Een ongeluk zit in een klein hoekje
Verenigde Staten
Noord en Midden Amerika
Saskiahamminga
Een ongeluk zit in een klein hoekje
Aan het eind van deze themamaand 'Reizen met kinderen" nog een laatste blog over een van onze ervaringen de afgelopen jaren die we niet snel zullen vergeten...Het kan namelijk ook wel eens misgaan, op reis met kinderen...Een ongeluk zit in een klein hoekje...
Het is bijna het einde van onze rondreis van 6 weken door Noordelijk Californië. Onze zoon is dan 4 jaar oud en we hebben geweldige weken met elkaar gehad in onze knusse camper, en alleen maar buiten geleefd. Onderweg naar onze laatste campground in de Napa Valley vinden we een leuk plekje om te picknicken, aan een mooi meer, Lake Mendocino. We zitten op een eenvoudig houten picknickbankje te genieten van het uitzicht en de lunch.
Opeens valt onze zoon van het bankje, op een rare manier, en begint keihard te huilen. We schrikken ons rot en hebben direct in de gaten dat dit anders huilen is dan normaal. Hij heeft echt veel pijn en grijpt direct naar zijn rechterarm. Huilen huilen, en ik moet zijn elleboog steeds vasthouden 'Niet loslaten, au au'.
We zitten best ver van wat grote steden, en lichte paniek slaat toe. Even verderop staat, puur toeval, een auto van de 'Highway Patrol'. We rennen snel naar de agent en vragen of er een Hospital in de buurt is. En wat hebben we geluk; op nog geen 10 minuten rijden is een regionaal ziekenhuis in het plaatsje Ukiah.
Zo hard we kunnen rijden we met de camper naar het ziekenhuis. Zoon blijft huilen en we maken ons toch wel zorgen. Al snel vinden we het ziekenhuis en zien een prachtige parkeerplek recht voor de ingang, "he, fijn ruim hier" zeggen we tegen elkaar.
Het is een klein ziekenhuis en bij de Emergency Room worden we al snel geholpen. Na het positief beantwoorden van de vraag "Are you insured?" worden we al snel omringt door allemaal super lieve en zorgzame dokters, verplegers, verpleegsters, co-assistenten, etc. Geweldig, wat een aandacht. Zelfs een brandweerman komt aan zijn bed staan en geeft hem een mooie sticker en pakje appelsap.
Nadat er met een mobiel röntgenapparaat foto's zijn gemaakt komt de dienstdoende arts erbij, samen met een Orthopedisch chirurg. De elleboog van onze zoon is gebroken. Gelukkig is het bot niet verschoven en hoeft hij niet geopereerd te worden. Dan waren we 'verder van huis' geweest en hadden we onze vlucht moeten verschuiven.
Opeens is er consternatie. Er komt iemand binnenrennen al roepend "Who is that camper from!? That camper must be removed immediately!" Verschrikt kijken we op: dat is onze camper! Wat blijkt; we hebben geparkeerd op de prachtige ruime plek....het helikopterplatform van het ziekenhuis....Er is een spoedgeval; de helikopter komt eraan met iemand uit de bergen die urgent hulp nodig heeft. Mijn man rent naar buiten en zet de camper snel aan de kant. Even later wordt de Emergency Room overgenomen door de nieuwe patiënt.
Zoon krijgt geen gips, maar een spalk: omdat we over een paar dagen naar huis vliegen kan er geen gips omheen. In het vliegtuig zal zijn arm opzwellen, en met gips eromheen kan dat erg veel pijn gaan doen. In Nederland moeten we er zo snel mogelijk gips omheen laten doen, en in de tussentijd zorgen dat hij niet valt of struikelt....Dat wordt spannend, met een energiek kind van 4.
De laatste dagen van de reis doen we erg voorzichtig: we bezoeken een museum in Napa Valley, kijken films in de camper en maken nog maken nog maar een boottochtje in San Francisco, alles zo rustig mogelijk, zodat hij niet valt. En wat zijn we opgelucht als we in het vliegtuig terug zitten: op naar het ziekenhuis in Nederland voor lekker stevig gips...
Foto's
