Heupwiegend schuift ze parmantig voor me over het verlaten strand van Sanibel Island. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden en volg haar op een afstandje. Dan houdt ze halt – alsof ze me door heeft - en werpt een steelse, verlegen blik naar achter. Wat een ogen! De enige reactie die ik uit kan brengen is ‘klik’. Helaas weet ik net haar knipoog naar mij niet vast te leggen (da’s het nadeel hè, van geen spiegelreflex).

Overigens, ik zeg wel ‘ze’, maar het zou ook zomaar een mannetje kunnen wezen. Maar bij een ‘hij’ kon ik niet zo’n romantisch verhaaltje verzinnen!