Alcatraz!
San Francisco
Verenigde Staten
Mlvanwassenhove
Alcatraz!
Het is alweer snel dag. Om 6h30 begint Rafaella haar spullen bij elkaar te zoeken. Een snel “vaarwel, veel plezier” en om 7h15 gaat zij haar trektocht en groep tegemoet.
Ik probeer nog wat verder te slapen, maar ben klaarwakker, opgewonden en nieuwsgierig naar wat de dag zal brengen!
Ik heb om 13u mijn ferry naar Alcatraz, de beruchtste gevangenis van de Amerikaanse geschiedenis, althans voor Guantanamo.
Ik heb de uitstap twee weken geleden van achter mijn computer gereserveerd en ik kijk er naar uit.
Om 8h30 vertrek ik gelaarsd en gepakt de stad in. De buurt van het hotel (Seventh Street) is niet de meest toeristische. Er staan een paar fraaie overheidsgebouwen, allemaal streng bewaakt, maar onderweg richting Market Street is armoede troef. Market Street zelf is niet veel beter. Verkrotting, mensen die liggen op platgedrukte kartonnen dozen en een indringende urinegeur...
Maar dan lijkt het alsof ik ineens een onzichtbare grens oversteek. Plotseling verandert Market Street in een sjieke boulevard met dure department stores en merkwinkels.
Ik kom aan de halte van de Powell-Hyde cable car, één van de beroemde kabeltrammetjes van de stad. Er staat al een lange wachtrij.
Pas na 20 minuten braaf aanschuiven heb ik door dat je blijkbaar je ticketje op voorhand moet kopen.
Niets aan te doen. Ik verlaat mijn plaats en ga naar de kiosk van MUNI, uitbater van het openbaar vervoer in de stad. 10 minuten later heb ik mijn dagpas, maar moet jammer genoeg weer helemaal achteraan in de rij staan.
Voor me staat een sympathiek, ouder koppel uit Canada. Leve Harry Potter! Al snel zijn we volop aan de praat, en ja, Snape is zonder twijfel het boeiendste personage.
Eindelijk is het onze beurt. We zetten ons op het bankje in het midden van de car. Domme beslissing. Mensen gijpen zich langs buiten vast. Zicht op de straten tussen de benen en armen door: nihil.
Toch blijft de ervaring de moeite. Het tramstelletje kreunt de steile heuvel op, voortgetrokken door een ondergrondse kabel. Vooral de afdaling is spectaculair en snel, bijna zoals een kermis- of pretparkattractie. Een wonder dat er niemand afdondert!
We kantelen de heuveltop over en daar ligt Alcatraz, een grijze vlek in een grijze baai.
De cable car heeft zijn terminus bereikt. Ik neem afscheid van de Canadezen en ga richting Fisherman’s Wharf en Pier 33, waar ik straks de overzetboot naar het gevangeniseiland neem.
Onderweg passeer ik allerlei souvenirshops en kleine snackbars waar Clam Chowder (een soort dikke soep) met krab wordt verkocht.
Het wordt drukker wanneer ik Pier 39 nader. De troep zeeleeuwen die er sinds 1990 hun thuishaven hebben, zijn erg populair bij de toeristen die als echte paparazzi de zeedieren fotograferen.
De pier zelf is een toeristenval eerste klas, met Disneyland-achtige thema restaurants, souvenirwinkels, fruitwinkels (fruit + chocolade dipsaus), snoepwinkels (gummiberen gehuld in chocolade), …
Ik ontloop de drukte en ga naar Pier 33. Zonder problemen haal ik aan de kleine kiosk van Alcatraz Cruises (dat moet 50 jaar geleden zeer cynisch geklonken hebben!) mijn gereserveerd ticketje af.
Er staat al een hele rij. Een fotograaf maakt van de wachtende koppels, vrienden en families een foto voor een zonnig Alcatraz-eiland achtergronddoek. Ik loop snel door; ik wil tussen al die groepjes niet alleen op de foto staan. Onbewust sluit ik zo aan bij de mensen voor mij, een erg sympathieke familie uit Paris, Texas. Het klikt en na de overtocht met de boot, vergezel ik hen ook tijdens de rest van hun bezoek aan het eiland.
Bizar hoe een oude gevangenis heeft een bepaalde (bijna sadistische?) aantrekkingskracht heeft. Het is een plaats die voelt en ruikt naar wanhoop en lijden (zeker de middeleeuwse gevangenissen). Alcatraz maakt hierop geen uitzonderling. Het is een donkere, desolate plek, nu nog meer in de verf gezet door het trieste weer en het voortdurende gekrijs van de meeuwen.
Een uitstekende audiotour leidt ons rond in de gevangenisgebouwen. Ex-gevangenen, bewakers en hun familie vertellen hun ervaringen. Je gaat terug in de tijd en hoewel de gedetineerden er al bij al goed behandeld werden, doen de lange gangen met piepkleine cellen huiveren. Goed eten of niet, ik zou er niet graag gezeten hebben...
Rond16u verlaten we het eiland. Ik heb reuzehonger. De Texaanse familie ook. En zo beland ik weer op Pier 39, nu in één van de visrestaurantjes.
Mijn eerste diner op Amerikaanse bodem houdt pasta met scampi’s en erg veel look in, gevolgd door mijn eerste Ben & Jerry’s ijsje. Een small kennen ze hier niet; een medium houdt 3 scopes (bollen) in. De strawberry-cheesecake is lekker!
Tijdens het eten en de verdere weg terug naar het hotel vraagt de familie me honderduit over Belgium, Europe, verschillen in gewoontes, ... Ik voel me net een middeleeuwse troubadour – in ruil voor mijn verhalen betalen ze mijn eten (“we staan er op!”)
Het einde van de dag nadert. De familie is zo vriendelijk om me veilig en wel tot aan mijn hotel te vergezellen.
We nemen de streetcar langs de Embarcadero terug.
Rond 20u kom ik aan op het hotel. Ik beloof de Texaanse familie om hen verder op de hoogte te houden van de reis.
Voor de derde keer die dag neem ik afscheid, maar ik weet dat ik met hen zeker contact zal houden.
Ik kijk nog wat tv – ze verkopen hier zelfs een camera die je op foto’s dunner doet lijken! – en ga dan slapen.
Morgen vertrekt de groep om 7u30. Ik moet er fris opstaan. Ben ik nerveus? Niet echt. Que sera, sera... Alea iacta est, anyway...
Foto's
