New Orleans in te veel voetstappen of meer
Verenigde Staten
Noord en Midden Amerika
Anneeke
New Orleans in te veel voetstappen of meer
We gingen wandelen in Algiers. Toegegeven, volstrekte waanzin! Al was het maar vanwege de temperatuur die al dagen niet onder de 36 graden zakte. Maar de leden van de expeditie, bekend met mijn weerstand tegen praktische bezwaren, hielden hun mond. Dat er in zeven maanden tijd 132 mensen waren vermoord, waarvan het merendeel met een shotgun, vormde dus nauwelijks reden om de tocht af te zeggen.
De bedoeling was de Mississippi over te steken en daar langs de oever naar Patterson Drive 5041 te lopen. Links zou de Mississippi ons vergezellen en rechts zouden de bontgekleurde woningen van Patterson Drive het zicht op de schietgrage wijk ontnemen. Eenmaal oververhit aangekomen op nummer 5041 zouden we de sleutel, verstopt in een plastic kei, uit de bloempot vissen en onze beloning in ontvangst nemen: toegang tot een huis met zwembad.
Er is een gratis ferry die mensen naar Algiers brengt. Maar blijkbaar willen mensen zelfs gratis niet naar Algiers, want behalve onze expeditie van 2 volwassenen en 3 kinderen, was er niemand op de boot. Algiers, ooit de plek van de slachthuizen en de munitie-opslagplaatsen, werd in 2005 een toevluchtsoord toen de verwoestende kracht van orkaan Katrina dit stadsdeel over het hoofd zag.
Na twee uur lopen en even zoveel huisnummers te zijn opgeschoten, kwam Algiers Po’ boys in zicht. Binnen begroette de eigenaar ons vanachter de toonbank met de lokale groet: Where ya’ll from?
Algiers Po’boys bleek een Amerikaanse winkel in de beste traditie. Naast de gebruikelijke koelkasten vol cola, bood de winkel ook instant geluk op tal van gebieden: condooms, bier, messen voor een één op één gevecht met kaaimannen of overlevingssetjes voor wie aan een slangenbeet dreigde te bezwijken. Achter in de winkel bevond zich nog een tweede toonbank. Zwarte dames met witte mutsen schepten ruimhartig broodjes vol met voormalig leven uit Lousiana’s moerassen: De Po’boys.
“Where ya”ll heading”, vroeg de eigenaar die blijkbaar besloten had dat we geen bedreiging vormden. “You can’t go there”, was zijn resolute commentaar. “Althans niet over de dijk. Je stuit zo op de Amerikaanse marinebasis” Ik keek op de kaart en inderdaad, nu zag ik het ook, voor ons op de dijk zouden weldra de hekken van de marine opdoemen. Wat nu? “Hoe lang is het om er omheen te lopen”, vroeg ik. “No idea lady”, zei de eigenaar, terwijl hij zijn blik op de dijk vestigde. “Ik heb nog nooit iemand ontmoet die om een marinebases loopt. Nog nooit.”
“Nou dan lopen we gewoon er omheen, zei ik met een opgewektheid die ik niet voelde.”
We passeerden lage huisjes die ooit kleur moeten hebben gehad, maar die nu tot een moedeloos bruin waren vervallen. Het was stil. Alsof de hitte al het geluid had gesmoord.
We deden er twee uur over om de marinebasis te omzeilen. Niemand die ons aansprak of lastigviel. Als een verloren bataljon in de jungle marcheerden we door een vochtig en geluidloos Niemandsland. Waar we verwacht hadden weer op de dijk te kunnen komen, ging het mis. Grote hekken, woonhuizen of waakhonden aan kettingen versperden de toegang.
We keerden ons van de dijk af in de richting van een grote evenwijdig lopende avenue, en kwamen in een straat waar een zwart tienermeisje met vlechtjes stond te praten tegen een blanke bejaarde man.
“Autopech?” vroeg de blanke man meelevend toen we dichterbij kwamen. “Nou nee, we waren aan het wandelen en toen zijn we verdwaald.” Ik hoorde zelf hoe dwaas dat klonk. “Wandelen?”, echoden zwart en blank in koor. De vlechtjes dansten van links naar rechts en terug, iedere keer dat het meisje ongelovig haar hoofd schudde. “Maar waar komen jullie dan vandaan gewandeld? “Van de ferry ”, zei het jongste delegatielid.
“De ferry?” De vlechtjes hielden abrupt halt. “Yo Emerson, kom hier! Moet je dit horen” riep het meisje naar een jongen verderop. “Deze lui komen van de ferry. LOPEND!” Emerson kwam aangeslenterd, daarbij zorgvuldig zijn kruis vasthoudend, met in zijn kielzog nog een stuk of vier buurtbewoners. “Welke ferry?”, vroeg Emerson, alsof Algiers een tropisch eiland was waar voortdurend werd aangemeerd.
Keisha, zoals het meisje bleek te heten, had ons als eerste gespot en daarmee de oudste rechten. Zij ontpopte zich tot onze woordvoerster. Iedere nieuwkomer kreeg een samenvatting van ons avontuur. Hoewel samenvatting de lading niet helemaal dekte, want de informatie werd voortdurend uitgebreid. Ze vertelde wie we waren, (them folks are from them ferry) en waar we vandaan kwamen, (them folks are from them ferry). De nieuwkomer werd vervolgens geacht als in een gospelchorus de laatste woorden te herhalen; De ferry? Welke ferry? Die ferry?
Toen Keisha even haar mond hield om op adem te komen, greep ik mijn kans en vroeg naar een bushalte. “Een bus?’’ zei de bejaarde man vol ongeloof. Jullie mensen kunnen niet met een bus dat is levensgevaarlijk. Dan wordt je beroofd en betast” Beschoten worden was een ding maar om nu ook nog beroofd en betast te worden, stuitte zelfs bij mij op principiële bezwaren.
De oude man nam ons een tijdje zwijgend op en zei toen. “Weet je, is het een idee als ik jullie zo met mijn pick up naar Patterson breng? Als je tenminste geen bezwaar hebt tegen de rommel in de auto? We knikten opgelucht. “Ik neem eerst de dames mee en dan de heren, want allemaal samen lukt niet.”
Vijf minuten later namen we omstandig afscheid van de buurt. Er werd ons veel geluk toegewenst en ieder van hen sloot het afscheid af met een flinke omhelzing en de bezwering: “ya’’ll come back ya hear!”
Op de hoofdweg richting Patterson keek de oude man me even aan van onder zijn honkbalpet aan. “Ik wilde het niet zeggen waar al die lui bij waren, maar Algiers is gevaarlijk. Mensen raken gewond hier. Er lopen hier heel wat gekken rond.” Ik knikte zwijgzaam. De informatie was verwarrend. Voor zover ik het kon overzien, waren de enige gekken die in Algiers rondliepen, vijf mensen die van een veerboot kwamen. Wijzelf!
Foto's
