Sleepless in Manhattan
New York City
Verenigde Staten
Dacier
Sleepless in Manhattan
One year after. Back in NYC. Fingerprints, irisscan en hand sanitizer included.
En Hoppa! Daar sta je dan. Ik voel weer de bodem van New York onder mijn voeten. En meteen de bonus maar opgehaald. Ik zet de tijd van mijn cellphone zes uur terug in de tijd. Je kunt het ook anders zien: New York levert je als welkomstbonus een dag die zes uur langer duurt dan normaal. Terwijl het in de zompige delta aan de Noordzee nu middernacht is, heb ik hier nog een lange avond voor de boeg. Een kwart dag extra. De slaap stel ik uit tot het moment dat Nederland ontwaakt. Sleepless in Manhattan.
Ik sta weer buiten. Adem de frisse zeelucht in die hier over het terrein van JFK waait. De weersvooruitzichten zijn weliswaar niet zo fenomenaal als vorig jaar toen er een complete Indian Summer losbarste, maar het is droog en er is meer blauwe lucht dan bewolking. Omdat het hier vroeg donker is, begint de lucht boven het verre Manhattan al licht oranje te kleuren.
Meteen doorlopen naar de taxistandplaats voor de yellow cabs. Daar staat al een rij van enkele tientallen meters andere wachtende luchtpassagiers. De illegale, maar letterlijk en figuurlijk zwarte taxibranche probeert zijn handel vlak ernaast aan de man te brengen. Met overtuigende gebaren en mondbewegingen trachten de bontgeklede jonge zwarten te onderstrepen dat hun prijs exact dezelfde is als die van de gele buurman. Waarom in die lange rij gaan staan? Hey, guys! Why wait?
Een twintigtal minuten later rijden we over de van Wijck Expressway richting Manhattan. Ik voorin naast de al bejaarde Indische taxidriver inclusief volle grijze baard en tulband. En Gemma, Rianne en John achterin. Door het kleine luikje heb ik contact me ze. Alle koffers aan boord. Het verkeer lijkt geluidloos in één vloeiende beweging over de brede Expressway te zoeven.
En daar doemt het Chinese schimmenspel van down- en midtown Manhattan al op. Scherp afgetekende zwarte kolommen tegen de vaal-oranje achtergrond. Het Empire State Building wijst je al van verre de weg. Met opgeheven vinger. Heldere gele strepen in de ijsblauwe lucht. Recht voor me uit hangt een smalle grijswitte wolkenbank in het luchtledige. Aan de rechterkant doemen de vliegende schotels van het tenniswalhalla van Flushing Meadows al op. Pittoreske houten huisjes, maar wel slecht in de verf, met kleine voortuintjes maken plaats voor de grauwe en fantasieloze woonblokken van tientallen verdiepingen hoog. Vier stalen slangen glimmend in de late middagzon, kruipen op me toe. De tegenovergestelde richting, dus. Vier andere slangen kruipen zij aan zij richting Manhattan. In een van die peristaltische bewegingen bevindt zich mijn yellow cab. Nog steeds rijden we door de uitgestrektheid van Queens, een van de vijf boroughs van New York City. De Indiër aan het stuur geeft geen krimp. Stoïcijns als de broer van Mahatma Gandhi.
Binnen drie kwartier draait hij zijn yellow cab 32nd Street in: Korea Way. Ik herken alles weer. Even daarvoor kijk je vanaf de 5th Avenue bij het inrijden van de 33th Street automatisch naar boven waar het slanke fort van het Empire State Building sinds het ineenstorten van de Twin Towers nog als enige wachtpost lijkt te waken over het Manhattan tussen de Hudson en de East River. Thuis. Zo voelt het ongeveer. De herkenning is compleet. Niks is nieuw. Alles doet vertrouwd aan. Langzaam gaan de lichten aan. Iedereen maakt zich op voor de avond. Ik reken af, 62 dollar inclusief fooi en de tolgelden die Gandhi moest betalen bij het binnenrijden van schiereiland Manhattan.
Voor Hotel Stanford is het druk, zoals altijd. Overstekende kantoorbedienden, een roedel rode stewardessen, zwarte Koreaanse meisjes. In een van de portieken zit een van de nieuwe onaanraakbaren van New York. Bedelend om een dollar. Maar een quarter of een dime is ook al welkom. Zo wordt de nieuwe maatschappij na het ineenstorten van beurzen en banken meteen zichtbaar. Maar Gandhi heeft onze koffers al voor de ingang van het hotel gezet, waar de portier het handwerk overneemt. Nog voordat ik aan de balie sta zijn de koffers al op de achtste etage. Terwijl ik nog niet eens weet dat me kamer 803 toegewezen is. Maar alle formaliteiten zijn snel achter de rug.
Bij de lift is een hand sanitizer aangebracht. Om de loerende dood van de Mexicaanse Griep, c.q. Swine Flu te bezweren is iedereen in Amerika nóg alerter op eventuele besmettingen. Deze viruskiller zal er voor zorgen dat de liftpassagiers van Hotel Stanford niet bij bosjes in het ziekenhuis belanden. Of erger: horizontaal in een houten kist. Op weg naar boven, dus. Waar een van de doormen de koffers al naar binnen draagt. En vervolgens wacht op de fooi die onvermijdelijk moet komen. A fistfull of dollars. En daar zijn zelfs Koreaanse New Yorkers niet vies van.
Kamer 803 is iets ruimer dan die van vorig jaar. De bedden als vanouds mega en van degelijke kwaliteit. Decimeters hoge matrassen garanderen efficiënte rustperiodes. John en Rianne zijn onze buren in 802. We hebben geen twintig minuten nodig om de meest noodzakelijke kledingstukken uit de koffers te trekken en op te bergen. Een snelle verfrissing in de badkamer en de avond kan beginnen. In Nederland is het inmiddels ver na middernacht. Hier begint de avond pas goed op gang te komen. En daar sta je ineens weer op het trottoir van 32nd Street. Nauwelijks dertig meter naar rechts en Broadway stroomt door je aderen. De temperatuur is nog heel behoorlijk. Niet koud, wel een stevig briesje. Doorlopen dus voor een power-bad op Times Square. Cold turqey. Laat je weerloos overmeesteren door New York City. Een paar honderd meter verder. Ondertussen heeft je kop al alle kleuren van de regenboog aangenomen. Als een caleidoscopische oceaanbranding dendert het lichtgeweld over je heen. Alleen omhoogkijkend vind je een rustpunt. De top van het Empire State Building. Badend in oranje floodlights. De naweeën van het recente bezoek van Willem Alexander van Amsberg en Maxima Zorreguieta tijdens de 400 jaar Hudson herdenkingen.
Foto's
