Mijn eerste.....ik stort mijn hart maar meteen uit....

Door: Diana

Geplaatst op Mar 7, 2012

Blogs......ik had er tot voor kort niet veel mee. Totdat een mede-RR mij adviseerde om n.a.v. onderstaand thema een blog te schrijven. Dan komen de vragen: kan ik dat wel? Wordt het wel gelezen? Boeit het wel iemand wat ik te vertellen heb? De enige mogelijkheid om dit te ontdekken is om er gewoon eentje te schrijven. Nou, daar gaan we dan.

Juni 1984. In de plaatselijke discotheek leerde ik als 17 jarige bakvis mijn hubbie kennen en we hadden al gauw in de smiezen dat we een ding gemeen hadden: we wilden wat van de wereld zien. Als dochter van een koopvaardijzeeman kriebelde het al heel vroeg, maar verder als Oostenrijk was ik in die tijd nog niet geweest. Wel wist ik van de verhalen van mijn vader dat er nog een heleboel te ontdekken viel. En als het effe kon op zoveel mogelijk vlieguren van huis....Hubbielief dacht daar als neefje van een tot in zijn graf wereldreizende oom hetzelfde over.

Juli 1990. Onze eerste "verre" reis samen. Bestemming: Tunsesië. Niet meteen schokkend, maar goed. Onze vermoedens werden daar wel bevestigd: dit smaakte naar meer. Naar véél meer.

September 1999. Na onze opleidingen te hebben voltooid, te zijn getrouwd en ons huis te hebben gekocht, zaten we in financieel rustig vaarwater en zijn we voor een maand naar de westkust van de VS gevlogen. Jaren van reizen zouden volgen en het voelde goed om jaarlijks onze koffers te kunnen pakken en er voor een maand of soms nog langer tussenuit te piepen. Maar al die jaren knaagde ier iets, er zat een bepaalde onrust in ons waarvan we eigenlijk niet wisten wat we ermee aan moesten.

Novermber 2005. Locatie: Sydney, Australië. Na 5 weken Down Under te hebben rondgetufd zaten we op een avond op het terras van de Opera Bar bij een glaasje en een hapje te genieten van het prachtige uitzicht op de Harbourbridge,toen mijn normaliter zeer nuchtere echtgenoot mij diep in de ogen keek en zei: "Ik weet waar wij al jaren rusteloos van zijn. Wij willen weg uit Nederland. Emigreren. En als het aan mij ligt weet ik ook al waar naartoe....."
Sh..t., zou dat hetgeen zijn geweest wat al die jaren onder de oppervlakte borrelde?

Voorjaar 2006. Nadat we er zeker van waren dat er absoluut geen sprake was van "het korte broek en slippertjesgevoel", gingen we ervoor. Wij namen contact op met een emigratiebureau in Adelaide. Het voelde als een bevrijding. Via mijn man zijn werkgever werd getracht om een overplaatsing te bewerkstelligen richting Australië, maar men was daar net tot de ontdekking gekomen dat Taiwan en China veel goedkoper waren en men was reeds bezig om hun Australische vestigingen af te stoten. Pech. Want de zekerheid omtrent ten minste één vaste baan was een voorwaarde en een simpele overplaatsing zou een makkelijke oplossing zijn, Koala in onze tuin prima, maar we hadden hier inmiddels ook al wat opgebouwd, dus we waren wel bereid om de nodige stappen terug te doen, maar het moest niet ten koste van alles gaan.
Daartoe hadden we ook 2 lijsten in het leven geroepen: een groene voor de voordelen en een rode voor de nadelen, waarbij we plechtig zwoeren om m.n. deze laatste lijst niet te bagatelliseren. Gezien onze leeftijd (toen 40 en 42 jr) waren wij ons bewust van het gegeven dat het voor ons nu of nooit was, want vanaf 45 jr kom je als werkzoekende Australië niet eens meer binnnen. En net dit thema was het begin van het einde. Het begon al met een commitmentbedrag van
AUSD 100.000. Ik hoor jullie al denken: fout emigratiebureau. Dachten wij ook."Welkom bij de club, meid!" was een veelzeggende reactie op de emigratiepagina. Hoe dichter de leeftijd richting de 45 jr zit, hoe hoger dit bedrag is. Ben je na 5 jr nog woonachtig in Australië, krijg je het geld terug (zonder rente uiteraard) en ben je in die tijd weer verkast, ben je de centen kwijt. Een pittige regelgeving dus, die ons eigenlijk al duidelijk maakte wat Australië vindt van in hun ogen bejaarde werkzoekende emigranten.... Kwantiteit gaat voor kwaliteit....:(
In de tussentijd stroomden via de digitale snelweg andere bedragen binnen. Van banale dingen zoals het verschepen van onze spullen tot verzekerings,- ziektepremies en meer van dat soort ongein.

De groene lijst stopte, de rode lijst groeide gestaag......

We waren 4 jr van tevoren in Zuid Afrika geweest, hetgeen conform de procedure schijnbaar voldoende was om ons in een bijna absurde medische keuring én in de volgende financiële molen te storten. En dat was het gevoel dat we er langzaam bij kregen: wie heeft de langste adem?
We waren inmiddels een half jaar verder en we moesten knopen door gaan hakken, want we waren in de procedure op een punt aangekomen waar dingen behoorlijk veel geld gingen kosten.
We hadden ondertussen steeds meer het gevoel gekregen dat we vermoedelijk 20 jaar te laat het licht hadden gezien als het ging om emigreren naar Australië. Onze rode en groene lijst bevestigde dit alleen maar.
Dus besloten we om ermee te stoppen, hetgeen verstandelijk de beste beslissing was. Het gevoelsmatige aspect was een ander punt. Ondanks het feit dat we de hele procedure zo nuchter mogelijk probeerden te beleven, bleek er achteraf nog zoiets te zijn als een onderbewustzijn. En dat dachtt er duidelijk anders over. We hebben een paar maanden met onze ziel onder onze armen gelopen, in die tussentijd tegen alles aan trappend wat maar Nederlands was. Ach, zeiden we tegen elkaar. Het slijt wel.......... toch..........?

2007,anderhalf jaar later en 2 weken voor Kerst. Er hangt een vredig sfeertje in huize Bloemen. We zijn de kerstboom aan het optuigen, de glühwein staat op tafel en op Sky Radio doet Wham! zijn uiterste best. Gezellig dus. Totdat hubbielief in al z'n onschuld opmerkt: "Gôh, voor hetzelfde geld hadden we deze boom nu in Australië opgezet." Voordat ik er erg in heb rollen de tranen over mijn wangen.
Het onderbewustzijn haalt soms rare streken uit. Maar na een fles Glühwein ging het weer.........