Ongewenst souvenirtje

Door: MarleenvM

Geplaatst op Oct 12, 2016

Tijdens onze trip door Florida brengen we een bezoek aan Kennedy Space Center en het erbij gelegen Cape Canaveral. Helaas is het niet droog en door het lange gras hebben we inmiddels kletsnatte broekpijpen. En aan het eind de middag zijn we blij dat we naar ons motelletje kunnen om droge kleding aan te trekken. Harold (mijn lieftallige husband) klaagt over een uit de kluiten gewassen muggenbult op zijn voet. Net voor het slapen gaan nog even met de afterbite pen het plekje bestrijden in de hoop dat het minder zal worden met de jeuk. 

Halfweg de nacht word ik wakker van het gestommel van manlief die in de badkamer is. De bult jeukt niet meer maar nu doet deze pijn. Met een koud gastendoekje op zijn enkel zit hij op de badrand. Ik ga zijn inmiddels iets groter plekje nog een keer te lijf met de afterbite in de hoop dat hij nog een beetje kan slapen. En ik ook uiteraard. 

De volgende ochtend zie ik dat de belaagde enkel flink dik is geworden. Toch maar eens maar beklag gaan doen bij de afterbite fabrikant want dat spul helpt dus geen donder. Na ons FBI ontbijt pakken we onze spullen bij elkaar en gaan we richting Fort Lauderdale. We zijn nog maar net onderweg als Harold zijn schoen uitdoet want deze knelt en als ik kijk zie ik niets bijzonders alleen dat de enkel een beetje meer opgezwollen is. Na een tijdje begint de sok te knellen en ja dat is het teken om een apotheek op te gaan zoeken en sterker spul in te slaan. 

Ergens in een klein dorpje zien we een drogisterij en ik vraag naar wat sterker spul. We worden naar achter in de winkel gestuurd want daar zit de apotheek. Bij het zien van de enkel, het inmiddels geworden klompvoetje, schrikt ze en zegt ze met strenge toon dat we naar een dokter moeten. Nou nou mevrouw is dat niet een beetje overdreven grapt manlief nog maar nee hier heeft ze echt niks voor. 

We besluiten eerst maar eens naar het motel te gaan en daar te vragen waar er een huisarts of iets dergelijks zit. Met een beknopte routebeschrijving staan we al snel voor een gesloten deur van een arts. Er brandt geen licht en hangt ook nergens een bel of briefje voor noodgevallen. We staan op de parkeerplaats een plan B te bedenken tot we ineens zien dat een gebouw verderop nog een soort van arts zit. “Gynecologist & dermatologist” lezen we op zijn bordje en we lachen hartelijk maar zijn enigszins verbaast om de wonderlijke combinatie. Maar het licht brandt dus met volle hoop gaan we naar binnen. De assistente zegt dat de dokter wel even tijd heeft maar eerst even wat papierwerk invullen. We beginnen met volle moed aan het boekwerk maar na pagina 2 begint de moed in de schoenen te zakken. Veel vragen met medische termen in het Engels beginnen ons te duizelen en ook de medische doopzeel van de hele familie moet gelicht worden. De assistente ziet ons zweten met de vragen en vraagt hoe we gaan betalen voor dit bezoekje. Eh gewoon cash? Okay, en ze grist de papieren weer uit onze handen, its enough. Verbaast blijven we in de wachtruimte achter. 

Ongeveer 10 minuutjes later komt een grote Indische man zich voorstellen als de dokter. De arts vraagt of we bij Cape Canaveral zijn geweest terwijl hij de getroffen voet zorgvuldig onderzoekt met een vergrootglas. Hij ziet 2 piepkleine rode plekjes en daar heeft de spin dus toegeslagen zegt hij koeltjes. Een Spin? Weet u dat zeker dokter? Niks aan de hand verzekert hij ons, het is gewoon allergische reactie en met wat juiste medicatie is dit snel verholpen zegt hij geruststellend. Dus hup een spuit antibiotica in de ene bil en een spuit anti-allergie in de andere bil en met een recept voor twee kuurtjes kunnen we op zoek naar een drogisterij/apotheek. We betalen de doktersrekening die met zijn 125 dollar reuze meevalt. 

Harold mag niet meer rijden door de medicatie en we denken dat het een tikkie overdreven is maar goed we volgen braaf de instructies op. Aangeraden wordt ook om meteen naar bed te gaan want de anti-allergie kan wel wat bijwerkingen hebben. Bij de drogisterij krijgen we twee potjes met tabletten mee en uitvoerig uitleg wat en hoeveel te nemen. Ook hier valt de prijs van 38 dollar best wel mee vinden we. Harold begint inmiddels aardig van het padje te raken alsof hij net aardig wat wiet heeft gerookt. Hij ziet dingen die er niet zijn en weet ook niet meer waar hij is. Gelukkig zijn we snel bij het motel en hij duikt meteen het bedje in en is na een paar minuten al heerlijk in dromenland. 

Na een uurtje of 3 wordt Harold wakker en hij is echt de weg helemaal kwijt. Hij denkt dat we nog in Orlando zijn, wat toch inmiddels een 5 dagen geleden is, maar het goede nieuws is dat de voet al een normale vorm begint te krijgen. De pijn is ook verdwenen dus het gaat de goede kant op en als hij de voorgeschreven anti-allergie pil pakt en wat te eten ligt hij weer voor een uurtje of vijf onder zeil. De tabletten geven toch wel zo’n ongewenst effect dat we de volgende dag in overleg met de arts stoppen met de kuur. De voet is vandaag ook weer helemaal zoals hij hoort te zijn, niet meer opgezwollen, geen pijn en geen jeuk. De antibioticakuur moet natuurlijk wel afgemaakt worden. Door alle commotie zijn we helaas vergeten te vragen om welk soort spinnetje het nu ging maar zomaar door het hoge gras lopen doen we niet meer zonder nog aan spinnen te denken. Dus wees gewaarschuwd als je bij Cape Canaveral van de gebaande paden gaat.