Capital Reef: Cathedral Valley

Door: Jdevaan

Geplaatst op Sep 23, 2010

Een van de redenen om ditmaal een 4WD te huren was dat we de Cathedral Valley Loop in Capitol Reef nu een keer konden rijden. Al vaker hadden we enthousiaste verhalen op Internet gelezen en gisteren zaten we in Torrey, het weer was prachtig, en dus op weg naar Capitol Reef.
Vooraf werd gewaarschuwd dat je vooral een auto met high clearance (zeg maar een auto die hoog op zijn poten staat) moest zien te krijgen, maar dat bleek met onze keuze niet helemaal te zijn gelukt. Maar dat later.

Het begin van de 58 mijl lange trail begon al meteen goed, we moesten een riviertje oversteken. Niet rechtdoor, maar eerst zo'n twintig meter parallel aan de oever om daarna met een bochtje aan de overkant weer aan land te gaan. Gelukkig stond het water niet te hoog, dus we hebben droge voeten weten te houden. Meteen daarna ging het al flink steil omhoog, via een smalle weg met daarin grote keien. Enfin, na een uur ingespannen rijdenen met intussen kramp in mijn schouders bleken we maar liefst 6 mijl afgelegd te hebben. Ik begon dus al aardig spijt te krijgen van ons "unieke" uitstapje, zeker gezien de ervaringen op dit soort wegen vorig jaar in Namibië. Maar gelukkig werd de weg beter toen we boven op de Bentonite Hills waren en kon ik zowaar wat om me heen kijken in plaat van vooruit, loerend op de volgende te nemen kei of kuil.

Maar ik moet zeggen, de verhalen die we gelezen hebben over Cathedral Valley zijn zonder meer waar. Utah bestaat al grotendeels uit een soort onaards maanlandschap, maar in Cathedral Valley kun je dat ook nog eens in totale stilte beleven. Op de hele rit, waar we zo'n 7.5 uur over hebben gedaan zijn we maar één tegenligger tegengekomen. Verder gigantische vergezichten, slingerende weggetjes en kollosalal kathedraal-achtige rotsmuren (Temple of the Sun and the Moon heten ze hier) en dat allemaal in gele, rode, oker en oranje tinten. En dat alles in totale stilte. Hoewel...

Toen we na zo'n vier uur rijden op de Cathedral Valley Outlook gingen picknicken zagen we vanuit onze ooghoeken ineens iets bewegen. Komt er plotseling een fietser lopend met zijn mountainbike voorbij, zegt even droog Howdy, en is weer verdwenen. Als we even later verder gaan blijkt er verderop een nature-camp te zijn met zes kampeerplaatsen waarvan er al drie bezet zijn. Moet ik mijn alleen-op-de-wereld gevoel meteen een beetje bijstellen.
Doet me trouwens ook denken aan die keer in Thailand toen we naar een authemtiek Thais bergdorpje trokken. Na uren in een pick-up gezeten te hebben, daarna een eind op een olifant, vervolgens via een longtail boot oiver de Mekong en tenslotte een aantal uren wandelen kwamen we eindelijk bij het dorpje aan. 's Morgens werden we echter gewekt door een wat merkwaardig zoemend geluid. Bleek het de bromfiets van een soort bezorgdienst te zijn die via een verharde weg verderop levensmiddelen aan kwam leveren. Ik vond het al zo vreemd dat ik de avond tevoren een lekker koud pilsje bij het eten had gehad.

Maar goed, terug naar Cathedral Valley. Intussen zijn we over de helft en begint mijn onrust al weer wat te zakken wat te doen als we pech krijgen. Telefonisch heb je hier geen bereik en het rijden is hier sowieso op eigen risico, want de autoverzekering geldt hier niet.
En dan ineens zitten we muurvast. Met de vooras ben ik nadat ik met een snerpend geluid over een kei ben geschraapt tegen een volgende tot stilstand gekomen. Ondanks de vierwielaandrijving kan ik niet voor- of achteruit zonder iets onherstelbaar te beschadigen. Enige wat nog te doen staat is om zoveel mogelijk onder de wagen aan keien weg te halen, maar de grote blokken zitten muurvat. Met een paar grote stenen onder de voorbanden om zodoende over de keien heen te kunnen wippen nemen we de gok. En met zweet in mijn handen, ingehouden adem en na opnieuw onheilspellend geschuur en geschraap zijn we gelukkig weer vrij. We komen nog een aantal van dit soort situaties tegen, maar besluiten om eerst de weg goed vrij te maken voordat we daar verder rijden. \
En tegen de tijd dat het begint te schemeren bereiken we weer de verharde weg. Terug in Torrey besluiten ons pittige avontuur waardig af te sluiten bij de Mexicaan, want dat hebben we wel verdiend vinden we. En besluit ik ter plekke dat het prachtig was, maar ook eens en nooit weer!

Maar ja, wat dat betreft zit ik niet echt op de learning curve.