Deel 10 Australië – Naar Ayers Rock

Door: Ellen69

Geplaatst op Jul 4, 2020

Deze blog is deel 10 van de beschrijving van mijn rondreis door Australië, die ik met mijn lief maakte van maart tot juli 2019. Onze reis begint medio maart 2019 in Melbourne, en eindigt half juli in Perth. In elk deel van mijn blog neem ik je een stukje mee op onze reis.

Een laatste snorkeltrip in het Great Barrier Reef

Na onze trip naar Cape Trib rijden we terug naar Cairns, waar we ons onderkomen opnieuw zoeken in de hostel Tropic Days; bij onze terugkeer worden we vrolijk welkom geheten. Die avond is er een BBQ, zoals elke maandagavond in deze hostel het geval is, en samen met zo’n dertig – voornamelijk jonge – backpackers genieten we op ons bord van het wild dat we overdag bewonderen. Het voelt wat wrang en dubbel om overdag vol verwachting uit te kijken naar de Australische fauna en ’s avonds daarvan letterlijk te smullen, maar nieuwsgierig als ik ben wil ik zo’n kans toch niet aan me voorbij laten gaan. En dus geniet ik van de werkelijk goed gebakken krokodil (dat smaakt een beetje naar taai kippenvlees), emoe (als struisvogel) en kangoeroe (met een wat hertachtige smaak). Een goede uiensaus en heerlijke salades maken het geheel tot een feestmaal. Tropic Days verzorgt deze maandagavond BBQ al sinds 1997, elke week. We hebben een gezellige, vermakelijke avond, met bovendien een les in Didgeridoo spelen. Het valt ons overigens niet mee daar een mooi geluid uit te krijgen!

Bij de hostel hebben we voor de volgende dag een snorkeltrip geboekt naar het Outer Reef; we worden de volgende ochtend met het busje van de hostel afgezet bij de terminal van de boten, en varen op deze zonnige dag met onze catamaran naar achtereenvolgens twee locaties van het Great Barrier Reef; Flynn Reef/ Milne Reef/Moore Reef, en Norman Reef/Hastings Reef. Prachtig!! De Outer Reefs zijn maagdelijker dan de riffen dichtbij de kust, want ze worden het minst vaak bezocht. We zien zogenaamde ‘bommies’ die opeens voor – of liever gezegd onder – ons op duiken; verticale koraalriffen die als een pilaar oprijzen vanaf de zeebodem, met prachtige koralen in velerlei kleuren en talrijke kleurige koraalvissen. Adembenemend. Mijn lief zegt later dat dit voor hem de mooiste plek is waar hij heeft gesnorkeld, en ik geloof dat ik het met hem eens ben. Al had elke snorkellocatie die we tot nu toe in Australië bezochten zijn of haar eigen unieke hoogtepunt: Schildpadden, rifhaaien en manta roggen bij Lady Elliot; de prachtig gekleurde napoleonvis bij de Whitsundays; en hier de ongeschonden koralen en bommies. Ik weet niet of ik daartussen werkelijk kan kiezen.

We zijn uitgelaten als we die avond in het hostelbusje stappen, en dat zijn we nog steeds als we later op de avond een snelle maar lekkere hap eten bij een vrolijke afhaalchinees. 

Vliegen

Op 8 mei vertrekt ’s ochtends vroeg onze vlucht van Cairns naar Ayers Rock Airport; het is de enige binnenlandse vlucht die we zullen nemen deze maanden. Liever had ik alles met de auto afgelegd, maar om tijd te winnen – Zus is hier immers maar een paar weken en ik gun het haar dat ze een gevarieerd beeld krijgt van Australië – dus eenmalig een tussentijdse vlucht. Dat betekent wel dat we met pijn in het hart afscheid zullen moeten nemen van een deel van de spullen die we hier hebben aangeschaft om te kunnen kamperen en zelfvoorzienend te kunnen zijn. Maar dan lees ik op het laatste moment dat elk van ons twéé stuks handbagage van 7 kg mag meenemen het vliegtuig in; ik blij! Nu kunnen toch ook het afwasteiltje, de vergiet, en wat bewaardoosjes bij ons blijven. En hoeven we uiteindelijk slechts een paar pannen, onze koelbox, stoeltjes, kussens en wat etenswaren achter te laten in Cairns. 

Door het raampje van ons opstijgende vliegtuig zie ik tegen de kleuren van de zonsopkomst de oostkust onder ons kleiner worden, en uiteindelijk plaats maken voor een vervaagd, droog, oranje landschap. Bij aankomst op de luchthaven zien we in de verte voor het eerst Ayers Rock. Onwerkelijk, na de vele foto’s die ik ervan heb gezien, om hier nu zelf te zijn. Ooit had ik dat zelfde gevoel toen ik in New York was; alsof ik een filmdecor binnenstapte.

