San Francisco
San Francisco
Verenigde Staten
Mlvanwassenhove
Brussel -> Washington -> San Francisco
Vandaag begint vroeg en wordt lang.
Ik weet dat ik niet mag stilstaan bij wat er allemaal mis kan lopen, maar het is sterker dan mezelf. Wat als mijn bagage zoekraakt? Wat als ik mijn aansluiting in Washington mis? Ik heb “maar” 2u30, belachelijk weinig als je de horrorverhalen van de rijen aan de paspoortcontroles en douanes hoort. En wat – de klassieker – als het vliegtuig crasht? Wel, in dat geval, niet veel meer…
Toch ben ik al bij al vrij kalm. Ik ga grenzen verleggen, letterlijk en figuurlijk! Voor de eerste keer in mijn leven trek ik er met het vliegtuig alleen op uit. Eindelijk zal ik plaatsen en dingen zien die dankzij een enthousiaste aardrijkskundeleraar al meer dan 10 jaar op mijn to do before you die - lijst staan. Wanneer ik terugkom, zal de wereld zal een heel stuk kleiner lijken.
Mijn ouders gaan mee naar Brussels National Airport, Zaventem voor de vrienden. Mama moest zelfs enkele traantjes laten. Een beetje vervelend, want nu voel ik er ook opwellen, maar ergens wel flatterend ;-)!
Er wordt aangeraden om voor lange internationale vluchten minstens 3 uur op voorhand in te checken. Alles gaat echter zeer vlot, en we hebben nog 90 minuten te slijten voor de boarding. Het wachten kan beginnen.
Ik wil het liefst gewoon vertrekken, komaf maken met het gevreesde afscheid.
Uiteindelijk is het dan zover. Nog een paar traantjes, gelukkig geen grote stortbuien (afscheid nemen is niet mijn sterkste kant), door de Belgische paspoortcontrole en ik zit in Niemandsland.
Onderweg naar de gate maak ik kennis met Stephanie, een Nederlandse die in Leuven studeert en nu voor 6 weken naar de UCLA trekt. Ze heeft een Economy Plus ticket weten bemachtigen; extra beenruimte zonder extra betalen! Ze zit dan ook een pak meer vooraan. Ik zit gepropt tussen de andere sardientjes.
Het doet wel goed iemand te “kennen” op het vliegtuig.
Wanneer de motoren beginnen te draaien, voel ik me even claustrofobisch. Is een vliegtuig niet groter?
Geen weg terug. Het is al even geleden dat ik nog gevlogen heb en ik ben vergeten hoe snel een vliegtuig ineens optrekt, de kracht waarmee je tegen je zetel wordt gedrukt, dat vreemde gevoel in je hoofd wanneer je lichaam naar boven gaat, maar je hersenen lijken achter te blijven op de grond...
Een koppel ergens naast mij grijpt elkaars handen vast. Ik mijn armleuning. Gewoon meegaan met de beweging, gewoon meegaan met de beweging, …
We stijgen snel. Het raampje lonkt. Mijn angst voor het onbekende maakt plaats voor nieuwsgierigheid en fascinatie. Om zo vanuit de lucht alles te zien, het landschap, de wolken, de vrijheid, …
Acht uur later, rond 16h plaatselijke tijd komen we aan in Washington DC Dulles, op hetzelfde moment als drie andere internationale vluchten!
Gevolg: lange wachtrijen bij de paspoortcontrole, het ophalen van de bagage en de douane. Wenende kleuters, voorkruipers, … La condition humaine! Gestommel, geschuifel, gestamp.
Een snel “vaarwel en tot ziens” aan Stephanie die in de chaos haar vlucht naar LA dreigt te missen, en ik sta alleen maar gezond en wel op Amerikaanse bodem. Of eerder het Amerikaanse Niemandsland, maar de fastfood ketens (McDonalds! Wendy’s!) en Starbucks zien er Amerikaans genoeg uit!
20 minuten later begint de boarding voor de interne vlucht naar San Francisco Deze keer zit ik ook in Economy Plus en zelfs aan het raampje!
Ik ben de enige buitenlandse tussen de passagiers in mijn dichte omgeving. Het voelt vreemd, maar niet “vreemd” vreemd. Niet als een “alien in New York”. Iedereen zit heel rustig in zijn zetel, zoals bij ons een bus of trein. Vliegen is in de VS één van de normaalste zaken ter wereld en dat geeft een gerust gevoel.
De vlucht vertrekt met meer dan een uur vertraging (courtsey of verschillende stormen). Eens in de lucht kijk ik mijn ogen uit. Ik kan de wolken bijna aanraken! Grote, pluizige watten.
Vanuit de lucht ziet Amerika er heel geometrisch uit. Rechte banen, ovale “dingen” (meren, velden, …?). Het landschap wordt, hoe westelijker we gaan, droger en droger. Vlieg ik nu over bergen en dalen die ik over enkele dagen/weken van op de begane grond zal zien? Misschien…
We naderen de luchthaven San Francisco. Hoewel het nog maar 20u30 is, is het er al pikdonker.
Bij het zien van de kustlijn, moet ik even twee keer kijken. Het lijkt wel alsof de zee (een donkere massa) zich als een waterval op het land stort (een iets minder donkere massa). Natuurlijk weet ik dat dat niet kan, maar toch, er gebeurt daar iets vreemd. En dan valt mijn euro. Dit moet de beruchte mist van San Francisco zijn, die het schiereiland geregeld moederlijk als een dicht deken toedekt.
De landing zelf is zoals een landing hoort te zijn, smooth en rustig. Even vrees ik dat we de landingsbaan niet zullen halen. De luchthaven ligt omgeven door water en we vliegen er zo dicht bij! De lichtjes van het vliegtuig dansen sprookjesachtig op het oppervlak.
Gelukkig heeft de piloot tijdens de vlieglessen goed opgelet, en rond 21u zit mijn reizen er voor eventjes op.
Ik pik snel mijn bagage op, zoek een Super shuttle en een uurtje later kom ik toe in mijn hotel, Best Western Americania. Hier zal overmorgen de Footloose trektocht - Best of the West - vertrekken.
Ik heb een roommate, Rafaella, een Italiaanse dame van in de 50 die morgen met een andere Footloose tour vertrekt. Ze is al enkele dagen in San Francisco.
Ik neem een snelle douche en kruip in bed. Thuis is het nu 7 uur ’s ochtends. Moeilijk te vatten.
Morgen staat Alcatraz op het programma. Ik ben benieuwd. Hopelijk overslaap ik me niet...