Humuhumunukunukuapua’a deel 1
Verenigde Staten
Noord en Midden Amerika
ThijsVDenBurg
Humuhumunukunukuapua’a deel 1
I know only that what is moral is what you feel good after and what is immoral is what you feel bad after. (Ernest Hemmingway: American writer and journalist).
Altijd op de verjaardag van mijn oom was er een moment in mijn prille jaren dat ik de gesprekken niet meer kon volgen en verveeld raakte, maar dan was daar altijd die wereldbol. Als opdracht kreeg dan om verschillende landen en steden te zoeken. ‘Honolulu’ was de verkregen opdracht. Het topje van mijn rechterwijsvinger gleed over landen, bergen, rivieren en oceanen. Na vier keer van oost naar West en Noord naar Zuid de wereld rond te zijn gereisd, was daar eindelijk de herkenning. Midden in de oceaan op een klein eiland ver van alles, wat leek me dat een geweldige speciale plek om daar eens naar toe te gaan. En zo het geschiede. Zouden mensen aan de andere kant van de wereld dit ook een keer met Asten hebben gehad?
Hawaii de 50ste staat van Amerika en ook wel ‘Rainbow State’ genoemd. Ik wordt dan ook elke dag wel een keer belaagd met wat natte druppels van boven en voor de rest is de zon om alles weer te drogen. Maar het duurt dan toch tot de vierde dag voordat ik eindelijk op die beloofde regenboog word getrakteerd.
Een kleine teleurstelling bij aankomst aangezien er geen schone Polynesische staat, getooid met rieten rokje en kokosnotenbikini om mij een bloemenkrans om te hangen. In plaats daarvan krijg we een stevige Amerikaanse douanebeambte die overigens erg vriendelijk lacht. Een bloemenkrans krijg je alleen als je in een resort verblijft wat per nacht minimaal 200 dollar kost, net buiten mijn budget zeg maar. En aan kokosnotenbikini’s doen ze al helemaal niet meer.
De eerste dag besteedt aan een beetje rondslenteren in Honolulu stad en met mijn blote voeten in het strandzand de zonnende leerlappen ontwijkend, op Waikiki Beach. Er hangt een heel fijne sfeer en bij het oversteken van de straten hoef ik niet driedubbel op te letten want hier stopt men altijd om je te laten passeren, wat een luxe. Het enige wat me wel opvalt is dat er toch veel zwervers zijn een winkelwagen voortduwend met hun hele hebben en houden gehuld in plastic zakken. De consumptiemaatschappij van het toerisme zal hier een grote schuldige in zijn aangezien alles tien keer zo duur is geworden en voor de lagere klasse het hoofd niet meer boven water te houden was en men zich een buitenbestaan heeft moeten toe-eigenen. Desalniettemin zijn ook deze mensen erg vriendelijk en wordt er met een lach gebedeld.
Het culturele geschiedkundige aspect op Hawaii komt in de vorm van Pearl Harbor. De Japanners waren op zoek naar meer macht en sloten zich aan bij het regime van Hitler. Een verrassingsaanval op de Amerikaanse vloot volgde waardoor deze erg toegetakeld werd maar het wel betekende dat Amerika in WWII betrokken werd. Ik kies drie van de vier plekken uit om te bezichtigen. Het eerste is de onderzeeër de ‘USS Bowfin’. Gevochten in meerdere oorlogen en nu ter bezichtiging tentoongesteld. Het is er klein maar zeer efficiënt. Het moet zeer spannend en soms angstaanjagend zijn geweest om gevangen te zitten in een ijzeren buis met miljarden liters water boven je. Het luchtvaartmuseum heeft enkele oude vliegtuigen opgesteld in de originele hangar waar de kogelgaten van de aanval nog in zitten, maar voor de rest valt het een beetje tegen. Het topstuk echter is het schip de ‘USS Arizona’. Als zwaarste getroffen schip gezonken in de haven zelf, ligt het daar nog steeds met alle overledenen er nog steeds in. Een soort van brug is er overheen gemaakt zodat je boven op het schip kunt kijken wat enkele meters lager ligt. Olie lekt nu na 70 jaar nog steeds uit een gedeelte van het schip, om de één of andere reden niet eruit te halen. Na deze dag besef ik pas dat ook echt in alle uithoeken WWII is gevoerd.
De dag erna besteed ik aan een rondje O’ahu-eiland. Met een uitstekend bussysteem rijd ik rond en kom bij het leuke plaatsje Hale’iwa bij de Noordkust aan. In het winterseizoen bekend om zijn 13 meter hoge surfbare golven. Nu een miezerige halve meter. In tegenstelling tot de stad Honolulu is het hier heerlijk rustig en de uitzichten zijn schitterend met een frisse zeebries in mijn neus. De snelweg loopt een halve meter van het water af en ik stap af en toe uit bij verlaten bushaltes om alles goed tot me door te laten dringen. De op Hawaii bekende witte ‘Giovanni’ bus voorziet me van een uitmuntende knoflookgarnalen die een dag later nog te ruiken zijn. Uiteindelijk wordt Diamond Head beklommen een vulkaan krater met een uitgestrekt uitzicht over Honolulu en de heuvels verderop.
Foto's
