Boodschappen doen in Australië

Door: Nienkekrook

Geplaatst op Oct 17, 2010

Spreek een willekeurige backpacker aan en vraag hem of haar naar de belangrijkste reisgadget, grote kans dat je als antwoord hun boodschappentas krijgt. Het blijkt in de hostels een sport om uit de verschillende Coles en Woolworths filialen (naast zo goedkoop mogelijk voedsel) een felgekleurde stoffen tas van de winkel te bemachtigen. Dit vraagt natuurlijk enige uitleg.

In de keuken van het hostel kun je je levensmiddelen bewaren in een grote kast, die bijna reikt tot het plafond, maar waar toch altijd te weinig ruimte lijkt te zijn om het eten van alle hostelbewoners in te parkeren. Met een etiket, voorzien van naam en datum, markeer je je tasje en is het de bedoeling dat je de volgende morgen je spullen weer terugvindt op de plek waar je ze hebt achtergelaten. De bedoeling.

Over het algemeen is het normaal dat spullen die in een open doos zitten, uit een tasje steken, ingrediënten van een pastagerecht zijn (óf op een andere manier aanstoot geven) vogelvrij worden verklaard. Iedereen die het nodig heeft kan er dan ook een stukje, handje, schepje, likje, of andere maateenheid naar keuze uithalen. En daar zit het probleem, want je bent natuurlijk niet de hele wereld overgevlogen om daarna elke dag boodschappen te gaan doen. Het is dus zaak je voedsel (lees: goud) goed te verpakken en daar komen de gekleurde tassen van pas.
Want naast dat je je eten in dichtgeknoopte plastic zakjes stopt, maak je het geheel pas echt af met de supermarkttas, waarop je met een zwarte markerstift de nodige verwensingen kalkt, voor het geval iemand het in zijn hoofd haalt in de buurt van je eten te komen of zich misschien per ongeluk in de kleur van de tas vergist.

Natuurlijk hebben alle 'backpackbruggers' in het begin de standaard groene Coles versie, maar naarmate je beter bekend met de stad en de geheime afdelingen van de supermarkten raakt, weet je ook bruine, gele, roze of zelfs een blauwe coolerbag voor in de koelkast te scoren.
Mijn eerste missie was dan ook het vinden van een nabijgelegen supermarkt voor een originele tas. En natuurlijk zaken als een avondmaaltijd en ontbijt, maar dat leek me van minder belang. Backpacken is eten of gegeten worden en ik rustte niet voor mijn eten er een beetje fatsoenlijk, maar niet té grijpklaar bij lag.

Van tevoren had ik niet gedacht dat winkelen in een Australische supermarkt net zoveel voldoening zou geven als een dagje Disneyland. Als je aan het eind niet zou hoeven afrekenen, weet ik zeker dat ze net zoveel bezoekers trekken als het pretpark van die rijke muis.
Er waren zoveel volgestouwde rekken, dat ik de eerste paar minuten eens goed om mij heen moest kijken en voor de zekerheid vast mijn vluchtroute uitstippelde. Ik was even bang dat ik hopeloos zou verdwalen en nooit meer zou worden teruggevonden. Dat ik mijn oude dag moest doorbrengen tussen de rice, pasta and grains of erger: de organic food section.
Met mijn mandje wandelde naar de afdeling die me wel veilig leek: de fruitsappen. Een beetje jus d'orange voor bij het ontbijt moest hier toch wel te vinden zijn. Nauwelijks had ik mijn gedachte afgemaakt, toen ik de gigantische koelkast zag waarin de sappen stonden uitgestald. Mijn mandje was gelijk niet meer te tillen na het inladen van de tweeliterfles 'Berri Squeeze Drink'. Was ook wel weer handig, want nu hoefde ik voor de komende week, waarschijnlijk maand, geen drinken meer te kopen. En twee liter jus voor omgerekend maar twee euro vond ik wel een keurige backpackerprijs.
Bij de yoghurt stond me hetzelfde lot te wachten en al snel verdween er een kilootje 'Sky D/Lite Wild Strawberry' in mijn mand. Kon mij het ook schelen.

Op de cereal-afdeling kon ik het niet laten even te gniffelen bij rare soortnamen als: 'Crispix','Puffed Wheat' en het nu al legendarische 'Uncle Toby's Nut Feast'. Wie verzint deze verpakkingen?
Brood bleek iets te zijn waar de gemiddelde Australiër zich echt bij afvraagt wat ze ermee moeten, naast er vlees van de barbecue tussensteken. Daar was dus niet veel keus. Ondanks verleidende namen als 'Mighty Soft Sandwich Bread' en 'Helgas Continental Bakehouse Black Bread - Sweet And Sour Rye With Caraway', ging ik voor het goedkoopste, gesneden huismerk witbrood. Dat leek me wel Mighty Continental genoeg.

Toen ik de laatste spullen in mijn mandje had weten te proppen, vond ik dat het tijd was om mezelf naar de kassa's te begeven. Tot ik plotseling de reden zag waarom ik überhaupt deze winkel was binnengekomen: tassen!
Voor een dollar kon ik kiezen uit een ruim kleurenscala én had ik de mazzel gelijk ook een coolerbag mee te kunnen nemen. Zoveel geluk op één dag, ik werd er een klein beetje emotioneel van.

Ook bij de kassa's bleek een Australische supermarkt compleet te verschillen van een Nederlandse, weer in positieve zin. In plaats van drie, zoals in mijn plaatselijke buurtsuper, waren er meer dan 15 kassa's open en was er nauwelijks een rij. Daarna begon pas het echte feest.
Eerst werd ik met een vriendelijk 'hi, how are you?' ontvangen, alsof ik de kassajuf al jaren kende en laatst nog op haar kat gepast had. Het is niet de bedoeling hier uitgebreid op te reageren, maar ik wilde haar bijna vragen hoe het met haar man was en of het met de kinderen goed op school ging. De sfeer zat er zo gezegd lekker in.
Ze deed mijn aankopen met de grootste zorg in de tassen, maar toen ik op het punt stond haar te omhelzen, was het helaas alweer tijd om af te rekenen. Niet veel later stond ik met twee volle boodschappentassen en tranen in mijn ogen buiten. Wat een ervaring. Het voelde alsof ik er een familielid bij had gekregen.
En daarbij: ik kon me de komende tijd weer met een gerust hart in de keuken van het hostel begeven. Ik had het eten, het drinken en niet op de laatste plaats: ik had de tas. Ik hoorde erbij.