Papieren Zak

Door: DirkvanHunsel

Geplaatst op Jan 19, 2011

Coney Island zou het hoogtepunt van New York moeten zijn. Vol goede moed stap ik in de metro. De hoteleigenaar heeft me op het hart gedrukt om echt niet uit te stappen voor de laatste halte. ‘Brooklyn is niet veilig voor iedereen. Zeker niet voor jonge toeristen’, zei hij. Vanuit de metro zie ik de wijk die ik alleen uit films ken aan me voorbij trekken. Alle stereotypen beelden komen voorbij. Onaangenaam of onveilig is het eigenlijk nergens.

Ik houd me aan de woorden van de hoteleigenaar en stap op het laatste moment uit om naar het vervallen pretpark te gaan. Ik waan me op de set van de film Warriors, over een bende die oorspronkelijk van het park komt. Nu hangt er een relaxte sfeer. De achtbaan Cyclone dendert over de houten rails. Kinderen gillen.

Over de houten boulevard slenteren Amerikanen. Ze hebben grote bekers cola, broodjes worst en papieren zakken met onbekende inhoud bij zich. Ik plof neer op een bankje en kijk naar een agent. Een echte Cop. Zo weggelopen uit eender welke Amerikaanse film. Hij zit op een glimmende, witte Harley Davidson. Zijn helm hangt op het stuur. Twee Amerikaanse meiden willen graag even bij hem achter op de motor zitten. Hij laat het gedwee toe. Fotocamera’s knippen. Er hangt een heerlijke sfeer op de boulevard. Pas als andere toeristen -ik gok Ieren- zijn pet even willen lenen, grijpt hij in. Dat mag echt niet.

De toeristen druipen af en ik besluit om me aan te passen aan de American Way of Life. Vet eten aan het strand. Bij het eerste beste standje bestel ik een biertje en een broodje worst. Het vet druipt op de houten vlonder. Over het bier doet de verkoper moeilijk. Hij mag het niet voor me open maken. ‘Want u mag hier niet drinken’, legt hij me uit terwijl hij naar de motoragent wijst. Die zit inmiddels een beetje knikkebollend in de zon op zijn Harley.

De verkoper draagt zelf de oplossing aan. Een bruine onopvallende papieren zak. ‘Dan ziet niemand dat je iets drinkt. Dan kan het. Maar pas op dat ze je niet pakken. Dat kost je geld.’ Als een volleerd geniepige alcoholist neem ik de zak aan. Ik betaal en loop terug richting het bankje. De motoragent kijkt op en lacht vriendelijk naar me. Aan alles zie je dat hij precies weet wat er in de papieren zak zit.