Secrets of the West (Arizona en Utah)

Door: Jdevaan

Geplaatst op Oct 4, 2010

Op voorgaande reizen naar Amerika bleek dat we te weinig tijd ingepland hadden voor de omgeving. Er was zoveel meer bijzonders te zien dan onze aanwezige tijd ons toestond. Vooral in het grensgebied van Arizona en Utah en in het grote wildernisgebied van Escalante National Monument hadden we nog zoveel onvervulde wensen.
Prachtige stukjes natuur, Secrets of the West, die enthousiaste fotografen aan het licht hebben gebracht, maar waar de meeste bezoekers van deze streken nog geen weet van hebben. Dus deze keer hadden we bewust meer tijd ingepland om die wensen in vervulling te laten gaan.

Wil je in het Escalante National Monument de bijzondere plekken zien, dan heb je te maken met voornamelijk gravel- en wasbordwegen. De meeste zijn met wat geduld ook met een gewone wagen te doen, tenminste in onze vorige reizen. Maar het weer is hier de afgelopen twee jaar, net als in Europa en de rest van de wereld, nogal grillig geweest en heel anders dan men gewend is.
Er is ongewoon veel regen geweest en zoveel extreme flashfloods dat veel wegen grotendeels weggespoeld zijn.
Ook in de Cottonwood Road, die we al 2x eerder met een gewone wagen bereden hebben, zitten zulke grote kraters, dat het zelfs afgeraden wordt om met een 4x4 wagen deze weg te rijden. En zo krijgen we het ene na het andere teleurstellende bericht. Niet één van onze plannen kan doorgaan.
De Peek-a-boo en Spooky Gulch zouden nog wel mogelijk zijn en dus proberen we daarin wat troost te zoeken. Maar op weg daar naartoe worden we met de harde realiteit geconfronteerd.
Het lijkt op sommige plekken wel of er een aardbeving heeft plaatsgevonden. We kunnen nog net, met de bibbers in de benen, met onze 4x4 langs een enorme, ruim 150 meter lange scheur in de weg van zo’n 2 meter breed en 1,5 meter diep, heen manoeuvreren. Het scheelt nog geen 10 cm, je moet er niet aan denken dat de rand onder de auto afbreekt. Maar een dapperder voorganger geeft ons de moed en het goede voorbeeld. De laatste paar mijlen hotseknotsen we over een bijna onbegaanbare zijweg.

Nu heeft onze wagen ook niet echt een indrukwekkende High Clearance, d.w.z. met de plaatsing van de bumper hebben ze niet echt rekening gehouden met het gebruiksdoel van deze auto… We redden het dus niet.
Een mijl voor ons einddoel creëren we dus maar een alternatieve parkeerplaats in de sagebush en gaan lopend naar de echte parkeerplaats, het startpunt van onze wandeling.

Het was weer een hele leuke uitdaging om deze slot canyon te overwinnen. De floods hebben de wervelende holen in deze canyon aardig uitgediept de afgelopen vijf jaar óf ben ik gekrompen...? Zonder hulp van een tweede persoon zou ik het misschien niet gered hebben om de canyontocht te voltooien. Een bezoek aan de Devils Garden bij ondergaande zon is een welkome afsluiting.

Maar behalve een wandeling naar Phipps Arch, valt in Escalante voor ons niets interessants meer te doen. In de dorpjes hier valt niet veel te beleven. Met een paar eetgelegenheden en als je geluk hebt een mini-supermarkt met wat souvenirspul en een stuk of 5 benzinepompen heb je het wel gehad.
Het gebrek aan andere bereikbare trails heeft onze plannen doen wijzigen en mij een heerlijke extra dag in Bryce opgeleverd. Had ik al verteld dat dat het Nationale Park is dat samen met Yellowstone strijd om de eerste plaats?!

Ook onze plannen voor de dagen in het grensgebied van Arizona-Utah gaan om dezelfde reden voor een deel niet door. Al onze hoop was nu gevestigd op het verkrijgen van een Permit voor The Wave. Jaren geleden nog zo’n secret. Tegenwoordig echter niet bepaald een geheim meer.
Twintig mensen per dag hebben het voorrecht om daar naartoe te mogen gaan. Tien permits kun je 3 maanden van tevoren bemachtigen via internet. Als je geluk hebt, want je moet echt klokslag 00.00 uur reageren en zelfs op dat moment is het ons niet gelukt.
Voor die andere 10 permits moet je voor 09.00 uur een loterijformulier hebben ingevuld in het BLM-kantoor. Dat betekent vroeg uit de veren om vervolgens 60 mijl op en neer te rijden voor een kansje voor een permit voor de volgende dag. Het hele theater eromheen met bingoballetjesmachine maakt de spanning draaglijk, maar de teleurstelling is desalniettemin groot.
Drie maal hebben we meegedaan, met de eerste dag 67, de tweede dag 49 en de derde dag 58 mededingers. Helaas… Twee van de drie keer hadden onze oosterburen wel het geluk, en dat terwijl ze voor de eerste keer meededen… Eén permit ging notabene naar een hond.
Dit klinkt misschien als een triest verhaal. Is het ook wel, maar ieder nadeel heeft zijn voordeel: de pech in Escalante National Park leverde me een extra dag Bryce op. En door de verloren tijd met de loterijen zijn we nog een keer naar Toadstool Valley geweest. Ook bepaald geen straf. Ook een prachtig stuk ruige natuur met bizarre vormen waar de meeste toeristen geen weet van hebben.
En het grootste voordeel: ik zal nog een keer terug moeten gaan om de onvervulde wensen, de Secrets of the West, alsnog te verkennen.