Op reis gaan....toch niet zo evident !

Door: Dianethone

Geplaatst op Sep 29, 2012

Voor de meesten onder ons is op reis gaan gewoon een kwestie van kies je bestemming,betaal je ticket en pak je koffer.

In zekere zin gaat het bij mij ook zo maar wel met een variant,ik moet ergens een opvang vinden voor mijn echtgenoot die aan de ziekte van Alzheimer lijdt. De Belgische Staat voorziet hiervoor een aantal bedden in zorgcentra,de mutualiteit komt een beetje tegemoet in de kosten,allemaal kwestie van : de mantelzorger heeft ook dringend behoefte aan een jaarlijkse vakantie hetgeen maar al te waar is,de verzorging van zo'n zieke is bijzonder zwaar.

Dus alles geregeld en op 5 september vertrok ik voor de dertiende keer richting USA. De Staten Californie,New Mexico,Utah,Arizona en Nevada stonden op het reisschema. In L.A.voegden mijn zoon en schoondochter zich bij mij,ons gezelschap was kompleet.

En voor de dertiende keer was het weer leuk. Een toffe auto,het ultieme gevoel van vrijheid,vriendelijke mensen en vooral al die schitterende landschappen. De grote Parken staan niet meer op het programma behalve Monument Valley maar daar hadden we een tour geboekt bij de Navajo.
Nee,wij gaan meer voor de kleinere en afgelegener juweeltjes die dan ook nog eens het voordeel van rust bieden in felle tegenstelling tot de overbekende NP die overspoeld worden door toeristen.
Weer bedacht ik bij mezelf dat Utah toch wel mijn voorkeur had op de voet gevolgd door Arizona.

Maar ja,na drie weken toeren was het weer(veel te vlug) voorbij en na een lange vliegreis was ik weer thuis.
Met een stevige jetlag deze keer...

De dag erna ging ik mijn man terug ophalen van het kortverblijf en daar kreeg ik een ijskoude douche,ik herkende hem bijna niet meer. Erg vermagerd,geelgrauw van kleur zat hij zoals een plant in een stoel,vastgebonden teneinde er niet uit te vallen. Hij gaf geen tekenen van herkenning. Ik was ontzet en vroeg wat er gebeurd was aan de enige verzorger die er rondliep.Die zegde me van niks te weten daar hij zojuist terug op de dienst was gekomen.
Terug thuis heb ik de huisdokter gebeld,die kwam en vond een opname in het ziekenhuis wel op zijn plaats.

In het hospitaal kwam men na de nodige onderzoeken tot de konclusie dat hij extreem uitgedroogd was met erg hoge zoutwaarden in het bloed en zich aldus in een gevaarlijke situatie bevond.

Ik kan me niet herinneren van ooit zo geschokt te zijn geweest,met een gerust hart heb ik mijn maatje aan hen toevertrouwd en nu kan ik niet anders denken dan dat er uiterst onachtzaam met hem is omgesprongen,te weinig eten,te weinig drinken en zelfs geen alarm slaan bij het zien van de achteruitgang.

Ondertussen schijnt het wel weer goed te komen maar ik weet niet of ik ooit nog,zolang hij er nog is,op reis durf te gaan.

Vanaf nu is op reis gaan voor mij helemaal niet zo evident !