Een boo-boo
Verenigde Staten
Noord en Midden Amerika
BeginmetA
Een boo-boo
In 2009 gingen we voor het eerst naar de Verenigde Staten. De Oost-kust. Onze route was een beetje het gebaande pad: New York via Philadelphia, Washington, langs Orlando en Miami naar de Keys. Desalniettemin, toch weer een heel avontuur...
We hadden vanuit thuis de hotels geboekt en ook een huurauto geregeld. Inclusief GPS. De auto konden we ophalen in NY en weer inleveren in Washington. Vanaf daar zouden we de trein nemen, de Amtrak, naar Orlando. Met een andere huurauto zouden we dan naar Miami rijden om te eindigen op Key Largo. Appeltje, eitje. Stukje koek. Ik kan het iedereen aanraden.
Het begin van onze reis is al geweldig. De kennismaking met NYC is liefde op het eerste gezicht. Voor mij dan. Vriendlief vindt het ‘iets te druk’.
Op dag vier halen we de huurauto op. Een witte Chrysler cabrio. Mooie auto, we voelen ons op en top toerist, maar genieten stiekem toch ook van de wind door onze haren.
Via de Holland Bridge verlaten we Manhattan. Op weg naar de volgende stad: Philadelphia.
Net buiten de stad blijkt dat de GPS het niet doet. Het ding maakt met geen mogelijkheid contact met een of andere satelliet. Bij het testen in het verhuurkantoortje, met een ongeduldige rij wachtende achter ons, gooiden we het al gauw op 'Ja, we zitten hier ook twee verdiepingen onder de grond'.
Niet dus. Ook boven de grond, weg van alle wolkenkrabbers, maakt het apparaat geen contact met ook maar iets van een bewegwijzering in de atmosfeer. We kopen bij het eerstvolgende tankstation een kaart. Dan maar op de ouderwetse manier. Wij zijn niet voor een gat te vangen! En het heeft ook wel wat.
In Philadelphia – de bakermat van de Verenigde Staten: wat een geschiedenis! – gaan we naar het autoverhuurbedrijf. GPS omruilen. Geen centje pijn, snel geregeld.
En na een paar dagen reizen we verder, naar Washington DC. De statige stad in stralend wit. Hier leveren we de auto in, inclusief GPS.
Wat blijkt: we hadden de auto niet in Washington, maar in Philadelphia moeten inleveren. Of we vandaag terug willen rijden?
Mijn vriend gaat even op een bankje zitten.
Of het gaat extra geld kosten. Die extra miles moeten tenslotte toch betaald worden. Het totale bedrag zou op 642 dollar komen. En dat is nog exclusief de ‘fine’ voor het op de verkeerde locatie inleveren van de auto.
Klaar om stennis te schoppen zet ik me schrap.
“You are the Robinsons’. Right?” vraagt de dame achter de balie terwijl ze op haar scherm kijkt.
Lief krijgt weer zijn originele kleur terug en veert op. “No, no!”
“Nee, wij zijn niet dat gezin uit Winsconsin met twee kinderen.”
We vertellen over de Grote GPS Wisseltruc.
Ah. De vrouw achter de balie lacht (dat raam tussen haar en de klanten is er vast niet voor niks...) en kijkt naar haar collega. “The office in Philadelphia made a boo boo again!”
Boo boo staat vast voor ‘hele domme, onnodig een lichte hartverzakking veroorzakende fout’. Zoek maar op, ik weet zeker dat dat de betekenis is.
Wij konden in ieder geval met een lichter hart in de Amtrak naar Orlando stappen. Alwaar de conducteur ons verwelkomt: “Hey, mister Woeter en lady Catherine! Welcome aboard!”
Nou ja, dat is in ieder geval niet “Hey, the Robinsons!”
Foto's
