Roadtrip Perth-Darwin deel 14
Darwin
Australië
Annettoz
Roadtrip Perth-Darwin deel 14
Met twee wagens weer volgeladen, vol met vreemde backpackertjes laten we de camping achter ons en rijden naar Darwin. Weer terug de lange, rechte wegen op! De jongens krijgen zware voeten van het gaspedaal induwen en verzinnen er een creatieve oplossing voor. Holle parkeert Smooth Move langs de weg en tilt een zware rode steen van de grond. Hij start de wagen weer en legt de steen voorzichtig met een punt op het gaspedaal. Zo rijdt hij ons verder de eindeloze weg over. Gelukkig hoorde ik dit pas toen we veilig en wel aankwamen in Darwin, want anders had ik niet rustig van het uitzicht kunnen genieten.
Kisse en ik liggen achterin muziek te luisteren en te schaken, wanneer Holle opeens vol op de rem trapt. Hij schreeuwt naar achteren dat we snel moeten uitstappen. We horen de paniek in zijn stem en springen snel de bus uit om te kijken wat er aan de hand is. Karl reed de hele tijd voor ons, samen met Dagmar en Sandra. Tijdens de flauwe bocht naar rechts raakte hij in de slip op het grind naast de weg, stuurde vol tegen en sloeg drie keer over de kop met het busje. De weg was verandert in een groot slagveld. Over het hele wegdek lag de inhoud van het VW busje verspreid. Ik volgde met mijn ogen het spoor naar het rode busje, dat nu op zijn kant in de berm lag. Ik zie nog net hoe Karl uit het zijraam komt klimmen en Dagmar de helpende hand bied. Terwijl Holle al bij hen is om ze op te vangen, komen we erachter dat we Sandra nog missen! Ze is niet in het busje, terwijl ze de hele tijd achterin heeft gezeten. Het dak is letterlijk van de bus afgeslagen en ligt tien meter verderop. Sandra ligt er bovenop. Meteen rennen we naar haar toe en ik schrik me kapot wanneer ik haar zie. Over haar ogen hangt een vreemde waas en ze draaien steeds weg. Daarnaast lijkt ze ons niet te horen en beweegt ze alleen haar arm een beetje. Omdat het enorm heet is en gortdroog moeten we haar bij het busje wegslepen, aangezien die benzine ligt te lekken in het droge gras.
Geluk bij een ongeluk, ligt ze op het dak, zodat we haar met z'n allen kunnen optillen zonder dat we haarzelf hoeven te bewegen. Zodra ze ver buiten het bereik van het busje ligt bekommeren Holle en Dagmar zich over haar, terwijl ik Karl opvang die zich enorm schuldig voelt en bijna lijkt in te storten. Kisse rent naar het busje om in ieder geval de belangrijkste papieren en de rugzakken er nog uit te halen, mocht het ding inderdaad in brand vliegen.
Tot onze grote verbazing stopt er opeens een auto naast ons waar een vrouw uitspringt die vraagt of alles goed gaat. We hebben het afgelopen uur geen enkele auto gezien, maar nu we er eentje nodig hebben is ze er! We zijn nog meer verbaasd wanneer de vrouw een verpleegster blijkt te zijn en beschikt over een radio in haar auto. Meteen roept ze de brandweer en de ambulance op en verdeelt de overige taken over ons. Holle moet het eventuele verkeer voor de bocht waarschuwen, Kisse en ik moeten zoveel mogelijk spullen verzamelen en van de weg ruimen en Karl moet rustig gaan zitten en wat drinken. Terwijl we ons allemaal zorgen maken over het busje dat lekt, omdat het op de zijkant ligt stopt er een grote touringbus voor onze neus. Meteen springen de inzittenden eruit en met een paar sterke mannen staat het busje weer snel op zijn kant. Ook wordt de gasfles eruit getrokken en op veilige afstand gezet.
Ruim een uur na het ongeluk, komt de brandweer als eerste aan. Ze onderzoeken het busje en de omgeving en doen hun taken. Vervolgens komen ze met de verpleegster en met ons praten. Het zijn echt vriendelijke mensen en proberen met wat grapjes de ernstige sfeer te breken. Een paar minuten later komt de politie aan. De man komt alle ooggetuigenverslagen opnemen en raakt in gesprek met de brandweer. Pas een kwartier later staat de ambulance voor onze neus, met loeiende sirenes. Ik begrijp dat de afstanden hier een stukje groter zijn dan in Nederland maar bijna anderhalf uur later is echt gevaarlijk! Gelukkig kwam deze verpleegster langs om Sandra in de gaten te houden. Het ambulancepersoneel vraagt ons om te helpen haar op de brancard te schuiven, zonder dat ze teveel bewogen wordt. Na deze klus geklaard te hebben, rijdt de ambulance weer weg met Karl en Dagmar erbij die alleen maar gecontroleerd hoeven te worden. Kisse geeft me een stevige knuffel zodra de ambulance wegrijdt. “Ik ben blij dat je niet bij hun bent ingestapt vanochtend”, zegt hij lief omdat ik nog op dat punt gestaan heb. Ik ben daar ook erg blij om!
Als iedereen weer vertrokken is gooien we hun spullen op ons bed en rijden verder naar Darwin. Het ambulancepersoneel heeft gezegd dat we ze 's avonds rond middennacht kunnen ophalen bij het ziekenhuis in Darwin. Terwijl we wegrijden kijken we nog even om naar het mooie, rode busje wat nu total loss alleen achterblijft.
Foto's
