Stress voor de inwoners in Aidelaide

Door: NElfferich

Geplaatst op Apr 3, 2009

Op mijn 33e heb ik aan een knagende wens invulling gegeven. Natuurlijk had ik dit op mijn 23e kunnen doen, en had er mee kunnen wachten tot mijn 63e. Maar diverse redenen deden mij besluiten dat dit het geschikte moment was om mijn mijn baan op te zeggen, mijn huis en auto te verkopen en en visum voor een jaar te organiseren bij de Australische Ambassade. Het was een geluk voor mijn gezin dat er geen gezin was. Nou ja in die zin, mijn rode kater heb heb ik destijds tijdelijk ondergebracht (tot aanvankelijk groot ongenoegen van mijn vader) bij mijn ouders. Via Indonesie ben ik naar Australie gereisd. In Australie ben ik aangekomen in Cairns. Een groot deel van Australie heb ik gezien en ik heb veel meegemaakt in deze periode waaronder het volgende. Er bestaat een treindienst van Sydney naar Perth, de Indian Pacific genoemd. Deze trein stopt o.a. ook in Adelaide en ik kan iedereen aanraden om deze trein te nemen naar het Westen van Australie. De trein gaat over het langste stuk rechte treinrails ter wereld, een stuk van meer dan een paar 100 km lang door de Nullarbor Plain. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb werkelijk genoten van deze reis, en na een periode in het Westen van Australie besloot ik op dezelfde manier terug naar Adelaide te reizen (heb geen vliegangst hoor). Een dag voor aankomst in Adaidele werd er in de trein omgeroepen dat er een mogelijkheid bestond een ticket te kopen voor transport van het station in Adelaide naar huis/hotel/appartement/what ever dat werd verzorgd door particulieren (die blijkbaar wat wilden bijverdienen). Dit omdat het ov en het taxi bestand niet tegen een paar honderd treinpassagiers binnen een kwartier was opgewassen, en de Australiers daar dusdanig in de stress door raken (dat is pas een een land met regels....). Ervaren Aussie reizigster als ik toen was heb ik een dag voor aankomst in Adelaide inderdaad in de trein een particuliere auto besteld voor vervoer naar mijn hostel ipv een taxi en kreeg een kartonnetje met het nummer van mijn chauffeur. In gedachten zag ik me mijn rugzak al inladen bij een grijze lange baard met houthakkershemd en grove schoenen in een piep kleine Toyota Hybride. Niets mis mee! Met een superieur gevoel liep ik na het verlaten van de trein langs de met ellenbogen werkende menigte bij de taxistandplaats op weg naar mijn goed georganiseerde hybride ofzoiets. En ja, na weinig navragen bleek er een netwerkje te bestaan en werd ik buiten het station geleid. Daar werd ik al snel na het tonen van mijn nummer op het kartonnetje verwezen naar een bepaalde auto. Prima organisatie toch? Zeker toen ik mijn auto in het vizier kreeg, het bleek een witte stretch limousine te zijn van ik denk 8 meter lang, Met televisieantenne achterop en bar binnenin... Maar houthakkershirt baardmans was er ook, hij reed het vehicle (had liever Richard Gere of George Cloony achter het stuur gehad). Na controle van het nummer op mijn kartonnetje zorgde hij ervoor dat mijn rugzak in de achterbak van de limousine verdween en vroeg of ik er bezwaar tegen had dat er nog iemand mee zou rijden omdat het een ruime auto was. Niet lang daarna ontmoette ik mijn mederijdster, een bejaarde dame die naar haar bejaardentehuis moest. Samen hebben we al rijdend in de limo vresellijk gelachen toen we door Down Town Adelaide cruisden en voor haar bejaardentehuis stopten en de receptionist van mijn hostel in verwarring hebben gebracht.