Deel 8 Australië - Van de Whitsundays naar Mission Beach
Australië
Oceanië
Ellen69
Deel 8 Australië - Van de Whitsundays naar Mission Beach
Deze blog is deel 8 van de beschrijving van mijn rondreis door Australië, die ik met mijn lief maakte van maart tot juli 2019. Onze reis begint medio maart 2019 in Melbourne, en eindigt half juli in Perth. In elk deel van mijn blog neem ik je een stukje mee op onze reis.
Van de Whitsundays naar Mission Beach
Het is gelukt! Manlief heeft al onze spullen als puzzelstukjes in elkaar gepast en alles kan mee; er is waarachtig een zitplaats gecreëerd voor Zus! Met een dubbel gevoel nemen we die eerste dag in mei afscheid van de mensen van de Bush Village Budget Cabins; van Damo, Jude, John & Sue, Dave en zijn neef Stein. Ik voel me oprecht een beetje triest, als iedereen naar ons toesnelt om ons hartelijk en hartverwarmend gedag te zeggen. Wat een leuk team zo samen; we hebben ons hier ontzettend thuis gevoeld, hebben gelachen en tja, een beetje wortel geschoten na negen nachten. Dan is afscheid nemen ook verdrietig, bedenk ik me als ik besef dat ik hen waarschijnlijk niet zal weerzien.
Dat is óók reizen.
Zucht.
Het weemoedige gevoel verdwijnt geleidelijk onderweg naar Mission Beach, en maakt plaats voor gezelligheid en uitgelatenheid als we ’s avonds heerlijk eten bij een Thais restaurantje in Wingalong met BYO alcohol – Zus en ik halen een paar biertjes voor bij het eten in de plaatselijke liquor shop.
De volgende ochtend ontbijten we met zijn drieën in de ‘keuken-zonder-fornuis-maar-met-al-het-overige’, waarna we ons naar het informatiecentrum begeven om aan de hand van wat we daar horen onze plannen voor de dag te maken. Een ding valt alvast honderd procent mee; de zon schijnt vandaag in Mission Beach! Terwijl voor deze hele week regen voorspeld was. Goedgehumeurd vragen we waar we het beste kunnen patrouilleren om onze kans te vergroten een met uitsterven bedreigde helmkasuaris te zien. Vóór ik hier kwam was ik er al van uit gegaan dat ik deze sowieso niet in levenden lijve zou zien. Als we de Mevrouw aanhoren echter, lijkt ze ons de boodschap te geven dat we er vrijwel zeker een zullen spotten – ze zouden zich namelijk vaak vertonen in South Mission Beach, in de buurt van de school en het gemeenschapshuis, op zoek naar etensresten die zijn achtergebleven. Hoe langer ze aan het woord is, hoe onwaarschijnlijker het lijkt dat we géén kasuaris zullen zien – maar mocht dat dan tóch niet zijn gelukt in South Mission Beach, dan kunnen we op weg naar Cairns ons geluk nog beproeven in Etty Bay voor een herkansing; daar zou het, bij het caravanpark, dan toch zéker moeten lukken.
Zo gezegd, zo gedaan.
Kasuarisjacht
We gaan die dag op kasuarisjacht, geënthousiasmeerd door de Mevrouw die onze kansen groot inschat. We beginnen in South Mission Beach, waar we de genoemde plekken stapvoets afspeuren in de hoop een glimp op te vangen van deze indrukwekkende vogel. Naarmate de zoektocht langer duurt, ebt ons optimisme over de slagingskans. De zoektocht naar Vogel verzandt enigszins in een kavel-of huizenzoektocht, want South Mission Beach spreekt ons erg aan – wat een vredige, rustgevende plek om te wonen! We lopen een korte route door het warm – vochtige, frisgroene regenwoud, waar we soms stil blijven staan om de fel-korenblauw oplichtende Papilio ulysses vlinder na te kijken, die als metallic confetti tussen de groene varens dwarrelt. De wandeling is kort en mooi; maar geen spoor van de Vogel.
Na de lunch op een picknickplaats bij Mission Beach begeven we ons naar Cairns. Ik zie op de kaart dat ik Etty Bay heb onderstreept, en herinner me de woorden van de Mevrouw; lachend nemen we de afslag, nu niet meer in de verwachting werkelijk een kasuaris te zullen zien. Als we Etty Bay naderen, zien we ook de inmiddels bekende gele borden langs de weg; pas op voor overstekende kasuarissen, hier waren ‘recent crossings’. We lachen om de boodschap, nemen de bocht, en…kunnen onze ogen niet geloven. Ja, werkelijk! Daar staat er een! Midden op de weg! Opwinding maakt zich van mij meester. Van enige schuchterheid is bij dit dier geen sprake. Met een schijnbaar venijnige blik nadert de grote, zwarte vogel onze auto. Opgewonden fotograferen we het dier, dat zo uit een prehistorisch tijdperk weggelopen lijkt te zijn; de rechtop staande hoornen kam siert de kop met de brutale blik. Die richt zich op het raam van de auto, waar ik zit – hij lijkt geïntrigeerd door zijn eigen spiegelbeeld. Even vrees ik voor een agressieve reactie jegens zijn spiegelbeeld alias onze auto, gezien de reputatie van deze gevaarlijke, territoriale vogel.
Zo’n reactie blijft uit, gelukkig.
Blij en tevreden vervolgen wij uiteindelijk onze weg naar Cairns.
Cairns
We slapen voor de verandering in een hostel, wat me van tevoren een gezellige setting leek; op een privé-kamer, dat dan weer wel. In de op Villa Kakelbont gelijkende backpackersverblijfplaats worden we vriendelijk verwelkomd, we eten meteen mee op de pizza-avond voor $ 5 per persoon. Die nacht echter doen we nauwelijks een oog dicht – het lijkt of ik probeer te slapen terwijl onder mijn slaapkamerraam een feest plaats vindt. Tot diep in de nacht schrik ik steeds wakker van harde stemmen. En dat terwijl de regels duidelijk zijn; na 22.00 uur geen lawaai meer. Er iets van zeggen terwijl a) er mogelijk alcohol in het spel is en b) wij veel ouder zijn dan het feestende gezelschap (en ik me dan een oude zeur voel), trekt ons niet. Wel trekken we de conclusie dat we niet kunnen blijven als dit zo blijft. We bespreken ons probleem die ochtend met het meisje aan de balie; ze reageert begrijpend, stellig grenzen trekkend naar de overlastbezorgers; geluidsoverlast na tienen is duidelijk niet de bedoeling hier, jongelui of niet. Probleem is echter dat toezicht vanaf die tijd ontbreekt – ze drukt ons op het hart ’s avonds of ’s nachts te bellen als dit opnieuw gebeurt.
Die dag begeven we ons naar het Skyrail station in Smithfield, waar we met een kabelbaan over de jungle zweven naar het plaatsje Kuranda. Van de twee stops onderweg is de halte bij de Baron Falls het meest indrukwekkend; in de verte zien we het water diep de kloof in lopen, omringd door eindeloze kilometers regenwoud. We eten een pie in Kuranda, bezoeken een mooie photo gallery, en nemen onze Skyrail terug naar Cairns. De dag sluiten we af met een gezellig avondje bij de Italiaan.
En de nacht? Die nacht is het waarachtig rustig in de hostel!
Foto's
