Venice Beach: kleurrijk Amerikaans
Los Angeles
Verenigde Staten
Neretslok
Venice Beach: kleurrijk Amerikaans
Als je langs de beach communities van Los Angeles naar het zuiden rijdt, gaat Santa Monica naadloos over in Venice Beach. De bebouwing en de sfeer veranderen echter meteen. Santa Monica mag je chique noemen, met een brede door bomen omzoomde wandel/fiets/sportboulevard langs de oceaan, en met een duur winkelcentrum. Venice Beach is er voor de gewone man en vrouw, voor jongeren vooral die weinig te besteden hebben. Er zijn veel goedkope hotelletjes, restaurants en winkeltjes aan een kilometers lange boulevard, en de sfeer heet er iets te hebben van artistiek, bohemienachtig.
We lopen over het mooi aangelegde brede zandstrand en we zien jongeren, in alle soorten en maten. Vreemde vogels, kleurrijke mensen, white americans met hun witte lijven en overvloedige tattoo’s, maar vooral veel Mexicaanse en zwarte jongeren. Hippies, huisvrouwen, bendeleden, motorrijders, zakenlui, fitness fanaten, sportievelingen met spierballen als de bergen die LA omringen. Straatartiesten, pensionados met de verkeerde shirts en foute witte sokken in de sandalen. Skatende dames met wapperende haren. De geur van wiet, hiphopmuziek. Kleurrijk beschilderde gevels, graffiti, veel stalletjes met goedkope prullaria, eettentjes, een grote skatebaan, een ruim strand. Optredens, demonstraties. Dit is een plaats om gezien te worden en voor de mensen die niet per se gezien willen worden is het een plaats om te zien, om rond te kijken en de sfeer op te snuiven.
Dat laatste doe ik ook. Een zwarte jongen biedt mij een cassettebandje te koop aan: “hip hop music from the real ghetto boys of LA” zegt hij er bij. Alsof dit mij moet overtuigen om te kopen: een echt live gerapt stukje muziek, rechtstreeks en vers uit de buurt waar het vandaan hoort te komen. De buurt – niet zo heel ver verwijderd van Venice Beach - waar je niet wilt stoppen met je auto, laat staan wilt uitstappen. Even denk ik aan mijn zoon (die hip hop producer en dj is), voor wie dit wellicht een ultiem authentiek en historisch muzikaal document kan blijken te zijn, maar waarschijnlijker nog wordt ik flink genept. (Die waarschijnlijkheid heeft mijn zoon later – toen ik hem dit vertelde - omgezet in een zekerheid). Ik weiger beleefd en dan voegt de jongen mij toe: “The ghetto boys of LA don’t like you now”. Normaal had zo’n opmerking mij bijzonder moeten verontrusten, met ghetto boys uit LA wil je sowieso niet zo veel te maken hebben, maar dat ze openlijk tegen je uitspreken dat ze je niet mogen….. Ik maal er niet om, want ik kijk al weer verder.
Zo veel te zien hier. De Vietnamveteraan die met een grote vlag van de VS rondloopt en na al die jaren nog altijd zwaar miskend zijn erkenning zoekt. Het inmiddels oude en bejaarde hippievrouwtje dat, in een rolstoel gezeten, liefdevol wordt rondgereden door haar al even oude en verlopen hippievriendje. Veertig jaar na dato zijn ze in hun levenshouding nog geen spat veranderd. Will you still need me, will you still feed me when I’m sixty four? Ja hoor, in dit geval wel.
De voorbij vliegende skaters en joggers. ‘ Blurred lines’ schalt uit een draagbare radio. Typisch Amerikaanse families: Pa, Ma en de kinderen allemaal kogelrond en van plan om er vandaag nog heel wat calorieën aan toe te voegen. Big, bigger, biggest. Allemaal mensen, en allemaal komen ze hier om zich te vermaken, om te sporten, om te relaxen, om te eten of drinken, om op te vallen, om helemaal niets te doen, om te kopen of om te verkopen. Venice Beach is, ondanks het feit dat het hier bijna altijd zonnig en lenteachtig warm is, met zijn wuivende palmbomen en een spierwit strand, geen plek om de zee in te gaan. De Stille Oceaan is hier met een gemiddelde temperatuur van 12 graden gewoon te koud. Hier gaat het om het ‘er zijn’. Om het strand, een bekend strand waar het vanuit het aangrenzende Hollywood gemakkelijk was om naar toe te gaan voor filmopnamen. Venice Beach figureert dan ook in menige TV-serie en Hollywoodfilm.
Bij de kusten van Californie had ik vroeger een beeld voor ogen dat leek op een onbezorgd paradijs voor levensgenieters. De Beach Boys, die zo harmonieus de California Girls bezongen. De West Coast, stranden met palmbomen, altijd zon, harmonieuze vrolijke popmuziek en mooie onbezorgde mensen. Dat is Venice toch net niet helemaal, afgezien van de zon en het strand, en het is tegelijk toch ook weer wel een beetje het Amerika, zoals ik het vandaag de dag had verwacht. Een mooie dwarsdoorsnede van Los Angeles, van Californie. Het Californie, dat voor veel Amerikanen nog altijd een beter leven belooft en waar het in veel opzichten ook beter is dan in veel andere Amerikaanse staten. Venice Beach, het strand waar volgens de overlevering Jim Morrison – die destijds in Venice Beach op 14 Westminster Avenue woonde – in de zomer van 1965 Ray Manzarek ontmoette, wat leidde tot de geboorte van de legendarische rockband de Doors.
Maar vooral is het hier anno 2013 gewoon gezellig en we vinden iedere seconde, iedere meter leuk. En dat lijken de meesten hier te doen. Het is hier zoals het is bedoeld. Ongecompliceerd zonder al te veel pretenties, en het is voor iedereen. Het is een prettige variant van Amerika, in het klein. The place to be of in ieder geval: the place where you should have been….. Al is het maar voor 1 keer in je leven.
Foto's
