Bryce Canyon – Living on the Edge
Californie
Verenigde Staten
TresContent
Bryce Canyon – Living on the Edge
Living on the edge kun je zeer letterlijk nemen als het om Bryce Canyon gaat. Dit prachtige gebied heeft vele plekjes waar je vooral niet te dicht bij de rand moet komen. Onze variant van ‘Living on the edge’ tijdens ons bezoek aan Bryce was echter van een heel ander karakter…
Het is vroeg als we in de auto stappen voor een dagbezoek aan Bryce Canyon. Tijdens de rit verbazen we ons over de grote hoeveelheid dode herten die we verspreid over de berm zien liggen. Om de zoveel meter verschijnt er weer een dood exemplaar en het doet wat luguber aan. Lang hebben we echter niet om erover na te denken. Als de indrukwekkende rode en zandkleurige rotsen voor ons opdoemen is er alleen nog maar oog voor dit immense natuurgebied.
We besteden de dag goed met een stevige wandeling door het gebied en vergapen ons aan de prachtige kleuren. Zoals later blijkt maakt Bryce vele malen meer indruk op ons dan de Grand Canyon, een kleine week later, zal doen. We blijven tot de zon onder gaat om ook dat geweldige schouwspel mee te kunnen maken.
Als we in het duister onze auto weer instappen is er geen enkele stress. Bij de ingang van het park hebben we een vrij groot hotel gespot en het lijkt ons handig daar de nacht door te brengen voor we onze reis vervolgen. Zo gezegd, zo gedaan… Of niet…
Dom, dom, dom, om te denken dat we ook zonder reserveren wel een slaapplaats bemachtigen! Het hele hotel en alle hotels in de omgeving zijn compleet volgeboekt. De enige troost is dat er met ons nog een aantal (onterechte) optimisten blijken te zijn die met dezelfde beteuterde uitdrukking op het gezicht de auto weer instappen. In een grote colonne rijden we bij Bryce vandaan.
Zodra we de eerste bocht indraaien doemt een enorme groep herten op voor de auto. Terwijl de koplampen de berm belichten zien we grote aantallen herten onze kant op kijken. Het begint ons duidelijk te worden waarom de berm op de heenweg bezaaid lag met de dode vriendjes van deze herten. Het is pikkedonker en tijdens onze zoektocht naar een warm bed zien we het ene na het andere hert aan de weg verschijnen. De vermoeidheid slaat toe en met het potentiële gevalletje ‘road kill’ in ons achterhoofd wordt het er alleen maar zwaarder op.
Vier uur lang zijn de wegen aardedonker en komen we geen enkel hotel tegen dat nog een kamer over heeft. Een plek om te eten vinden we evenmin. En dan, na ruim vier uur, verschijnt er een hotel! Als we de auto parkeren zie ik nog een gelukszoeker stoppen en ik trek een sprintje naar de deur van het hotel. Het is nu ‘every man for himself’! Inmiddels is de bestuurder van de andere auto, een jonge Amerikaan, ook uit zijn auto gesprongen en hij haalt me met gemak in. We knallen tegen de deur op en wiebelen onrustig heen en weer terwijl de receptionist tergend langzaam richting de deur komt om deze van het slot te halen. De deur gaat open en de Amerikaan en ik struikelen zo’n beetje naar binnen terwijl we beide al hijgend om een hotelkamer vragen. De jongen kijkt naar de receptionist, wijst naar mij en zegt ‘she was here first’. Terwijl ik hem bedank besef ik me hoe hysterisch ik er uit moet zien. Dag Hollandse nuchterheid…
De receptionist heeft echter nog meer plezier in onze entree. Met een grote glimlach vertelt hij ons dat er kamers zijn voor een hele bus vol mensen. We schieten in de lach, alarmeren ons reisgezelschap en slepen onze koffers uit de auto. Die nacht is slapen geen probleem. En de volgende ochtend? Dan blijken we met dezelfde Amerikaan en zijn vriendin in de ontbijtzaal te zitten…als enigen.
Note to self: ‘living on the edge’ is een leuk begrip. Maar niet als het gaat om een slaapplaats in Bryce Canyon…
Foto's
