The Crystal Cathedral – ‘The biggest door in the world!’
The Crystal Cathedral – ‘The biggest door in the world!’
The Hour of Power, soms zap ik er op zondagochtend langs en blijf ik heel even hangen. Niet omdat geïnteresseerd ben in de evangelische inhoud, maar voor het showelement waarin Amerikanen ook hun goddelijke boodschappen verpakken. En nu is het alsof we de televisie zijn ingestapt en staan we op het punt het godshuis te betreden.
Hemelsbreed een paar honderd meter van een andere vorm van opium voor het volk, Disneyland, staat de Crystal Cathedral. We parkeren onze auto op het immense parkeerterrein en volgen de bordjes. De nieuwsgierigheid brandt, bijna nog feller dan de zon. Zodra we het parkeerterrein aflopen krijgen we al waar voor ons geld. Alhoewel, de toegang is gratis. Duizenden mensen ‘paved the road for us’. We lopen over een pad dat is betegeld met bijbelspreuken, vergezeld door een familienaam. De ultieme wens van vele gelovigen: voor een flinke duit in de diepe zak van de Crystal Cathedral zullen er eeuwig mensen over jouw naam en je favoriete spreuk lopen. Ook Nederlandse donateurs ontbreken niet.
Omdat de weg lang is en de spreuken blijven boeien duurt het een eeuwigheid voordat we in de buurt komen van de kathedraal. Na de Walt Disney Concert Hall, The Getty Museum, Mann’s Chinese theater. LAX en de huizen op Venice Beach is de Crystal Cathedral een volgend sieraad in de architectonische juwelenkist van Los Angeles. Get off that freeway en ontdek de fascinerende urban jungle van deze stad die door veel mensen tekort gedaan wordt. LA is zoveel meer dan Hollywood, Disneyland en David Hasselhoff! Hier moet je zijn als je van de culturele melting pot van Amerika wilt genieten en als je, na een dag Disneyland, geraakt wilt worden door het lijnenspel van ’s wereld top architecten.
En hoewel de Crystal Cathedral geen architectonisch topstuk is, de functie van het gebouw in combinatie met de vorm en de symboliek maken het geheel zeer interessant. Zodra we het ‘pad der giften’ verlaten, worden we opgewacht door huiveringwekkende beelden van Mozes die de stenen tafel vernietigt, een reusachtige adelaar en levensechte beelden van wat we denken dat het kindeke Jezus is, maar dan de zilveren uitvoering. De zondvloed is hier nog niet opgedroogd. Met dank aan een continue stroom van donaties, lijkt de geestelijken het geld tot aan de lippen te stijgen. De enige manier om het hoofd boven het geld als water te houden is de dollars om te zetten in kunst als kitsch.
Na voorzichtig langs de bozige beelden te zijn geschuifeld (je weet maar nooit) proberen we niet in brand te vliegen bij de brandende bramenstruik. Een eeuwige vlam likt aan de metalen struik en zal er nooit in slagen de plant te verteren. Valt het ons nu mee of tegen dat de bramenstruik niet praat?
Alsof we 40 jaar door de woestijn hebben gelopen komen we uiteindelijk aan bij de Cathedral zelf. Wanneer we naar binnen gaan is het alsof we een studio betreden. Er wordt hard gewerkt aan het opbouwen van decors. Pasen staat voor de deur en overal staan camera’s, microfoons en giga bloemstukken. Van hieruit worden honderden miljoenen mensen wereldwijd bediend in hun behoefte aan bezinning. Boven in het gigantische atrium hangt een orgel als een engelenkoor. Door het vele glas breekt het licht en speelt het met de kerkzaal. De symboliek van dit alles is niet moeilijk te doorgronden. Een knap en indrukwekkend stukje vormgeving.
Terwijl we bezig zijn het interieur te bewonderen worden we ruw gestoord. ‘Hi, how are you?! Voor ons staat een dame op leeftijd die moeite heeft gehad te kiezen tussen een blauwe of een roze kleurspoeling. ‘Dan maar beide’, moet ze hebben gedacht en het resultaat straalt ons tegemoet. Voordat we ook maar iets kunnen zeggen tegen de zuurstokvrouw, zijn we deelgenoot gemaakt van de belangrijkste boodschap die in de Crystal Cathedral, het huis van The Hour of Power, wordt verkondigd: ‘Behind me you see the biggest door in the world, and it is open!’ We beseffen hoe gelukkig we zijn en lopen met een big smile naar buiten.