Vliegreis naar Florida.....

Door: Ummel

Geplaatst op May 24, 2012

Random stranger... ?

Stiekem baalt hij er van als een stekker (hoewel hij daar weinig van weg heeft en ik geen idee heb hoe een stekker dat doet). Wat ik zeker weet, is dat hij 'not amused' is dat ik het plekje naast hem heb ingepikt. Ik zag het aan de manier waarop hij even naar me opkeek van achter zijn krant en de kleine maar oh-zo-zichtbare frons op zijn über Amerikaanse voorhoofd. Sorry mister, maar de komende 8,5 uur zullen we aan elkaar gewaagd zijn. . It´s you and me bro….
Het enige dat tussen ons in staat is de armleuning. En laten we hopen dat deze motherf*cker-er niet down gaat, want dan moeten we ook nog samen de nooduitgang opengooien voor 30 rijen met 2 x 3 passagiers. Random strangers, waarvan het lot heeft bepaald dat we de komende tijd in dezelfde ruimte zullen bivakkeren.
Een beetje ongemakkelijk probeert hij zich weer op zijn krantje te concentreren en wendt hij zich zo ver mogelijk van me af, ook al is dat vrijwel onmogelijk door zijn formaatje meer.

Toch bijzonder hoe je soms ongevraagd even deel uit maakt van elkaars leven. Al is het maar omdat je toevallig dezelfde bestemming hebt. Toevallig… of?? Ze zeggen dat toeval niet bestaat. En stiekem denk ik soms ook dat ‘ze’ gelijk hebben. Zo heb ik het afgelopen jaar heel wat bijzondere dingen meegemaakt. Of het nou toeval is geweest of het lot dat me in een bepaalde richting wil duwen, geen idee. Wat ik wel weet is dat ik veel leuke dingen had gemist als ik er niet voor open had gestaan om iets met deze toevallige gebeurtenissen te doen, bijvoorbeeld door een simpel praatje te maken met mensen die, om wat voor reden dan ook, op mijn pad kwamen. Mensen die ik niet kende maar die op hun eigen manier een plekje in mijn leven hebben veroverd, iets hebben veranderd of toegevoegd.

We zitten inmiddels al 5 uur op elkaars lip. Mister BA (Big American) is even wat te drinken gaan halen en komt met volle handen terug naar zijn plaats. Ik zie hem bedenkelijk kijken naar de spullen in zijn stoel en besluit hem te hulp te schieten. Een beetje onhandig haal ik de spullen van zijn stoel zodat hij kan gaan zitten. En verrek.. er kan zowaar een glimlach vanaf. Dan lijken al zijn remmen los. De voelbare afstand die hij in onze paar vierkante centimeter ruimte probeerde te bewaren, lijkt ineens verdwenen. Hij vraagt naar het doel van mijn bestemming en begint enthousiast te vertellen over zijn land als blijkt dat ik er op vakantie ga. Misschien is het toch nog niet zo verschrikkelijk om naast mij te zitten… Ik krijg allerlei welgemeende reistips en voor ik het in de smiezen heb, weet ik hoe hij zijn vrouw heeft leren kennen, waar hij werkt, hoeveel kinderen hij heeft, dat hij vroeger een ‘’wilde jongen’’ was en dat hij pas zijn broer heeft verloren bij een tragisch ongeval.

Nu zal mister BA er waarschijnlijk niet voor zorgen dat mijn leven verandert, maar och, ook hij heeft weer wat toegevoegd. Al zijn het maar deze regels op papier…