aan. “Well, we are here! De bus zet zich op dat moment net in beweging en in mijn ooghoek zie ik mijn backpack op straat liggen en achter mij verdwijnen. Ik spring als een bezetene op en ren naar voren. “ STOP STOP! I need to go out here!” De buschauffeur stapt op de rem en de passagiers in de bus zuchten geërgerd. Ik weet niet hoe snel ik mijn handbagage moet pakken en rood van schaamte stap ik 20 meter verder dan mijn backpack de straat op. Opgelucht wil ik er naartoe lopen maar door de haast met uitstappen is mijn slipper kapot gegaan. En laat dat nou net mijn enige paar zijn en alle winkels zijn om 11 uur ’s avonds natuurlijk dicht. Dat is een goed begin...

Lange tijd om erover na te denken heb ik echter niet, want ik moet op zoek naar een slaapplek. Voordat ik in slaap was gevallen in de bus hoorde ik van andere passagiers dat alle hostels volgeboekt zijn in Byron Bay en dat ik beter maar kan doorrijden naar Surfers Paradise, want nu nog een hostel vinden in het populairste backpackersdorp van Australië is moeilijker dan geen toeristen tegenkomen in Sydney. Dat is een behoorlijke domper op mijn impulsieve zonder-plannen reisstijl! Maar ik laat me natuurlijk niet zomaar uit het veld slaan en kijk om me heen waar ik naartoe moet. Eigenlijk had ik stiekem gehoopt mee te kunnen met één van de andere mensen die hier ook uitstapten, maar de busstop is ondertussen uitgestorven. Dus loop ik even later op blote voeten met 25 kilo bagage op mijn verbrande rug moederziel alleen door Byron Bay op zoek naar een hostel. En dat valt niet mee.

Het eerste hostel stap ik optimistisch binnen maar de vrouw achter de balie schudt bezorgd haar hoofd. “Maybe you can try YHA Hostel but I wish you luck... Na tien compleet volgeboekte hostels en evenveel zo veel keer een verwijzing naar een andere die willicht nog plek heeft, begin ik toch aardig bezorgd te worden. Het is compleet donker en ik heb geen idee waar ik heen moet. Nog eens vijf volgeboekte hostels later slaat de paniek toe. Het is inmiddels al half 1 ’s nachts en ik heb nog steeds geen slaapplek! Ik zit allerlei scenario’s in mijn hoofd te halen –van illegaal overnachten op het strand tot het boeken van een peperduur hotel – als ik bij het laatste hostel aan het einde van het dorp aankom. Vermoeid en verslagen ga ik op zoek naar de balie. Helaas gesloten...Ik kan moeilijk mijn tranen bedwingen. Het liefste zou ik voor de balie neerploffen en niet meer opstaan. Mijn rug doet zeer van de zware backpack en mijn voeten zijn zwart van de vervuilde straten. Blijkbaar is de wanhoop in mijn ogen te lezen want bijna meteen komt er een jongen naar me toe. “Did you make a reservation?” Ik kijk de jongen zielig aan. “Uh no, but I really need a bed!” Hij zet zijn computer weer aan en begint te zoeken. Ik probeer hoopvol mee te kijken. “We have one bed left because of a cancellation but it is in the boys room”. Mijn ogen lichten op en m’n hart maakt een sprongetje. “I’ll take it!!” Ik kan de man wel omhelzen, zo blij ben ik.

Vol nieuwe energie en met een flinke dosis trots dat ik dit voor elkaar heb gekregen leg ik mijn slaapzak even later op het enige lege bed neer. “Where are you from?” Ik zie een hoofd boven mij geïnteresseerd naar beneden kijken. “The Netherlands, you know, Holland!” De blonde surfdude klimt het stapelbed uit. “ Wat een toeval! Ik ook!” Nu kan ik me niet meer inhouden en vertel vol overgave over mijn zoektocht naar een bed. Dat ik bijna mijn stop voorbij was gereden en dat mijn slippers kapot zijn. Dat ik mijn broer al twee weken kwijt ben en dat ik daarom alleen reis en geen reservering had. Dat ik zo blij ben dat ik hier toch kan slapen en dat m’n rug zo verbrand is. Hij biedt aan me in te smeren met aftersun en samen gaan we nog naar beneden om te chillen. Het is het begin van een fantastisch weekend Byron Bay...

Na drie dagen samen surfen, drinken en bruinbakken (en mijn uiteindelijk onbeslapen bed) brengt mijn summerfling me op mijn nieuwe slippers weer terug naar de busstop. Na een uitgebreid afscheid rijdt de bus weg en weemoedig staar ik uit het raam, ik ben verliefd geworden op dit leuke stadje! Op dat moment krijg ik een sms van mijn broer: ‘Als je nog naar Byron Bay gaat, bel dan dit nummer, zij heeft nog wel een slaapplek voor je!’