Glass Beach: een strand van glas
Californie
Verenigde Staten
Laureen
Glass Beach: een strand van glas
Het strand waar de camping van die nacht aan lag was prachtig en verlaten. De zon kwam door het dunne wolkendek en je voelde het steeds warmer worden. Er lag van alles in de vloedlijn: schelpen, zeesterren en heel mooie, rond afgeslepen stukjes glas in diverse kleuren.
Afkomstig van één van onze reisdoelen van die dag: Glass Beach in Fort Bragg, dertig kilometer verderop. Jaren lang werd daar huisvuil in de oceaan gestort en toen werd er besloten de boel toch maar eens goed op te ruimen. Alle zooi werd opgeruimd, maar het glas had iets anders besloten. Door de golven van de eeuwig deinende oceaan waren al die stukken afgesleten tot glasstukjes met gladde, niet scherpe randen.
Bruin, wit, groen, oud groen van de oude cola flesjes, het lag er vol mee. Er lagen meer van die gladde stukjes glas dan gewone steentjes en je kon er gewoon op zitten of met blote voeten op lopen. Het was heerlijk daar te zitten en mooie stukjes uit te zoeken, er lagen ook mooie schelpjes en prachtige stukjes parelmoer en niks was scherp. Een enkel stukje glas, maar nog steeds niet scherp genoeg dat je er je handen aan open kon halen.
Er waren haast geen mensen, een jong stelletje dat daar zielsgelukkig zat te zijn met hun hondjes en een paar duikers die op visjacht waren. Die kwamen na een poos het strand op als wezens uit een science fiction film en ik, ik ben af en toe zo’n sukkel, dacht dat die ene een luchtbel in zijn pak had. Bleek natuurlijk weer zijn buik te zijn, maar mijn positieve denken zit me nogal eens in de weg.
We wilden nog door naar Mendocino, dat ligt natuurlijk ook aan de kust en daar komen nogal eens aardbevingen voor. Altijd leuk als je al in tsunamie gebied zit. Bij het zoeken naar leuke glasstukjes (die ik uit wil koken en in mijn aquarium doen) was ik dat voor het gemak maar weer vergeten. Maar Henrie hoopte schijnbaar nog op een onschuldige aardschok van vijf op de schaal van Richter, dus hij onderbrak mijn onschuldig gefröbel op dat strand en eiste dat ik meeging.
Mendocino was best leuk en historisch, maar helaas voor mijn eega bleven de aardschokken achterwege. Na een indrukwekkende rit langs de kust, indrukwekkend qua uitzichten en qua bochtenwerk kwamen we een camping tegen die ons toewuifde dat het daar zo leuk was. Het was ook de enige camping in de omgeving, dus ook nog eens sterrevus duur. Het is ook hier vrijwel leeg, vroeg in het seizoen nietwaar.
We stonden naast een ander campertje en toen Henrie buiten liep, kwam de buurman voor één nacht naar buiten en werd nog net niet omver gelopen door zijn herdershond. Die vloog op Henrie af en bleef met de rugharen overeind om hem heen rennen en blaffen. Henrie deed net of het hem niets deed, maar de hemel hoorde hem vloeken.
De buurman zat er overduidelijk vreselijk mee in. We waren waarschijnlijk de eerste in dagen die op deze plek kwamen te staan en kwamen daardoor in het domein van de hond. Die verder een heel goed getrainde hond is en die ook heel goed luistert. De man gaf ons nog de stamelende Amerikaanse versie van: “dat doet ze anders nooit hoor…”.
Maar eigenlijk was het een lief beest. De hond, niet de buurman….
Foto's
