"I left my heart in San Francisco"
San Francisco
Verenigde Staten
Raymon1985
"I left my heart in San Francisco"
I left my heart....
Oktober, 2014. Terwijl in Nederland het weer guurder wordt, verspreid het internet tips over dat het weer in San Francisco zo onderhevig is aan verandering. Tijdens het pakken wordt er voor gezorgd dat van alles wat in de koffer komt en staat het vliegtuig naar San Francisco te wachten.
Na een lange vliegreis, die altijd weer tegenvalt i.v.m. een lange Nederlander zijn, is daar SFO. Temperatuur: 20 graden, grijze lucht, frisse wind. De 7 daagse trip zal bestaan uit 3 dagen San Francisco en 3 dagen Monterey en omgeving.
We hebben een hotel in down Town San Francisco, om de hoek bij Chinatown. De metro neemt ons mee door de armere wijken van San Francisco; kleine huizen gehuld in pastelkleuren, veelal roze, geel, lichtgeel en lichtblauw. Het ziet er allemaal mooi uit en voelt erg San Franciscaans aan. Wel is het allemaal erg armoedig, wat aangeeft dat het verschil tussen arm en rijk ook hier ten overvloede aanwezig is. We komen aan in hartje San Francisco. Inmiddels is het donker en overal is het geluid van auto’s, mensen, bars en muziekinstrumenten te horen. Natuurlijk zijn we veel te karig gekleed voor de frisse avondwind. Met onze korte mouwen lopen we zo snel mogelijk met onze koffers door de menigte heen, op zoek naar ons hotel. Na een half uur vinden we deze, ergens weggestopt tussen twee winkels met dure merkspullen. De kamer binnen is formaat schoenendoos en beschikt over een slecht bed en verder niets, behalve 4 muren en een vieze vloerbedekking. Maar goed, hartje San Francisco is the place to be…
De rest van de dagen hebben we moeder natuur ontzettend meezitten. Hemelsblauwe lucht, zomerse temperatuur, zwoele wind. De zonnestralen spelen met de fantastische muurschilderingen en kleurrijke huizen in Haight-Ashbury, waardoor het groen, blauw en geel vermengd wordt tot een indrukwekkend kleurenspel. ’s Avonds, wanneer de zon haar aanwezigheid heeft verruild voor een kraakheldere maan, voel ik mij aangetrokken tot de vele lichten en geluiden in Down-Town San Francisco, waaronder die van de welbekende cable cars. Natuurlijk kan ik een rit op deze voertuigen niet laten schieten en al hangend aan de zijkanten, met een brede grijns op mijn gezicht, laat ik mij meevoeren de heuvels af.
“ Make sure to wear a helmet when you’re planning on cycling around San Francisco”, zegt de fietsverhuurder tegen een Italiaans stel voor ons. Terwijl hij het stel uitlegt hoe fietsen werkt en nog eens benadrukt hoe belangrijk een helm is, vraagt de beste man aan ons waar we vandaan komen. “We’re Dutch”, antwoord ik. De man lacht, geeft ons een boekje en zwaait ons uit. Hij begrijpt dat wij geen uitleg nodig hebben. De heuvels van San Francisco dagen ons uit en de temperatuur helpt een handje mee. Met 30 graden fietsen wij de heuvels af, maar vooral ook op. We hadden de route beter andersom kunnen fietsen, zodat we het zwaarste stuk naar beneden konden. Eigenwijs als we zijn, fietsen we door, door het immens grote (en op zondag, autoloze) Golden Gate Park om ten slotte aan te komen bij de Golden Gate Bridge. Geen beschrijving evenaart het gevoel om onder een helder blauwe lucht over de brug te fietsen, en deze in al zijn glorie te kunnen bezichtigen.
We pakken de avondboot naar Alcatraz. Vanuit de verte lokt het eiland een sfeer van eenzaamheid en troosteloosheid uit. Het is een klein eiland en de gevangenis is kleiner dan verwacht. Wachtershokjes die al tientallen jaren leeg staan, gebroken lichten en vergruisde muren in combinatie met het stormende water en het gekrijs van zeemeeuwen leidt tot een indrukwekkend schouwspel. Tijdens de tour, waarin je zelf gewoon mag rondlopen, wordt er van alles verteld over hoe alles in zijn werk ging door oud bewakers en oud-gevangenen. Als de koptelefoon even af gaat heerst er doodse stilte. Hetzelfde geluid dat de gevangenen hoorden in de nacht, peinzend in hun kleine cellen. Wanneer het eiland later op de avond steeds kleiner wordt, terwijl de boot zachtjes terugvaart naar San Francisco, zijn we het er over eens dat dit toch wel één van de hoogtepunten was, fantastisch.
Eén hele dag is vrijgemaakt voor Chinatown, North Beach en Fisherman’s Wharf. Allemaal ontzettend toeristisch en over the top. Op Fisherman’s Wharf is het druk, warm, zweterig en het stinkt naar zeeleeuw. Al in al, een combinatie dat er voor zorgt dat we het na een niet al te lange tijd voor gezien houden. Hetzelfde geldt voor Chinatown (dat eigenlijk bestaat uit één grote straat met zijstraatjes), al is daar de geur van dumplings zeker niet verkeerd. Ook North Beach doet ons hart niet sneller kloppen en we besluiten de avond ergens anders door te brengen.
Met de huurauto rijden we langs westkust naar Monterey. Ik wens voor een chauffeur, want het liefst zou ik urenlang naar het uitzicht kijken, zo grandioos. Monterey blijkt een slaperig dorpje die weinig te bieden heeft maar als uitgangspunt ligt deze heerlijk. We slijten de uren aan daglicht die we hebben aan wouden, kustlijn, dorpjes en de meest geweldige uitzichten die ik tot nu toe gezien heb in Amerika. Al is het bijna niet te geloven, tegen zonsondergang is het al het wonderlijke nóg mooier en durf ik het zelfs fabelachtig te noemen. De volgende dag doen we precies hetzelfde, want waarom zou je niet nog eens genieten van al het natuurschoon dat West Amerika te bieden heeft. De dag sluiten we af met een vaartocht om walvissen te spotten. Het is erg prijzig maar de vrouw aan mijn zijde ziet haar droom in vervulling gaan. We zijn dolgelukkig.
De laatste dag rijd ik met de auto door San Francisco. Wat een verschrikkelijke drukte. Ik ben blij dat ik goed en zelfverzekerd kan autorijden, denk ik, terwijl mijn medereizigster doodsangsten uitslaat. We stappen ’s avonds terug op het vliegtuig, op weg naar Nederland. Terwijl we beide aan het nagenieten zijn van deze fantastische belevenis, merk ik op dat ik iets achtergelaten heb in San Francisco...
Foto's
