Fietsen in San Francisco
San Francisco
Verenigde Staten
Laureen
Fietsen in San Francisco
Voor dit jaar stond fietsen in San Francisco hoog op onze verlanglijst, dus dan begin je daar ook mee op vakantie. Thuis hadden we al fietsen geregeld, die bij het hotel geleverd en gehaald zouden worden. Prima service, prima fietsen die exact op tijd in de lobby stonden.
Bigyan, zoals de fietsenmeneer heette, legde alles uit. We knikten en zeiden maar niet dat we in Nederland zo’n beetje op de fiets geboren zijn, en gingen op sjouw. We zetten de bijgeleverde helmen op en bibberden het drukke verkeer in. Nou ja, ik dan, Henrie heeft zelf zo’n soort fiets. Het zijn geen mountainbikes, maar roadbikes. Heel lichte fietsen, dunne banden, drie miljoen versnellingen, maar ook een stang net als op een herenfiets waar ik iedere keer mijn nek over brak. Je leunt ook naar voren, net als op een mountainbike en dat ben ik niet gewend. Dus het kostte mijn polsen en nog iets anders dat ik niet zal noemen, omdat dit een net blog is. Maar het heeft wel te maken met het sterk voorover zitten en een lang, smal zadel.
Het was geweldig! We gingen meteen naar de haven. De weg daar naar toe was nog niet zo steil. Ze hebben er heel goede fietspaden aangelegd, die zijn groen en vallen dus op. De automobilisten zijn altijd heel voorzichtig met voetgangers en fietsers, dus je hoefde wat dat betreft niet bang te zijn. Maar ja, zo’n soort fiets die je niet gewend bent en die heel licht op alles reageert kan er ook voor zorgen dat je in de problemen komt. Dus zelf ook constant alert zijn is de boodschap.
We reden langs Fisherman’s Wharf, heel toeristisch maar ook heel leuk met de veerboten naar Alcatraz. Alcatraz betekent pelikaan, maar het is het beroemde gevangeniseiland. Daar gingen we helaas geen tijd voor hebben, want we gingen naar de wereldberoemde Golden Gate Bridge!
De straten werden steiler en steiler en het lukte me op een gegeven moment niet meer te fietsen.
Dus strompel je en duw je die fiets tot je bij een stuk komt waar je er weer op kunt gaan zitten. Je bent daar niet de enige in. Overal zie je mensen met paarse hoofden daarmee bezig. In San Francisco staan prachtige huizen, historisch en sierlijk. Op het traject langs het water zie je overal joggers, groepjes mensen die aan yoga doen, grondoefeningen en push ups en bergen fietsers. Het laatste deel richting Golden Gate Bridge deed me meer denken aan het beklimmen van de Mont Blanc.
Henrie fietste op de laagste versnelling gestaag verder en deed stoer alsof het hem niks deed. Maar ik zag zijn hartslag door zijn jasje heen. Hoe hoger we kwamen, hoe harder de wind tegen je aan beukte. De Golden Gate heeft natuurlijk de wegen voor de auto’s, maar daarnaast ook afgescheiden paden. Op zondag is de ene kant voor de voetgangers en de andere kant voor de fietsers. Slim, want het is dan sterrevus druk.
Uiteindelijk stonden we dan aan het begin van de Golden Gate. Indrukwekkend, uitdagend en kolossaal lag hij daar voor ons. We kennen hem allemaal van de diverse films, maar het enorme bouwwerk is veel groter en massiever dan je denkt. En daar gingen we, wat een ervaring!
Wat me opviel is dat vrijwel niemand hier een bel op zijn fiets heeft, wat wel eens een beetje moeilijk was en aanpassing vereiste. Als iemand, doorgaans een getrainde racefietser, je in wilde halen, riepen ze achter je: ON YOUR LEFT, ON YOUR LEFT! Maar rechts bulderde het verkeer en links schreeuwde de wind in je oor. De eerste keren dacht ik nog dat Henrie riep en keek dan over mijn schouder om op hetzelfde moment door een flits ingehaald te worden. Dus al gauw ging je zoveel mogelijk rechts rijden, maar dat was ook weer zo eng. Tussen wegdek en fietspad was een kleine opening waardoor je recht naar beneden keek, zo naar de pijlers en uiteindelijk het water. Huiver. Ik word al duizelig als ik dikke sokken aan heb.
De brug is zo’n tweeëneenhalve kilometer lang, dus volop tijd om onder de indruk te zijn en te genieten van de unieke ervaring. Aan het einde gingen we onderaan een megasteile weg af, onder de brug door naar Sausolito. Sausolito is een lief en heel toeristisch stadje, waar toevallig een man op ingenieuze wijze stukken rots wist te stapelen. We hebben een poosje met open mond gekeken en fietsten toen verder. Bij de flappentapper van Welss Fargo wilde ik geld opnemen, maar die ATM crimineel wilde daar wel vijf dollar voor hebben. Nou wil ik best ergens voor betalen, maar ik laat me niet bestelen, dus gunde ik een andere pinautomaat met lagere kosten de transactie.
Vanaf Sausolito gaan veerboten die je weer terug naar Fisherman’s Wharf brengen.
Ook zo geweldig: je ziet San Francisco steeds groter worden en je komt aan de ene kant redelijk dicht langs Alcatraz. De gevangenis voor mensen die nooit meer vrij zouden komen. Niet alleen dat was natuurlijk al een straf op zich, maar vanaf dat eiland zagen ze zo de straten van San Francisco, de lichtjes, met bepaalde windrichting roken ze het misschien zelfs: de geuren van de stad met al zijn geneugten: lekker eten, bars, de mensen, vrouwen en vrijheid. En schijnt twee of drie keer iemand te zijn ontsnapt, al wordt betwijfeld of die ooit het vasteland hebben bereikt vanwege de vreselijke stromingen daar.
Aan de andere schittert die majestueuze Golden Gate Bridge, waarvan je je nu al niet meer kon voorstellen dat je daar hebt gefietst. Wat een dag, wat een stad…
Fietsen in San Francisco, het was geweldig!
Foto's
