Go Knicks!
New York City
Verenigde Staten
Awesomemore
Go Knicks!
Jeremy Lin. Een Chino-American met een Harvard-opleiding. ‘Slechts’ 1.91 meter lang en na 5 wedstrijden ontwaakt uit the American Dream.
Lin speelt basketball voor de New York Knicks. Als een komeet is hij afgelopen weken omhoog geschoten. In New York heerst Lin-mania en voor mania’s is er geen betere plek dan Madison Square Garden. ‘The World Most Famous Arena!’.
The Garden ademt historie. Alle Beatles (maar nooit met elkaar), Billy Joel, The Rolling Stones, Lady Gaga, Queen, Michael Jackson, Rihanna, Ali versus Frasier en Justin Bieber. Hun zweet kuste het beton, het publiek hun voeten.
Maar terug naar Lin. Terug naar de New York Knicks. De ploeg die al sinds 1973 wacht op succes. Veertig jaar zonder titel terwijl de Rangers (ijshockey), Yankees (baseball) en de Giants (American football) de stad kampioenschap na kampioenschap gaven. Veertig jaar zonder overwinning. Het resulteert in een brok opgekropte energie die elke wedstrijd van de Knicks tot een spektakel maakt.
Zaterdag, 6 november 2010. We lopen langs banieren met Ali, Frasier, Lennon. Etensgeuren mengen zich met de statische energie van een kleine 20.000 man. Tree voor tree klimmen we omhoog. Omhoog de arena in. Eindelijk is het zo ver. We stappen door het beton en staan oog in oog met showbizz avant la lettre.
Madison Square Garden, ‘Welcome ladies aaaaaaand gentlemen in the World’s Most Famous Arena!’, pompt op de bas van de vrouwelijke DJ op de centre stage. Daar gaat het zo gebeuren. Zo direct komen de matadoren van de oranje stuiterbal de show stelen. Maar niet voordat het publiek is warm gemaakt, we vol adrenaline wachten op het moment dat de lichten doven, de spots aangaan en het volkslied is gezongen.
Verder opgezweept door stars en stripes en volledig trouw aan het evangelie van de self-fulfilling prophecy gaat iedereen op de tribune uit z’n dak. Zitten blijven is geen optie, je benen en armen zijn er al met je hoofd vandoor. Als de spelers verschijnen blijkt het volume nog een decibel hoger te kunnen. De Garden schudt en beeft. Het contrast met het ritme van de boomlange spelers is groot. Maar hoewel het spel loom oogt, heeft de bal de snelheid van een kogel. Het spel verplaatst zich bliksemsnel.
Tijdens time-out en pauzes valt het op hoe relaxed de sterren zijn. Even een praatje met Ben Stiller of Spike Lee die aan de rand van het veld zitten. Dollen met de cheerleaders. Een paar woorden in de microfoon. Het contrast met voetbal is levensgroot. Dat blijkt nog maar eens als het halftime is.
Niks geen run op de krokettenjuffrouw (die komt naar je toe) of luisteren naar een bandje met Andre Hazes. Nee, we kijken naar een groepje 6-jarigen die America’s Got Talent op z’n kop zetten met een virtuoze dance-act, een optreden van een Billboard Top-10 artiest (naam vergeten) en een act van een slangenvrouw waar Hans Klok een puntje aan kan zuigen.
112 punten voor en 91 tegen is de wedstrijd afgelopen. Knicks en Wizards nemen afscheid van het publiek, de lichten gaan aan, de spots uit en buiten The Garden wacht de city that never sleeps. Wat een wedstrijd, wat een stad!!
Foto's
