Oog in oog met gloeiend hete lava in Volcano National Park

Door: Jdevaan

Geplaatst op Dec 5, 2010

Hawaii, de Big Island, is het jongste eiland van de archipel. Het is gevormd door de vijf vulkanen die erop te vinden zijn: Mouna Kea, Mauna Loa, Hualalai, de kleine Kohala en de hoofdattractie van het door de vulkanische activiteiten nog steeds groeiende eiland: de Kilauea vulkaan. Dit is een van de meest actieve vulkanen op aarde. Sinds 3 januari 1983 vloeit er dagelijks lava uit deze vulkaan, al dan niet gepaard gaande met erupties. De vulkaan heeft al heel wat schade aangericht, dorpen verwoest en de weg langs de zuidkust overspoeld. Toch word hij als redelijk ongevaarlijk beschouwd, omdat de erupties relatief rustig zijn. En dus is het mogelijk dat bezoekers van de vulkaan tot zeer dicht bij de lava kunnen komen.

Wij hebben weer eens ongelooflijke mazzel, want wij kunnen de lava zelfs in zee zien stromen. Dat gebeurt lang niet altijd. Doordat de lava met 1150 graden Celsius de zee in druipt, explodeert het zeewater tot stoom en worden gesmolten lava en rotsen de lucht in geschoten. Het mooist is dit tegen zonsondergang, wanneer de stoom roze tot rood kleurt tegen de zwarte lucht. Aangezien het weer nog steeds zeldzaam droog en prachtig is, besluiten we deze kans niet onbenut te laten. Er wordt ons aangeraden om rond 16.30 uur aan deze wandeling te beginnen.
Je kunt de auto een mijl voor de plek waar de weg overspoeld is met bergen gestolde lava, parkeren. De totale “wandeling” is zo’n 5,6 kilometer naar het laatst toegestane uitzichtspunt.

De eerste mijl gaat, ondanks de vochtige hitte, vrij vlot, maar dan begint het lavastuk. Je moet voortdurend kijken waar je je voeten neerzet. De lava is erg grillig gestold: soms in kolkende en cirkelende stroperige stroken, dan weer vol scherpe, grillige punten, afgewisseld met diepe spleten en scheuren. Aardig wat klim en klauterwerk dus. Het eerste stuk wordt nog aangegeven met gele reflecterende wegmarkeringen. Maar na weer een mijl begint het echte werk. Vanaf daar staan er tot aan het eindpunt 6 bakens in het onwaarschijnlijk ruige lavalandschap. Die moet je zien te volgen, wat niet meevalt omdat je ze, stijgend en dalend, regelmatig uit het oog verliest. De zon is inmiddels aardig gezakt, dus de temperatuur ook. Toch blijft je zweten. Kijken en lopen tegelijkertijd gaat niet, gaten, spleten en obstakels maken de wandeling gevaarlijk. Na bijna anderhalf uur klauterwerk zijn we eindelijk bij de gevarenzone, we zijn niet de enige.

Het is al aardig schemerig. Al die tijd zagen we al de enorme stoomwolken in de lucht, maar nu zien we ook daadwerkelijk de brandend rode lava in zee druipen. De stoomwolken kleuren al roze in de schemering. Zeker zo’n vijftig andere nieuwsgierigen hadden deze barre tocht ervoor over. En zoals gewoonlijk houden de meesten zich niet aan de regels. Velen zijn onder de waarschuwingskoorden doorgekropen om van nog veel dichterbij de lava te bekijken. Niet verstandig, want enkele jaren geleden brak er een heel stuk 'nieuw land' af en hebben toeristen die erop stonden het niet overleefd!

Zo nu en dan veroorzaakt de gloeiendhete lava inderdaad een fontein van rondschietend gesteente en lava vlokken, steevast gevolgd door applaus van de toeschouwers. We hebben meer dan een uur zitten genieten van het spektakel. Ik voel me toch wel heel nietig bij dit natuurgeweld!

Na een dik uur zijn we in het pikke donker aan de terugtocht begonnen. Gelukkig geeft onze zaklamp meer zicht dan dat ik verwacht had. Maar je moet er niet aan denken dat ie uitvalt! De terugtocht duurt langer dan de heenreis, maar is toch minder eng dan ik gedacht had. Na twee uur bereiken we de normale weg en lopen we nagenietend terug naar de auto.