We halen onze tweede huurauto op en rijden naar Yulara – het resort waar alle bezoekers van Uluru-Kata Tjuta National Park logeren. Wij hebben hier een cabin op de campground, met gedeelde douches/toiletten. Die concessie hebben we gedaan omdat de hotels m.i. te duur zijn in deze regio, gezien de basiskwaliteit die ze bieden. En kamperen is voor ons te koud nu het hier ’s nachts afkoelt tot ca. 5 graden Celcius. De cabin is prima, we kunnen zelf koken, hebben ons eigen terrasje.

Vliegen (2)!

Die namiddag gaan we voor het eerst het park in ($25 dollar voor 3 dagen, maar we konden kosteloos met een dag verlengen). Onze eerste stop; Uluru, ofwel Ayers Rock. We zijn onze auto echter nog niet uit of we worden belaagd. Kleine vliegen zwermen om onze hoofden, strijken neer op onze armen, rug, gezichten – ik word er gek van. Ze steken niet, maar zijn hoogst irritant – en hebben de nare eigenschap in je neus en oren te kruipen als ze de kans krijgen. Mijn lief heeft wat dit betreft een kleine spanningsboog – en om te voorkomen dat hij ontploft, rijden we terug naar de cabin om onze hoedjes-met-muskietennet op te halen. Want ja; die hadden we ter voorbereiding op dit soort situaties wel gekocht! (Overigens zijn er ook netjes te koop bij het cultureel centrum van het park). Zus, die geen hoedje-met-net heeft, ontdekt dat ze door haar dunne sjaal kan kijken en kiest ervoor haar sjaal als moslima te gebruiken om zich te beschermen tegen de opdringerige vliegen.

Die avond zien we vanaf het car-sunset point hoe de laagstaande zon Ayers Rock via fel oranje en donker oranje transformeert naar dieprood, alvorens onder te gaan. Een pastelkleurig schouwspel speelt zich vervolgens af in de ijle lucht rondom de rotsformatie, waarbij lila oplichtende wolkjes fijntjes kleur geven aan de hemel. Het is werkelijk een adembenemend schouwspel. Enige minpunt: De busladingen bezoekers hier – want de zonsondergang bij Ayers Rock is een toeristische hoofdattractie geworden. Ik begrijp dat natuurlijk, tenslotte ben ik hier zelf ook. Maar wat zou het beleven van dit prachtigs in stilte zo veel indrukwekkender zijn dan tussen kletsende, drinkende mensen.

We bezoeken de dagen daarna het cultureel centrum van het park en leren over de traditie van de Aboriginals die ooit van dit land leefden. Een gratis wandeling met een parkranger, over de Mala Walk, is daarbij ook de moeite waard. De ranger laat ons een filmpje zien van Uluru bij regen; met prachtige watervallen die dan ontstaan.

Kata Tjuta – ofwel de Olga’s – zien we bij zonsondergang vanaf het Sunset Viewing Point; een schouwspel dat minstens zo prachtig is als bij Ayers Rock, maar met nog geen tien procent van de drukte daar. We genieten ervan, van de relatieve stilte. Zo ook van de Walpa Gorge walk, en de wandeling van de Valley of the Winds. Omdat we laat beginnen kunnen we die laatste wandeling niet afmaken; we keren om bij de tweede uitkijk, de Karingana Lookout. Maar die is zeer de moeite waard!

Afscheid

Na deze prachtige dagen is het tijd afscheid te nemen van Zus – zij gaat nog twee dagen Sydney bekijken, en daarna weer huiswaarts. Het was gezellig, zo met zijn drieën, en ik voel me verdrietig als ik afscheid van haar moet nemen. Die stemming blijft nog een tijdje hangen; als we haar hebben uitgezwaaid op Ayers Rock Airport en terug komen in de cabin is de leegte die zij achterlaat voelbaar. Ik voel me somber. Ook mijn lief is in mineur, en gaat eerst een paar uur onder zeil om bij te tanken.

Die avond nemen wij van Uluru en symbolisch ook van Zus nog een keer afscheid bij een zonsondergang op een rustig plekje. We zien Uluru als silhouet tegen de felle kleuren van de ondergaande zon – de setting gaat van goudgeel over naar oranje, naar paars, en uiteindelijk naar steeds donkerder wordend blauw. En heel in de verte laten de Olga’s in silhouet zien dat zij er ook nog zijn..