heilzame modder, een visavontuur.

Door: Albertensandra

Geplaatst op Jan 20, 2010

Eén van mijn grotere hobby’s, naast reizen, fotograferen en koken is sportvissen. Ik vis eigenlijk en het liefst in het buitenland en ik heb al wat mooie plekjes op deze aardbodem bezocht om achter mijn geschubde vriendjes aan te zitten. Vaak met zeer wisselende resultaten………..vaak in hun voordeel. Tijdens onze langste trip tot nu toe leek het mij wel verstandig om ipv elke keer met een dure gids op pad te gaan nu maar eens een eigen bootje te kopen. Dus in het noorden van Australië me het eerste de beste bootje laten aansmeren. Een bootje kopen is snel gedaan dus al gauw gingen we met onze nieuwe aanwinst op de aanhanger naar de waterkant op zoek naar een “boatramp” een plek waar je je boot te water kan laten. Nou, met recht een ramp want om de aanhanger rechtstandig naar achteren het water in te rijden ziet er véél makkelijker uit dan dat is. Een half uurtje later zijn we klaar om het water op te gaan. Na een proefvaart en het nodige gestuntel om de boot weer op het droge te krijgen zijn we klaar voor een visavontuur.
Volgende stop, het mooie visrijke Broome.
De plaatselijke hengelsport zaak wordt al snel gevonden en na een goede routebeschrijving en wijze tips gaan we een paar dagen later weer op visavontuur. Helaas was er bij aankomst geen mooie geasfalteerde boatramp maar wat modderig zand. Niet getreurd, het water staat op zijn hoogst en ik hoef amper achteruit te stuntelen om de boot in het water te krijgen. Even oppassen voor de zoutwater krokodillen en al snel gaan we vol goede moed het water op. Na een mooie dag op het water zonder al te veel bijzondere vangsten wordt het de hoogste tijd om maar weer eens terug te gaan. Het water staat aanmerkelijk lager, er is een tijde verschil van ruim 10 meter en ik haal de auto op. Wat ze me niet verteld hadden bij de hengelsportzaak is dat dit stukje strand 2 types bodem heeft, hard zand en modder. En je voelt ‘m nu wel aankomen, ik rij rustig achteruit, wat me trouwens goed afging, het modderige gedeelte op. Tot zover niks aan de hand. Dus autootje uit, om je heen kijken of je geen krokodillen ziet, water in, bootje een duw geven de aanhanger op en klaar. Dit in een recordtijd want oefening baart kunst. En toen…………. autootje in, motor starten, 1e versnelling en wegrijden maar. Dus niet. Behalve een heilzame werking had deze modder ook een andere eigenschap, een zuigende werking. En wel zo goed dat binnen een mum van tijd de aanhanger en auto tot aan de bodem vastzaten. Oke, niks aan ’t handje denk ik nog, heb al vaker vastgezeten, ik kom overal uit. Een mens kan zich vergissen. Na eerst de gebruikelijke maatregelen als lucht uit de bandjes laten lopen genomen te hebben kom ik tot de conclusie dat dit niet echt veel helpt. Ook iets anders begon me op te vallen. Het begint blijkbaar weer hoogtij te worden want het water staat een stuk dichterbij. Mmmmm, not happy. Ik zeg tegen Sandra dat het misschien niet onverstandig zou zijn om hulp te halen. Verderop is een parelkwekerij, misschien dat daar iemand ons kan helpen. Groot is de opluchting als er 5 minuten later een auto verschijnt. Gelukkig, nu zijn we snel uit deze ellende. Na een dikke sleepband geplaatst te hebben wacht ik vol spanning op het moment dat m’n autootje loskomt. Maar tot mijn afgrijzen zie ik de auto voor me met alle moeite geen centimeter vooruit komen. Integendeel, die begint zichzelf nu ook in te graven. Dus auto uit, schep erbij en flink graven om wat meer ruimte te creëren. Er komt nog een figuur bijstaan. Helaas branden niet alle lampjes in deze jongen z’n bovenkamer want terwijl wij druk staan te ploeteren begint hij een heel relaas over bandensoorten en weet ik niet wat. Uhm, kun je misschien niet even meehelpen??? Nou, dat was hij eigenlijk niet van plan en hij bleef maar door oreren. Het blijkt dat ik niet de enige ben die hier wel eens is vast komen te zitten want meneer de parelfarm zegt dat zijn buurman (die hij nog nooit gezien heeft) een grote tractor heeft en al eens eerder mensen geholpen heeft maar dan wel tegen een forse betaling van AU$ 300. Aangezien m’n auto ietsjes meer kost vraag ik hem de betreffende buurman en diens tractor maar snel te gaan halen want het water komt steeds dichterbij. Na een kwartiertje hoor ik het gebrom van de tractor. Buurman wil wel helpen. Vanaf een grote afstand (hij wil het strand niet oprijden) wordt een lang touw vastgemaakt en nu maar trekken. Helaas breekt het touw. Buurman zegt dat hij mij verder niet kan helpen. Na een smeekbede van Sandra en het in het vooruitzicht stellen van een flink bedrag rijdt de man toch met de tractor het strand op en maken we nog maar eens de sleepband vast. Ik hou m’n hart vast als de man gas geeft en even vrees ik dat straks bumper en auto van elkaar gescheiden worden. Maar gelukkig, met veel gekraak komt de auto met kleine beetjes vooruit en is uiteindelijk los (de aanhanger hadden we al eerder afgekoppeld en verplaatst). Na een oorverdovend gejuich van Sandra en mij rij ik snel de auto naar een veiligere plek. Ik bedank de beide heren hartelijk en geef de ene zijn geld en de ander mijn laatste koude biertje. Door al dit geploeter heb ik zelf de gedaante van de verschrikkelijke modderman aangenomen. Opgelucht en wel bereiken wij, de auto, bootje en aanhanger de camping w aar we na een flinke douche weer enigszins kunnen lachen om dit voorval. Je zult wel begrijpen dat het lang geduurd heeft eer we ons weer aan een visavontuur waagden.