We did it !
Verenigde Staten
Noord en Midden Amerika
Marcvankessel
We did it !
Het is 05:00 AM als de wekker gaat in onze B&B in Springdale, UT.
Snel douchen, een paar crackers met kaas naar binnen werken en vervolgens op pad.
We gaan een trail lopen waar ik me tijdens onze 4 weekse rondreis langs de nationale parken van de VS het meest op verheugd heb, maar tegelijkertijd ook het meest tegen op zie.
De Angels Landing trail in Zion NP.
Het is een 5km lang pad (alhoewel voor een groot gedeelte eigenlijk geen sprake is van een pad) naar de top van Angels Landing, een 490 hoge monoliet. In de LP beschreven als "A heavy and difficult 3 miles uphill hike"
Om bij het beginpunt te raken moeten we eerst de shuttlebus nemen die door de Zion canyon rijdt. Dit natuurgebied is namelijk verboden voor overig verkeer. De eerste shuttlebus vertrekt om 06:00 en naast ons stappen er nog 4 man in.
Het kan niet anders dan dat zij ook de trail gaan lopen. Een andere reden om zo vroeg in de bus te zitten is er niet.
Na 15 minuten stappen we uit bij halte The Grotto. Hét beginpunt van de trail.
De gemiddelde hiker doet er 4 - 5 uur over om op de top te komen en aangezien het pad voor 80% aan de zonzijde ligt is het verstandig om zo vroeg mogelijk te beginnen. Nog voordat de zon boven de bergen uit komt.
Aangezien de conditie van Murielle beter is als die van mij (13 jaar jonger en een gezondere levensstijl) roep ik de hulp in van mijn onafscheidelijke mp3-speler om deze -voor mij- fysieke uitputtingsslag te volbrengen.
En met de eerste akkoorden van Velvet Revolver's 'Fall to Pieces' beginnen we aan onze klim.
Angels Landing, here we come!
De trail bestaat grofweg uit 4 delen;
Het eerste deel naar de Switchbacks bestaat uit een geplaveid pad van zo'n 1,5 km lengte met een hoogteverschil van 150 meter. Het is een kuitenbijter, maar goed te doen. Vergeet niet regelmatig achterom te kijken, want het is op dit stuk dat je de zon aan het begin van de canyon boven de bergen ziet uit komen. Onwaarschijnlijk mooi.
De Switchbacks is een heel ander verhaal. Dit gedeelte bestaat uit 21 haarspeldbochten waar je bijkans loodrecht een hoogte van 70 meter moet overwinnen. Weliswaar is het pad hier ook weer geplaveid, maar het is op dit stuk dat zelfs de harde rock van Rammstein me weinig hulp meer biedt.
Verstand op nul en bochten tellen; 21, 20, 19..
Na enige tijd, en met de tong op mijn schoenen kom ik boven.
"Kijk eens wat een mooi uitzicht" zegt Murielle die al een paar minuten boven op mij staat te wachten.
"Uitzicht ?" zeg ik, snakkend naar adem. "Geef de thermosfles met water maar, het uitzicht kan me even gestolen worden"
Maar ze heeft gelijk. Het uitzicht is grandioos. Links kijk je in de Zion canyon en rechts in de Refrigerator canyon. En heel in de verte zie ik een grote groep mensen uit de shuttlebus komen. Het zal straks nog dringen worden op de top. Want inmiddels lopen er ook al weer genoeg anderen op het pad.
Het derde deel, wederom geplaveid, gaat naar Scouts Lookout. Een lengte van 1,5 km met een hoogteverschil van 180 meter. De zon staat inmiddels aan de hemel maar dit gedeelte ligt in de schaduw van de oostzijde van Refrigerator canyon. Bovendien zorgen de valwinden langs de rotswanden voor aangename verkoeling. Het is me nu ineens ook duidelijk waarom dit Refrigerator canyon genoemd wordt.
Het is ook weer een pittige klim, maar een peulenschil in vergelijking met de Switchbacks.
Als we eindelijk aankomen op Scouts Lookout hebben we het zwaarste gedeelte van de gehele pad. achter de rug.
Niet het gevaarlijkste, want dat moet nog komen. Dat is namelijk het 4e en laatste deel van de trail.
Het is hier waar de meeste mensen afhaken. Op zich niet zo verwonderlijk want op dit laatste stuk gebeuren de meeste ongelukken. In de laatste 10 jaar zijn hier zelfs 4 doden gevallen.
Het is nu nog 'maar' 90 meter naar de top.
Alleen, van een pad is nu geen sprake meer. Op dit laatste stuk moet je je zelf omhoog klimmen via touwen en kettingen.
Eén verkeerde beweging en je bezeert je flink, of erger, je dondert naar beneden.
Op dit stuk krijg ik weer de meeste praat. Ik vind het fantastisch. Murielle wat minder. Maar ze doet het wel.
Het laaste stuk gaat veel sneller dan verwacht. Waarschijnlijk door de adrenaline.
En dan...eindelijk de top. Wat een ontlading, wat een uitzicht.
Trots op mijn meissie dat ze het laatste stuk, daar waar velen afhaken, zo maar even gedaan heeft. En trots op mezelf dat ik het, fysiek gezien, gehaald heb.
De 4 personen uit onze bus, en een handjevol anderen die ons ingehaald hadden, verwelkomen ons op de top.
Voor alpinisten of ervaren hikers stelt dit natuurlijk allemaal niets voor. Maar wij zijn bijzonder blij dat we het gehaald hebben. Daar hoort een flesje wijn bij.
En laten we nu net een 30 cl flesje mee genomen hebben.
Proost.
Foto's
