Op de vlucht voor de grote Elk.
Wyoming
Verenigde Staten
CSmetsers
Op de vlucht voor de grote Elk.
Dinsdagmorgen 10 september werd ik ’s morgens weer heel vroeg wakker van het eerste flauwe zonlicht dat door het dakraampje van onze camper naar binnen scheen. Ik trok de gordijnen van onze slaapruimte open en zag door de dennenbomen om ons heen dat de opgaande zon de lucht boven het Yellowstone Lake rood aan het kleuren was. Ik trok vlug wat kleren aan en liep naar het meer om de zonsopgang mee te maken. Het was nog steenkoud want het had die nacht gevroren. We zaten daar boven 2000 meter en de winter is hier al heel dichtbij. Aan het strandje van het meer was het doodstil en ik genoot van het uitzicht over het meer. Er kwamen een stel ganzen aangevlogen die net voor de spiegeling van de zon landden in het water. Wat een mooi schouwspel om de dag te beginnen. Ik sloot mijn ogen en probeerde alleen maar te voelen wat er om mij heen was….
Ik ging terug naar de camper waar Angela nog niet helemaal wakker was. Daarom ging ik naar Ben vragen of hij mee ging wandelen naar de plek waar we gisteren de mannetjes Elk met zijn vier vrouwtjes hadden gezien. Samen liepen we naar het meer waar de zon inmiddels boven de horizon was verschenen en alles helemaal roodkleurde. Overal zaten ganzen in het water die als zwarte stippen afstaken tegen de rode spiegeling van het wateroppervlak. Plotseling zei Ben “stilstaan Kees, daar staat een Elk”. Ja hoor, recht voor ons stond aan de rand van het strand een grote vrouwtjes Elk te grazen. Voorzichtig liepen Ben en ik het bos in om haar niet te storen. Daar liepen we recht op de drie andere vrouwtjes Elken van de harem van de grote mannetjes Elk die wij gisteren hadden gezien. Wij wisten dat Zijne Koninklijke Hoogheid niet ver uit de buurt kon zijn en even later hoorden we het vreemde geluid van dit grote dier. Voordat ik het in de gaten had stond hij plotseling voor ons. Ik had hem niet gezien en Ben waarschuwde mij. Wat was hij gigantisch groot ! Trots stond hij daar tussen de bomen met een opgeheven hoofd en heel groot gewei. En toen kwam hij op ons af want hij was boos dat wij interesse in zijn harem hadden. De schrik sloeg ons om het hart want wij waren door heel veel mensen gewaarschuwd dat zo’n mannetjes Elk je aanvalt als je zijn vrouwtjes benadert. We draaiden ons om en renden zo hard als we konden weg. Wat moet dat een komisch gezicht zijn geweest ! Ik heb in ieder geval nog nooit iemand van onze familie zo hard zien rennen ! Toen we allebei van de schrik bekomen waren besloten we toch maar even te gaan kijken waar de Elk gebleven was. De nieuwsgierigheid overwon onze angst. Met bonzend hart zagen we even later weer de vrouwtjes en ook Zijne Koninklijke Hoogheid die over zijn harem waakte. Deze keer bleven we op gepaste afstand en toen het gezin Elken verder van ons wegliep gingen wij ook naar “huis”. Thuisgekomen bij onze campers vertelden wij natuurlijk vol trots ons heldhaftig verhaal en dat riep bij onze medereizigers alleen maar bewondering op (dus niet). Het was in ieder geval een heel bijzondere ervaring die wij niet snel zullen vergeten.
Foto's
