Hello Mr. Obama
Hello Mr. Obama
De verkoper van AT&T op de hoek van Market Street en 3rd Street is er niet bij met zijn hoofd. Nieuwsgierig volgen we zijn blik die heen en weer schiet tussen ons en het raam. Voordat we kunnen vragen wat er nou zo veel interessanter is dan ons een simcard te verkopen, roept een collega AT&T-er: the President!
Onze vragende blik wordt beantwoord met de uitleg dat Obama in town is en elk moment langs kan komen. Buiten verzamelen zich naast toeschouwers steeds meer motoragenten. In Nederland zouden deze jongens zonder moeite een nieuw chapter van de Hell's Angels vormen. De cops zitten op een hoop glimmend chroom met vette klanken. Freuds analyse zou zijn dat de Amerikaanse motoragent een cowboy is met een paardcomplex.
Ondertussen rijdt er geen verkeer meer door 3rd en Market. De verkoper en ik houden het niet meer en we lopen op een draf naar buiten. Mijn reisgenote was al eerder tot de conclusie gekomen dat er een stoeptegel verlegen zat om aandacht en stond er al een tijdje. Staand in de multiculti smeltkroes die San Francisco is, voelen we de spanning toenemen. En hoe groter de spanning, hoe luidruchtiger de Amerikaan wordt.
'It's like the closest we get to monarchy you know!' 'How many of my tax dollars you think this costs us man?' 'Oh my God!' Om ons heen twittert het als een dolle. Aan het eind van de brede, lege straat, ongeveer 1 kilometer verderop, doemen 3 lichten op. Met hoge snelheid komt een formatie motoragenten richting Market Street. Een paar honderd meter achter hen verschijnt een batterij koplampen. Obama?
Als een ratelslang in de woestijn nadert de stoet met grote vaart en een hoop geraas. De opwinding van november 2008 is weer voelbaar. De mensen zijn enthousiast. Dan is de stoet voor de AT&T winkel. Vol verbazing kijken we eerst in een bosje schietbrillen, vervolgens in de loop van een paar mitrailleurs, dan naar een set mannen met oortjes, weer wat wapens, en eindelijk zijn daar 2 met stars en stripes getooide limo's. Het gaat allemaal heel snel en de donkere ramen zijn niet echt publieksvriendelijk, maar daar is ie! In de tweede zit de president ontspannen te zwaaien. Beleefd als wij zijn zwaaien we terug.
Na de president volgt weer een stoet auto's met geweld, een ambulance, brandweerwagen en nog meer rijdende angst voor een aanslag. Het ontbreekt nog net aan een hotdog kar in de karavaan voor het geval de president honger krijgt en de broodjes op zijn.
Ik voel een hand op mijn schouder en zie de AT&T verkoper achter me staan. 'Continue our business sir?' Een paar minuten later staan we na een warme handdruk weer buiten. Een simcard en een ervaring rijker.