Een echte ervaring in een namaakwereld

Door: Madeleine

Geplaatst op Dec 24, 2013

Of ik het leuk vind om in Las Vegas te ziplinen? Nou, uh... geen idee. Ik heb het nog nooit gedaan. Op het filmpje zie ik dat het maar liefst om 4 verschillende ziplinen gaat. Wow. Dat lijkt me eigenlijk doodeng. En aan de andere kant ook geweldig. Doen dus. En zo stap ik op een zonnige zondagochtend, samen met nog wat andere helden, in het busje van Flightlinez naar Bootleg Canyon bij Boulder City, nog geen half uur buiten Las Vegas.

Bij het inchecken worden en we gewogen en daarna mogen we de instructieruimte in waar we een harnas en helm krijgen. Ook hangt hier een klein stukje zipline en de instructeurs geven een kleine demonstratie 'hangen in het harnas'. Alle drie dragen ze een T-shirt aan met daarop de tekst 'When in doubt, spread your legs'. Dat blijkt een belangrijke instructie omdat je aan het eind van de lijn moet afremmen en als je je benen niet wijd genoeg hebt klappen ze naar boven tegen de stootblokken aan. "Iedereen moet dus aan het eind met de benen wijd", legt een van de drie vrolijkerds uit. Om toe te voegen dat dit alleen maar bij het ziplinen werkt. "Als ik 'benen wijd' zeg tegen meisjes in Vegas krijg ik een knal voor mijn hoofd."

Ik wil niet, wel, niet, wel
De instructies zijn simpel, maar het lijkt wel of mijn hoofd de inhoud van een garnaal heeft: ik vergeet het ter plekke. Vast zenuwen. Geen idee hoe dat nu ook al weer zit met die vlaggetjes. Gelukkig worden ze bij elke afdaling nog een keer herhaald zeggen de mannen. Dan stappen we in een bus die ons bijna tot de eerste zipline brengt. Onderweg vliegen de grappen en grollen van de ervaren instructeurs ons om de oren. Een aantal zou met gemak de switch naar entertainer kunnen maken. Het laatste stukje moeten we lopen. Gelukkig dragen de stoere mannen in ons gezelschap de ijzeren glijders waaraan we naar beneden zullen zoeven.
Boven aangekomen worden de glijders over de lijnen gegooid. Er lopen vier ziplines naast elkaar. Wow. Wat een hoogte. Wat is die lijn lang. Wat is de overkant ver...
We krijgen nogmaals instructies en dan worden de eerste vier aan de ziplines vastgemaakt. Ik blijf gepast achteraan staan, net als Jen. We besluiten als laatsten te gaan zodat we de kunst nog even kunnen afkijken.

Hi ha
Dan is het moment supreme daar. We worden vastgegespt, krijgen weer wat uitleg en de vraag of we er klaar voor zijn. "Nee", roepen we om het hardst. En dan krijg ik met de woorden "Have fun" een zetje. Daar ga ik. Er is geen weg meer terug. Wat is dit gaaf. En wat gaat het hard. Veel te vroeg trek ik aan de remmen, om te voorkomen dat ik in de blokken knal. De instructeur doet zijn vlaggetjes naar beneden: niet remmen! O ja, dat is waar. Ik laat los en een meter voor het platform sta ik stil. Yep. Daarvan wordt natuurlijk een 'Name and shame' foto gemaakt. Maar ik had in ieder geval wel mijn benig keurig wijd!
Binnengeharkt met een hengel doen Jen en ik handjeklap. Dat hebben we toch maar mooi gedaan. Vol energie lopen we naar de tweede zipline. De vertrekprocedure herhaalt zich, maar de vraag of we er klaar voor zijn hoeft niet meer gesteld te worden. Lijn 2 is iets korter en nu let ik wel op de vlagsignalen. Helemaal perfect land ik op het platform. Ik word nog een pro ;-)

Stil boven de afgrond
Dan gaan we naar lijn 3. Die is heel erg lang en loopt aan het eind omhoog. Iemand van de eerste groep haalt de overkant maar net. Ik stap in de tweede groep en zoef naar beneden. En dan gebeurt het. Zonder te remmen heb ik al zoveel vaart geminderd dat ik een meter of 15 voor het platform tot stilstand kom. Iedereen die al aan de overkant is vraagt of het goed gaat. Gek genoeg ben ik niet bang terwijl ik boven een gapend ravijn hang. Integendeel. Ik weet dat het goed komt en geniet van het mooie uitzicht. Bovendien geeft het de reddingspoging nog eens iets extra's aan het geheel. Want om gered te kunnen worden glijdt een van de instructeurs naar me toe, haakt me aan en klautert als een aapje aan een liaan richting platform. "Dit gebeurt elke dag wel een paar keer, dus je snapt wel dat we met een vak als dit helemaal geen workout nodig hebben." Gelukkig. Geen name en shame voor mij dit keer.

I did it
Dan gaan we naar de de laatste lijn. Deze is het steilst en het snelst en we krijgen de instructie om onze benen al wijd te doen op het moment dat we naar beneden glijden. Ik volg de vlagsignalen, rem netjes af en kom keurig aan.

Jammer, het is al weer voorbij. Wat ons betreft komen er nog 10 lijnen bij.
We worden opgehaald met het busje en praten in de instructieruimte nog even na over onze ervaring. Wat een kick. Vier uur experience waarbij alles geregeld is, van halen en brengen tot een lekker koel flesje water onderweg. I did it! Met mijn benen wijd!